ที่กล่าวมาสรุปได้ว่า การปฎิบัติเดินสู่ทางมรรคมีองค์ 8 แล้วถึงอย่างไร สักวันหนึ่ง วันใดก็ต้องถึงที่หมาย การกล่าวเช่นนี้ถึงแม้ถูกต้อง แต่ก็ยังเลื่อนลอย ที่เป็นเช่นนี้เพราะผลการปฎิบัติที่ผ่านมาสัมทิฎฐิ สัมมาสังกัปปะยังไม่สมบูรณ์ เนื่องจากยังขาดปัจจัยสำคัญ 2 เรื่อง คือ
1.ความเข้าใจในความหมายของการเป็นเหตุเป็นผลที่สมบูรณ์ ซึ่งพระพุทธองค์ได้กล่าวแล้วว่า ธรรมทุกอย่างเกิดแต่เหตุ หรือทุกข์เกิดเพราะยังมีสมุทัย จึงจำเป็นต้องเข้าใจกฎของเหตุผลในแต่ละระดับ
2.กำลังหรืออินทรีย์ 5 ที่จะทำให้เกิดการหยั่งรู้ลงในรูปนามอย่างต่อเนื่อง

ที่กล่าวมาในหลายวันนี้ เป็นการพูดถึงหลักการ กระผมจึงขอแทรกด้วยผลการปฎิบัติที่กล่าวค้างไว้ตั้งแต่เมื่อปฎิบัติโดยไม่เลือกสภาวะโดยรู้ถึงความอุ่น การเคลื่อนไหว ความเหนื่อยล้า เป็นการรู้รวมๆภายในร่างกาย จะมีการหาวต่อเนื่องหลายร้อยครั้งน้ำตาไหลเป็นอย่างมาก เป็นการรู้สลับกันทั้งส่วนของปรากฎการณ์ภายในร่างกายสลับกับการหาว ต่อมารู้สึกเหมือนมีอะไรวูบวาบลอยออกตรงจักกระกลางกระหม่อม ความรู้สึกกายเบาใจเบาและกระจายออก รอบตัว ต่อมามีระลอกการไหวภายในและกลายเป็นการสั่นสะเทือนในที่สุด จึงรู้การสั่นสะเทือนต่อไป(อนิจจัง) จนกระทั่งเข้าสู่ความว่าง เมื่อรู้ในความว่างนานๆ ไปก็ซึมง่วงในที่สุด ตั้งแต่นั้นมาปฎิบัติทีไรก็เข้าสู่สภาวะอย่างนี้ ไม่ก้าวหน้าไปกว่านี้รู้สึกถึงทางตัน กระผมเห็นว่าคงมีผู้ปฎิบัติจำนวนมากที่เป็นอย่างกระผม

เพราะวิญญาณขันธ์เราตั้งอยู่ตรงนั้น มีเหตุเพราะผัสสะที่เกิดจากกายวิญญาณ ผมคิดว่านะครับ คือเมื่อรู้พร้อมแล้ว อะไรต่อ ก็ต้องลงสู่พระไตรลักษณ์ รออ่านต่อนะครับ

เป็นกระทู้ที่ดีมากๆครับ
แต่ยังอ่านไม่หมด มันยาวจัง


ขออนุโมทนา กับเจ้าขอกระทู้ด้วยครับ

ความจริงตั้งคำถามยังไม่ถูกนัก ที่ถูกควรตั้งว่า ปฏิบัติอย่างไร จึงจะเข้าใจปฏิจจสมุปบาท

หมายความว่า เมื่อผู้ใดปฏิบัติจนรู้เห็นเข้าใจปฏิจสมุปบาทแล้ว ผู้นั้นก็รู้เห็นธรรมะ ดังพุทธพจน์ที่ว่า

"ผู้ใดเห็นปฏิจจสมุปบาท ผู้นั้น เห็นธรรม ผู้ใดเห็นธรรม ผู้นั้น เห็นปฏิจสมุปบาท"

ไม่ต้องไปแสวงหาธรรมะที่ไหนอีกแล้ว จบตรงนี้ เพราะรู้เห็นธรรมะแล้ว


สรุป ก็คือจะต้องเริ่มที่การปฏิบัติ แล้ว...ปฏิบัติกันอย่างไรล่ะ

พี่กรัชกายเป็นอะไรมากป่าวค่ะ คุนน้องว่าพี่สับสนในสมมติบัญญัติจนไปตีความว่า นามธรรมของผู้อื่น สื่อออกมาไม่ถูกต้องกับสมมติบัญญัติ จขกท เค้าเข้าใจปฏิจสมุปปบาทแล้วแต่ไม่รู้วิธีปฏิบัติ เค้าจะสื่อแบบนี้ก็ไม่เห็นจะผิดตรงไหน

