เรื่องบารมี ๑๐ นะค่ะ ถ้าสังเกตุจะเห็นว่า พรหมวิหาร ๔ คือ เมตตา กรุณา มุทิตาและอุเบกขา
จะเห็นแค่ เมตตาบารมี กับ อุเบกขาบารมีเท่านั้น

เรียนถามว่าทำไม กรุณากับมุทิตา จึงไม่จัดเข้าเป็นบารมีที่ต้องบำเพ็ญค่ะ
ขอบพระคุณล่วงหน้าคะ สาธุ

มึนตึ๊บ ยากจังคะ
รออ่านความเห็นท่านผู้รู้ดีกว่า

สวัสดี จขกท. คุณแก้วกัลยา
หัวข้อกระทู้นี้ เกี่ยวข้องด้วย หัวข้อ ธรรม 3 กลุ่ม คือ

1.พุทธการกธรรม
2.พรหมวิหารธรรม 4
3.อัปปมัญญา 4
เป็นการจัดกลุ่มธรรมที่มีอรรถ เป็นหมวดต่างกัน ด้วยจุดประสงค์ต่างกัน

พุทธการกธรรม เป็นธรรมที่พระโพธิสัตว์ก่อนจะสำเร็จเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทุกพระองค์ จะต้องทรงบำเพ็ญ เพื่อการบรรลุสัมมาสัมโพธิญาณพร้อมด้วยสัพพัญญุตญาณ 10x3 =30ประการ หรือที่ได้มีการบันทึกไว้ว่า บารมี 30 ทัศ. ส่วนที่เกี่ยวข้องกับ พรหมวิหารธรรม หรืออัปปมัญญา4 ในภายหลัง คือ เมตตาบารมี ซึ่งเป็นบุพพนิมิตของพรหมวิหารธรรม และอัปปมัญญา 4. ก็เป็นอันว่ากรุณา และอุเบกขาในพรหมวิหาร 4 และอัปปมัญญา 4 ซึ่งมีมาในภายหลัง ก็เป็นอันครอบคลุมอยู่ในข้อ เมตตาบารมีแล้ว.

เจริญธรรม

สาธุคะ ขอบคุณนะคะ

พรหมวิหาร ๔ มีดังนี้

เมตตา = ความรัก ความมีไมตรีจิต
กรุณา = ความสงสาร อยากช่วยให้พ้นทุกข์ ความไม่เบียดเบียน
มุทิตา = ความยินดี ความไม่ริษยา
อุเบกขา = ความวางเฉยอย่างผู้รู้ ผู้มีปัญญา

เมตตา เป็นเหตุ กรุณาเป็นผล เมื่อเกิดเมตตา กรุณาก็เกิดขึ้น มุทิตาก็เกิดต่อเนื่องกันมา
เมตตานั้นต้องทำให้เกิด ทำให้มีขึ้น กล่าวคือต้องบำเพ็ญจึงจะเกิดในตน
เมื่อเกิดเมตตา ความกรุณาและมุทิตาก็ตามมา

เหตุนั้นใน บารมี ๑๐ จึงมีแค่ เมตตาบารมีกับอุเบกขาบารมี
ด้วยประการฉะนี้แล..

...โดยปกติมนุษย์มีเมตตาต่อมนุษย์และสัตว์...มักจะสงสาร เห็นใจ รักและไม่ฆ่ากัน...
...เมื่อนำสัตว์มาเลี้ยงดูก็กรุณาให้อาหาร ดูแลเอาใจใส่ และเยียวยาพาหาหมอเมื่อเจ็บป่วย...
...และมีความรู้สึกยินดีพอใจที่ได้เอ็นดูสัตว์ที่ตนเองเลี้ยงให้รอดชีวิตเจริญเติบโตขึ้นมาได้...
...และมักจะวางเฉยไม่ได้เมื่อสัตว์เลี้ยงของตนถูกรังแกหรือถูกรถชนตายหรือหมดอายุตายลง...
...เหล่านี้เป็นสภาพที่มนุษย์สามัญทั่วไปเจริญในทางโลกและไม่รู้สภาพธรรมที่เป็นธรรมชาติ...

