บางครั้งอยู่กับเพื่อน อยู่กับแฟน แต่ในใจก้อยังเหงา ยังอ้างว้าง
ยังไงไม่รู้ บางทีเหมือนกับตัวเองกำลังตามหาอะไรบ้างอย่างที่ใจอยากได้
แต่ก้อไม่รู้ว่ามันคืออะไร เคยคิดว่าถ้าได้ A คงจะมีความสุข พอได้มาแล้วไหงกลับ
ก้อ แค่นั้นเอง ไม่ได้รู้สึกว่ามัน ทำให้เรามีความสุขมากขึ้นเรยง่ะ...

หาของว่างมาทาน หาอะไรมาเคี๊ยว รสชาดของความอร่อยนั้น
จะทำให้เราลืมความเหงาค่ะ
สำหรับเราเวลาเหงา เราใช้วิธินี้ค่ะ
แต่ลองฟังความเห็นของคนอื่นบ้างก็ดีเน๊อะ

...ชีวิตคนเรา..ล้วนต่างรู้สึกว่ามันขาดอะไรไปบางอย่าง
...จนบางครั้งเราต้องออก..แสวงหา..สิ่งที่คิดว่ามันขาดไป
...จนลืมสิ่งที่ตัวเองมีอยู่
...จนกว่าจะได้รู้ว่าสิ่งที่ตามหาอยู่นั้นคือ..ความพอ
...รู้สึกว่าพอได้เมื่อไรก็..สุขใจ..เมื่อนั้น
...ยิ่งสละออกได้เท่าไรก็..ก็ยิ่งสุขใจกว่าเดิม

แหมท่านbbby แนะนำได้เหมาะกับความ"เหงาปาก"เลยนะขอรับ โปรดใช้วิจารณญานเกี่ยวกับน้ำหนักด้วยหากเหงาบ่อย อิอิ..

tissue



ฟุ้งซ่านเพราะความเหงาและอ้างว้างว้าเหว่ เรื่องนี้ก็มี[b]กิเลสคือ ความอยากได้ในอารมณ์ที่ตนปรารถนาเป็นปัจจัยแก่โทสะที่เหงาและว้าเหว่ [/b]..

อันความอยากนั้นย่อมไม่มีขอบเขตจำกัด ไม่สิ้นสุด ..มีแต่เพิ่มพูนแผ่กว้างไปรอบด้าน จนถึงกับไม่รู้ว่าตัวเองกำลังตามหาอะไรบ้าง...เพราะมันมากจนจำแนกไม่ทันนั่นเอง..

ถ้าจะสรุปความอยากได้ประดามีในโลกที่มนุษย์ปรารถนากันและยังความเร่าร้อนมาสู่ตนนั้นก็ไม่พ้น โลกธรรม๔คือ ลาภ ยศ สรรเสริญ สุขแน่ๆ..ส่วนผู้ที่แสวงหาความพ้นทุกข์ หรือหลีกออกจากสังสารวัฏนั้น ไม่มีความเร่าร้อนทุรนทุรายเหมือนความต้องการแบบโลก ความเหงาจึงไม่เกิดตามมา เพราะคนเช่นนี้ปรารถนาการปลีกตนออกจากหมู่ ไม่คลุกคลีกับหมู่ อันเป็นเครื่องเนิ่นช้า ยกเว้นการเข้าหากัลยาณมิตรซึ่งก็มีปรกติไม่จับกลุ่มเช่นกัน..

ความเหงา เมื่อแยกไปตามอายัตนะก็มี ..

เหงากาย แก้ไขด้วยการหาบ้าน หรือที่อยู่ที่สบาย หาเสื้อผ้าที่ชอบใส่หรือรองเท้าเก๋ๆ กระเป๋าถือแบรนด์เท่ห์ สักหกร้อยใบไว้ถือสับเปลี่ยนกันก็พอแก้ได้"ชั่วคราว"..วันดีคืนดีก็เหงาใหม่ คราวนี้ก็ต้องหาโรงแรมหรือบังกาโลว์ให้มันอาศัย..

เหงาตา แก้ไขด้วยการหา VDO บ้าง ทะเลภูเขาต้นไม้ กระทั่งตึกและรูปปั้นเทพีสันติภาพให้ตาดู..ก็พอแก้ได้"ชั่วคราว"..ไม่นานมันก็เหงาใหม่อีกแระ ก็ ต้องจูงไปดูอย่างอื่นต่อไป...