ขอบคุณ คุณ choochu ตั้งแต่ได้เริ่มเข้ามาในลานธรรมแห่งนี้ ได้พบผู้รู้หลายท่าน ได้แลกเปลี่ยนความรู้ทางธรรม และทุกท่านก็สละเวลา ซึ่งมีส่วนในการเผยแผ่ธรรม บางครั้งอาจมีความเห็นต่าง กระทบอัตตา การอภัยให้กัน มองให้เห็นส่วนดีที่มีครูมาสอนธรรมให้เห็นจิตปฎิฆะ มีส่วนดีต่อธรรมวิจัย และเกิความภูมิใจที่มีส่วนได้สร้างความสามัคคีในครอบครัวพุทธศาสนิกชน สร้างรากฐานความมั่นคงของศาสนา

ข้อมูลที่กระผมนำมาโพสต์เป็นผลจากการปฎิบัติ เมื่อเข้าถึงและเข้าใจธรรมแล้ว จึงนำความรู้จากผลที่ได้รับกลับมาประยุกต์กับความรู้ทางปริยัติ ที่แรกไม่คิดว่าจะนำมาเปิดเผย เนื่องจากมีความลึกซึ้งมาก การฎิบัติเรียกได้ว่าล้มลุกคลุกคลาน ดังนั้นเมื่อถึงปลายทางแล้วกลับไปมองต้นทาง บอกได้ยากว่ามาถึงอย่างไร และการเล่าสภาวธรรมมีทั้งข้อดีและเสีย ซึ่งคิดว่าเสียมากกว่าดี เพราะเรื่องนี้เป็นสิ่งรู้ได้เฉพาะตน ใครได้ลิ้มรส ผู้นั้นจึงรู้รส การบอกกล่าวไม่อาจสื่อสารด้วยตัวอักษรได้ทั้งหมด อีกประการหนึ่ง อาจทำให้เกิดสัญญา และอุปาทาน ซึ่งจะเป็นอุปสรรคต่อผู้รับข้อมูล รวมถึงอาจเกิดการปรามาส จึงไม่เกิดประโยชน์ต่อผู้เล่า ด้วยประการทั้งปวง แต่อย่างไรก็ตามยังเห็นว่าการเล่าถึงประสบการณ์อาจเกิดผลดีต่อผู้มีอุปนิสัยและติดปัญหาในสภาวะธรรมเช่นเดียวกับเราในอดีต อีกทั้งเป็นการบอก trick ในการแก้สภาวะ แต่จะไม่บอกสภาวะผล เพราะอันตรายต่อผู้ปฎิบัติ

ปฏิจจสมุปบาทเป็นธรรมชาติ การปฏิบัติหรือวิธีปฏิบัติ ก็เพื่อให้เกิดความรู้ความเข้าใจธรรมชาติ ถูกไหม ?


ตั้งคำถามนี่

จึงดูชอบกลๆอยู่ คือว่าเข้าใจธรรมชาติแล้ว แต่ถามว่าควรจะปฏิบัติ (ตาม) อย่างไร


คุณ nong เคยติดกระดุมเม็ดแรกผิดไหม คือเมื่อติดกระดุมเม็ดแรกผิดเสียแล้วเนี่ย เม็ดต่อๆไปผิดหมดครับ

ตอบยังไงๆผิดหมด เพราะเข้าใจผิดตั้งแต่ต้นแล้ว

ถามอีกดีไหม

ไหนลองยกตัวอย่างดิสมมติ เป็นไงบัญญัติเป็นไง นี่แหละอนุบาลล่ะ ถ้าไม่เข้าใจชั้นอนุบาลแล้วจะไปมหาลัยก็โดนมหาหลอก คิกๆ