...ถ้ากล่าวตามสภาวะธรรมแล้ว...ธรรมอยู่ในธรรมชาติของทุกสิ่งมีเกิด-ดับเป็นธรรมดา...
...เมตตาพรหมวิหารเป็นคุณธรรมขั้นสูงเรียกว่าพรหมวิหารธรรม 4 ประการที่เจ้าของกระทู้ถาม...
...ปุถุชนทั่วไปยังไม่รู้สภาพธรรมตามจริงเพราะปกปิดด้วยอวิชชาและกิเลสครอบงำ...
...ในทางธรรม...การมีสติในการทำกุศลกรรมจำเป็นต้องใช้เมตตาและอุเบกขานำ...
...เพราะหากไม่มีเมตตากับอุเบกขา...กรุณากับมุทิตาก็เกิดไม่ได้...ยกตัวอย่างเช่น...
...แค่เราเห็นหน้าคนที่ไม่ชอบใจ...เราก็ไม่พอใจ...เวลาเผชิญหน้ากันจะหน้าบึ้งตึงเขม่นกันใช่ป่าว...

...หรือเวลามีคนมาชี้หน้าแล้วก็ด่าๆๆๆๆเรา...จะทนฟังโดยไม่ตอบโต้อะไรเลย...ได้ไหมคะ...
...ถ้าเราไปยืนชี้หน้าด่าตอบหรือไม่ก็ตบตีกันแล้วก็คิดโกรธแค้นอาฆาตจองเวรและต่างไม่ยอมกัน...
...ทุกข์(อกุศล)เกิดทั้ง2ฝ่าย...หรือเราโกรธเกลียดเขาและทำอะไรไม่ได้จึงทุกข์เพราะไม่รู้สภาวะ...
...ถ้าทนไม่ได้ก็แสดงว่ายังคิดให้ถูกตามธรรมไม่ได้เลยว่าเป็นแค่การเห็นและการได้ยินเกิด-ดับ...
...ไม่ใช่ตัวเรา ไม่ใช่ตัวเขา เป็นแต่ความคิดของแต่ละคนที่ไม่พิจารณาให้รู้ธรรมชาติที่เป็นอนัตตา...
...ถ้าทนได้แล้วก็กำหนดว่าเห็นหนอๆ ยินหนอๆ เกิดขึ้นแล้วดับไป ให้เมตตาแล้วก็วางเฉยเสีย...
...ความสงบในจิตใจเราก็จะเกิดขึ้น...จึงจำเป็นต้องเข้าใจธรรมจนคลี่คลายความหลงเข้าใจผิด...

...เพราะมนุษย์ทุกคนเกิดมาทุกข์เท่ากัน...มีทุกข์ในโลก...และไม่มีทุกข์ในโลก...
...ทุกข์เพราะโลภ โกรธ หลง หลงในการเกิด แก่ เจ็บ ตายว่าเป็นของจริงซึ่งคิดผิด...
...ทุกอย่างที่มีคือภาวะจิตติดข้องคิดเหมือนๆกันของภพภูมิมนุษย์คือเห็นเป็นคน สัตว์ สิ่งของ...
...มีพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเท่านั้นที่คิดถูกเป็นคนแรกและทรงแสดงธรรมนั้นให้ทุกคนได้รู้ตาม...
...ว่าทุกสิ่งมีเกิด-ดับเป็นธรรมดา ไม่มีตัวตน ไม่ควรยึดมั่นถือมั่น มีทุกขัง อนิจจัง อนัตตา...
...ลองคิดไตร่ตรองดูว่ามีใครบ้าง...ไม่เห็นสำคัญว่านี้เรา นี้ของเรา นี้คนและสัตว์ที่เรารัก...
...เวลาที่ข่าวในหนังสือพิมพ์มีคนตายทำไมเราไม่ร้องไห้เสียใจ...ทำไม่พ่อแม่ตายจึงร้องไห้...

...เพราะเราคิดวนเวียนใส่ใจอยู่ในภาพและสิ่งที่เกี่ยวข้องใกล้กับตัวเอง...แต่ไม่สนใจสิ่งอื่นที่ไกลตัว...
...เราจะรู้ไม่ได้เลยว่าสิ่งที่เกิดเป็นธรรมชาติชีวิตที่จุติในภพนี้ ถ้าเราไม่ศึกษาธรรมะให้เข้าใจตามจริง...
...จุติจากภพเก่ามาเกิดแล้วในภพภูมิมนุษย์มีโอกาสได้เรียนรู้พระสัทธรรม...เรามารับกรรมอันเก่า...
...และพยายามสร้างกรรมอันใหม่สืบต่อไป และจะไม่สามารถหยุดยั้งกรรมได้หากยังไม่พิจารณาธรรม...
...เพราะธรรมคือธรรมชาติของทุกๆสิ่งที่เป็นอนัตตา...ไม่มีตัวตน...มีเกิดขึ้นและดับไปตลอดเวลา...