เหงาหู นี่ต้องหาเสียงจากคนรอบข้างมาจ้อให้ฟังบ้าง หรือดึงหูไปฟังconcerts แม้จาก ยูทุบ(Utube)ก็เอา..กระทั่งต้องจองตั๋วล่วงหน้าข้ามปีเพื่อไปฟังนาย Andre Rieuสีไวโอลินที่กรุงเวียนนาก็ต้องทำ เพราะมีหูที่ไม่ธรรมดา ก็พอแก้ไปได้"ชั่วคราว"..

เหงาจมูก[ ถ้าเป็นชาวบ้านนอกก็หามะลิ จำปาจำปีกระดังงา แก้ว ปีบ กระทะ กระป๋องมาปลูกรอบรั้ว หรือยามหน้ามืดและไม่มืดก็ต้องสืดดมยาหม่อง ถ้าเป็นเศรษฐีบุตรก็ต้องเอาน้ำอบของปาโก้ราบาน หรือดิออร์ ขวดละสี่ซ้าห้าแสนมาสืดดมก็พอแก้เหงาได้"ชั่วคราว"..

เหงาลิ้น(เหงาปาก อย่างเดียวกัน)[/b]..อันนี้แก้ง่ายที่สุดเมื่ออยู่ในไทย เพราะสามารถพาลิ้นไปกระทบรสได้ตั้งแต่ร้านส้มตำริมถนนถึงเรสตัวรอง สารพัด ตลอด๒๔ช.ม.(หาได้ยากในโลกจริงๆ) ก็หายเหงาไปได้"ชั่วคราว"..อีก..

เหงาใจ ..จุ๊..จุ๊..อันนี้สิแก้ได้ยากมั่กมากเลยเชียวพี่น้องเอ๋ย เพราะไม่อาจรับอารมณ์ทางทวารไหนๆได้เลย นอกจากใจตรงๆเท่านั้น..ความที่มันละเอียดลุ่มลึกนั่นเองการแก้ไขจึงยากแท้ ต้องอาศัยอุปกรณ์พิเศษคือ ปัญญา เท่านั้นมาแก้ได้..แล้วจะได้ปัญญามาจากไหนล่ะครับ ตอบว่าจากคำสอนของพระพุทธเจ้าทั้งหลายน่ะสิ ..จึงท่านผู้เหงาใจ พึงรีบเร่งศึกษาพระธรรมที่หาได้ยากยิ่งกว่าหนวดเต่าที่ไหนๆในบัดนี้เถิด เพราะจวนจะได้กาลที่จะอันตรธานแล้วเพราะสัตว์ที่มาเกิดไม่ค่อยมีบุญรองรับการได้พบพระธรรม..(ในพระไตรปิฎกเีีรียกว่า"สัตว์มีธาตุเลวลง")..

เราก็เหงากันมาเกินสี่อสงไขยจนนับไม่ได้มาแล้ว ยังหาที่สุดของความเหงาไม่เจอเลยครับ..

ขอให้หายเหงาและอ้างว้างไวๆ มีความอิ่มบริบูรณ์ไม่พร่องด้วยกุศลทุกเมื่อเทอญ

ความเหงาคือถีนมิทธะหรือเปล่าไม่แน่ใจ

ความเหงาเป็นนิวรณ์

แม้อยู่ท่ามกลางฝูงชนก็เกิดความเปล่าเปลี่ยว เดียวดายได้

ในโลกตะวันตกจึงนิยมสร้างโรงเต้ารำใหญ่โตเพื่อคลายเหงาของผู้คน

ถึงอย่างนั้นก็ไม่สำเร็จ

คนทางโลกตะวันตกมีปัญหาทางด้านจิตใจมากกว่าซีกโลกตะวันออกมาก

ทางตะวันตกมีคนฆ่าตัวตายเพราะความเหงามากกว่าโลกทางอุษาคเนย์

สูตรสำเร็จของการแก้ความเหงาคือ

สติปัฏฐาน4

เมื่อเหงาให้รู้ว่าเหงา ตามความเหงานั้นไปให้รู้ อย่างน้อยให้รู้ว่า มีเหงาก็มีหายเหงา