จากผลการปฎิบัติธรรมตั้งแต่ปี 2526 จนถึง ปี 2549 รวม 23 ปี พบสภาวไตรลักษณ์แล้ว แต่ไม่สมบูรณ์ และอีก 6 เดือนที่พบความว่าง(เม.ย.-ก.ย.49) และในเดือน ก.ย.นั้นได้เข้าปฎิบัติธรรมที่รพ.สมุทรปราการเป็นเวลา 3 วัน 2 คืน (เย็นวันศุกร์-เที่ยงวันอาทิตย์) ก็เริ่มปฎิบัติโดยรู้สภาวภายในของกายได้แก่ ความอบอุ่น ความไหว ความเปลี่ยนแปลงเป็นการรู้แบบรวมๆไม่เข้าไปแยกแยะ การปฎิบัติรู้สภาวะธรรมในระดับนี้มักเป็นผู้ที่ปฎิบัติมานาน สำหรับผู้เริ่มใหม่จะเป็นการรู้เจตสิกหยาบ เช่น ระลึกรู้ว่าเกิดความคิดนึก ความฟุ้งซ่าน เป็นต้น ซึ่งกายในกายก็แสดงความเกิดดับจนกระทั่งเกิดความสั่นสะเทือน ก็รู้ความสั่นสะเทือนจนกระทั่งเข้าสู่ความว่าง ในวันเสาร์เริ่มปฎิบัติตั้งแต่ตี 4.30-6.00 น. และเริ่ม 8.00 น.,มาปฎิบัติที่นี่ ไม่เห็นว่ามีการเดินจงกรม ในเวลานั้นคิดว่าคงต้องการให้เรียนรู้เวทนา ก็นั่งจนกระทั่ง 10.00 น ในเวลานั้นก็เกิดพิจาณาว่าวิธีที่เราทำอยู่นี้คงมีจุดอ่อน และเคยได้ยินครูอาจารย์เคยบอกว่าการตามรู้สภาพธรรมเกิดดับนานๆก็จะถึงความว่าง (เกิดความสงบ สว่าง และความว่าง)ยังเป็นอารมณ์ของใจ(วิญญาณขันธ์) แสดงความเป็นภพ

สวัสดีค่ะ คุณ Suttiyan

ติดตามอ่านอยู่ค่ะ ขออนุโมทนาที่นำประสบการณ์มาแบ่งปัน
และขอแบ่งปันประสบการ์เช่นกันค่ะ...
เบื้องหลังความเป็นชีวิต คือพลังงานชนิดหนึ่งที่กระพริบ (ON OFF)หรือจะเรียกว่าแรงสั่นสะเทือนก็ได้ ด้วยความถี่ที่รวดเร็วอยู่ตลอดเวลา ถ้าใช้สมาธิที่มีกำลังเข้าไปจับอาการจะรู้สึกได้ถึงช่วงที่ขาดตอนหรือรอยต่อระหว่าง ON OFF รูปที่เห็นขาดตอนลง เสียงที่ได้ยินขาดตอนลง ฯลฯ เมื่อเข้าไปรู้สภาวะอย่างนี้บ่อยๆจะทำให้เราเข้าใจว่ามันเป็นเพียงสภาวะที่เกิดขั้นเพื่อสนองตอบต่อเหตุปัจจัยที่เข้ากระทบเกิดดับเป็นขณะๆๆ ไปไม่มี สัตว์ บุคคล อยู่ในนั้น..ไม่มีเราอยู่ที่ไหน เป็นเพียงสิ่งๆหนึ่งที่เกิดขึ้นและหมดไปเท่านั้น...
ขอเจริญในธรรมค่ะ

เอกอนก็ติดตามความเห็นอยู่ ...
และยิ่งเจอความเห็นของคุณปลีก...
เพราะตอนแรกเอกอนคิดว่า...
จิตคนเราไม่น่าจะไวได้ถึงขนาดนั้น ...
...
แต่เห็นคุณปลีกแสดงความเห็นเช่นนี้
แสดงว่า...มีคนเห็นมันได้...จริง ๆ
เอกอนมีคำเรียกสิ่งนั้นอยู่แล้วในใจ เป็นคำที่มีในบัญญัติที่พระพุทธเจ้าสอนด้วย...
แต่ก็ไม่ค่อยมีใครพูดถึง...

เอกอนเคยถามคนทำสมาธิเก่ง ๆ ก็ไม่มีใครเห็นนะ...

แต่เมื่ออ่านคุณปลีก ออกมาแสดงความเห็นในความเห็นของคุณ สุทธิญาณ
เอกอนก็เข้าใจว่า คุณปลีกน่าจะเห็น...

ก็เป็นไปได้ ... เพราะเอกอนก็นั่งติดตามดูคุณสุทธิญาณอยู่มาตั้งแต่ต้น
ลักษณะ...การดำเนินจิตในสมาธิของคุณสุทธิญาณ คุณปลีก และเอกอน
เป็นไปในรอยใกล้เคียงกัน...
ดังนั้นเป็นไปได้ที่จะมีความเห็น มีความเข้าใจอะไรคล้าย ๆ กันอยู่บ้าง

ว่าแต่คุณปลีก คุณสุทธิญาณพอจะรู้มั๊ยว่าทำไมเราจึงเห็นมัน กระพริบ...
และอะไรที่ทำให้เกิดการกระพริบนั่น
ตรงนี้แหละที่เอกอน ... เฝ้ารอผู้จะมาแย้มน่ะ ...