...ลองพิจารณาสภาพธรรม...

กายกับจิตแยกส่วน?
http://www.dhammahome.com/front/videocl ... =pl&id=121
รูป+นาม=ธรรม=กาย(สภาพเย็นร้อนอ่อนแข็งเป็นรูปธรรมไม่มีธาตุรู้)+จิต(ธาตุรู้เป็นนามธรรม)
http://www.dhammahome.com/front/videocl ... =pl&id=122

...การสะสมบารมีเกิดด้วยปัญญา...
http://www.dhammahome.com/front/videoclip/show.php?tof=pl&id=123

...อธิษฐานบารมี...
http://www.dhammahome.com/front/videoclip/show.php?tof=pl&id=124

...สัจจบารมี...
http://www.dhammahome.com/front/videoclip/show.php?tof=pl&id=138

...อุเบกขาบารมี...
http://www.dhammahome.com/front/videoclip/show.php?tof=pl&id=139

...ปัญญาเกิดจากสะสมความเข้าใจของตน...
http://www.dhammahome.com/front/videoclip/show.php?tof=pl&id=140

...ทัศนะชาวต่างชาติต่อธรรมในพระพุทธศาสนา...
http://www.dhammahome.com/front/videoclip/show.php?tof=pl&id=141

http://www.dhammahome.com/front/videoclip/show.php?tof=pl&id=142

http://www.dhammahome.com/front/videoclip/show.php?tof=pl&id=143

สาธุคะ คุณ Rosarin ขอโมทนา


ขอบคุณนะค่ะ สาธุ


ขอความรู้หน่อยนะคะว่า ลักษณะของอุเบกขา อย่างผู้รู้ ผู้มีปัญญา คืออย่างไรค่ะ
สาธุคะ

แหะ..แหะ..ถามมาก็ตอบไป ผิดถูกเป็นอีกเรื่องนะขอรับ

อุเบกขา = ความวางเฉยอย่างผู้รู้ ผู้มีปัญญา

การวางเฉยเพราะความรู้ เพราะปัญญานี้ เป็นเรื่องของการฝึกจิต
เป็นอาการของจิตที่ประกอบด้วยปัญญา เพ่งพินิจพิจารณา ต้องอาศัยการปฏิบัติ
อันเรียกว่า "โยนิโสมนสิการ" การทำใจโดยแยบคาย คิดให้เห็นเหตุผล
เห็นสัจจะธรรมความจริง เมื่อประสบการกับโลกธรรมแปด ทั้งที่เป็นส่วนดีและส่วนที่ไม่ดี

เมื่อใด ตนเองหรือผู้อื่นสัตว์อื่น ประสบกับโลกธรรมส่วนไม่ดี ให้คิดพิจารณาถึงกรรมว่า
สัตว์ทั้งหลายทั้งปวงมีกรรมเป็นของ ๆ ตน เป็นทายาทรับผลกรรม ต้องโทษกรรม
โทษผลของกรรม เหตุของกรรมกับผลของกรรมนั้นย่อมเหมาะสมกัน

กรรมไม่มีเอียง ไม่มีอคติกับใคร ใครทำกรรมไว้อย่างไร ก็ต้องรับผลของกรรมอย่างนั้น
คิดได้อย่างนี้ จึงเรียกว่า อุเบกขา การวางเฉยอย่างผู้รู้ ผู้มีปัญญา

อุเบกขานี้ ที่พึงอบรมให้มีขึ้นในจิต วิธีอบรม คือ ระมัดระวังใจมิให้ขึ้นลง
ด้วยความยินดียินร้าย ทั้งในคราวประสบโลกธรรมฝ่ายดีและไม่ดี ก็ต้องพยามระงับใจ
หัดคิดถึงกรรมและผลของกรรมรับผิดชอบเอาไปเสีย อย่างนี้เป็นต้น

โปรดใช้วิจารณญาณในการรับชมเอ้ยการอ่าน เป็นความเห็นเฉพาะตัวครับ แต่ไม่สงวนสิทธิ..
สาธุที่ถาม..