สวัสดีครับ คุณ ergon_joe จริงแล้ว ความเปลี่ยนแปลงหรือความเกิดดับเป็นธรรมชาติของทุกสรรพสิ่ง เมื่อจิตเป็นกลางผลจากสติ จึงไปเห็นความจริงนี้ คือการแตกสลายของอนุภาค และเมื่อเกิดคว่มเป็นกลางอย่งต่อเนื่อง ก็จะพบความจริงตั้งแต่เป็นจุดของ การแตกตัวของอนุภาคหนึ่งก็จะไปสะเทือนให้อนุภาคอื่นแตกตัวตาม เกิดการปลดปล่อยพลังงานออกมา ในรูปของความร้อน แสงสว่าง คลื่นความถี่ อย่างที่คุณได้สัมผัส

ขอยินดีกับความก้าวหน้าของคุณตั้งแต่ครั้งที่แล้วที่ผลการปฎิบัติของตุณเกิดการหมุนของสภาวธรรมในร่างกายเป็นผลจากการมีจุด 2 จุด คือ สิ่งรู้กับถูกรู้ แต่ปัจจุบันผมพบว่า ภายในร่างกายของคุณเกิดการแตกตัวกระจายออกเป็นความระยิยระยับ พร้อมแสงสว่าง นั่นแสดงถึงความเกิดดับที่ละเอียด ซึ่งเกิดจากความเป็นกลางที่ไม่ได้มั่นหมายในสิ่งรู้ เป็นการยกระดับความเข้าใจ ในการปฎิบัติ
แต่มีสิ่งหนึ่งที่ยังเป็นร่องรอยของแรงที่เกิดจากเจตนา ซึ่งเป็นสิ่งที่ต้องรู้เช่นเดียวกัน คือมีแรงแตะตั้งแต่ลิ้นปี่ลงไปถึงท้องซึ่งเมื่อเข้าสมาธิจะสังเกตได้ และที่ท้องข้างขวาจะปวดนิดๆ นั่นเป็นสิ่งที่ต้องรู้เช่นเดียวกัน หากมีข้อสงสัยปรึกษาได้ครับ

สวัสดีคุณเอกอน

ว่าแต่สิ่งที่อยู่ในใจคุณเอกอน จะขยายความให้ฟังได้ไหมคะ?

เราจะรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนหรือจะเรียกว่าการกระพริบที่ถี่มากได้เกือบตลอดเวลาซึ่งเกิดเป็นปกติในการใช้ชีวิตประจำวันไม่ได้เกิดจากการต้องนั่งสมาธิ...ก็ต้องบอกตรงๆว่าไม่ทราบเหมือนกันแต่การเข้าไปเห็นรอยต่อระหว่างการกระพริบที่รวดเร็วหรือจะเรียกว่าเกิด..ดับแล้วการเห็น หรือการได้ยินขาดตอนลงเราต้องเพ่งเท่านั้นต้องใช้สมาธิที่มีกำลังมาก..บางครั้งเกิดขึ้นเอง..บางครั้งก็อาจเข้าไปกำหนดหรือมีเจตนาเข้าไปเพ่ง...

ใช่ค่ะ ... เห็นได้ตลอด
...
แล้วสิ่งที่เห็น..การกระพริบ...มันกระพริบไปด้วยมั๊ยคะ ...

คือ ... มันเป็นเรื่องของสิ่งที่เห็นการกระพริบ กับ การกระพริบ นี่ล่ะค่ะ

นั่นคือ ... สิ่งที่เห็นการกระพริบ กับ สิ่งที่กระพริบ ไม่ใช่สิ่งเดียวกันแล้ว

คราวนี้ก็คือ ... สิ่งที่กระพริบ คือ อะไร
และสิ่งที่เห็นการกระพริบ ... คือ อะไร

ตรงนี้ล่ะ ที่เอกอนกำลังเฝ้ารอดูคนที่เชี่ยวกว่าเรา ที่เขาสามารถเทียบเคียงพระไตรได้

ตรงนี้เอกอนต้องเงียบไว้
เพราะ อย่างที่คุณสุทธิญาณว่า
การแสดงความเห็นเกี่ยวกับสภาวะการปฏิบัติเป็นเรื่องที่ต้องระวัง ...



เช่นกันค่ะ ...

นี่เอกอนจึงเฝ้าแอบรอดูคนที่เห็นเช่นเดียวกัน...ที่เขาเชี่ยวกว่า...
มาแย้ม...