บางครั้งความเหงาก็เป็นความสุขอย่างหนึ่ง

คือความสงบสูข

คุณtissue ยังกล้าเหงาจมูกอยู่หรือปล่าวค่ะ
อะไรๆ ที่คุณddบอก ยังพอรับได้
แต่กระทะ-กระป๋องนี่สิ บรื๋ๆๆน่ากลัว
ถ้าเราเหงาจมูก เราขอเลือกยาหม่องค่ะง่ายดี
และที่สำคัญคือถูกค่ะ

ค่ะ อารมณ์เหงา ดังที่คุณ tissue กล่าวมา owi ก็เป็นค่ะ และเพื่อนอีกหลายๆคนก็เคยเป็น หรือกำลังเป็นอยู่ ก็แสดงว่า เราไม่ได้เหงาอยู่คนเดียว แล้วก็ไม่สามารถรู้ใจตัวเองว่า เราต้องการอะไรกันแน่ นั่นก็หมายความว่า ชีวิตมนุษย์ ก็เวียนว่าย อยู่ในห้วงอารมณ์แบบนี้ โดยมิอาจหลีกเลี่ยง ธรรมะสอนให้เราปล่อยวาง แต่ก็อีกนั่นหล่ะ ทำยาก วิธีแก้เหงายังหาไม่เจอค่ะ เพราะเหงาอยู่บ่อยๆ owi ทำคือ เหงาซะให้เข็ด เดินไปเดินมา ถอนหายใจเป็น 100 ครั้ง นอน นอน แล้วก็นอน แล้วก็คิดว่า พรุ่งนี้คงจะดีกว่าวันนี้ อ้อ สิ่งที่จะช่วยเราได้ คือ งานนะคะ เพราะมีช่วงเดือน พย.-มีค. ของทุกปี owi จะทำงานหนักมาก (ทำไร่) งานก็ช่วยเรานะคะ ไม่เหงาเลยค่ะ แต่เครียดแทน

...แชร์ประสบการณ์...ความเหงาเกิดจากความกลัวในจิตใจคนเราเมื่อไม่มีที่พึ่งที่ยึดเหนี่ยว...
...ในอดีตที่ยังไม่ได้เข้าใจในรสพระธรรม...ข้าพเจ้ารู้สึกว่าอยู่คนเดียวแล้วเหงามาก...
...พยายามแสวงหาสิ่งบันเทิงเริงใจต่างๆ เช่น นัดเพื่อนฝูงเที่ยวกลางคืนฟังเพลง...
...เกิดความดิ้นรนเพราะไม่เข้าใจว่าตนเองมีความทุกข์และกำลังหาทางออก...
...บางครั้งรู้สึกว่าแม้จะมีผู้คนอยู่รายล้อมรอบตัวมากมายก็ยังรู้สึกเหงา...

...ณ ปัจจุบัน ข้าพเจ้าไม่เคยเหงาตั้งแต่มีพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่ง...
...การมีชีวิตอยู่อย่างสันโดษได้ปฏิบัติธรรมเป็นความสงบในชีวิต...
...การได้อยู่คนเดียวกลับทำให้ได้คิดทบทวนว่าอะไรคือความต้องการในชีวิต...
...สำหรับข้าพเจ้าสันโดษหมายความว่าข้าพเจ้าพอใจในสิ่งที่มีตามปกติของคนทั่วไป...
...ได้แก่ พ่อแม่ ญาติพี่น้อง เพื่อนฝูง สังคม อาชีพ สิ่งอำนวยความสะดวก ความอยากไม่อยาก...

...ข้าพเจ้ามองสิ่งต่างๆในชีวิตเป็นเพียงสิ่งแวดล้อมที่อำนวยความสะดวกต่อการดำเนินชีวิตเท่านั้น
...ถ้ามีสิ่งใดที่เป็นอุปสรรคที่ทำให้ทุกข์และขัดขวางการเข้าถึงการปฏิบัติธรรมก็จะพยายามสลัดออก...
...การปฏิบัติธรรมและการได้ปลีกวิเวกคนเดียวทำให้ใจข้าพเจ้าได้รู้จักการปล่อยวางภาระที่ถือเราถือเขา...
...พบความสงบที่แท้จริงได้...จากการได้ปฏิบัติธรรมจนคลายความยึดติดต่างๆลงได้บ้าง...ทุกข์น้อยลง...
...มีการติดต่อคบค้าสมาคมกับผู้คนเป็นไปตามความจำเป็นของการพึ่งพาอาศัยกันในสังคมโลกตามปกติค่ะ...

หมายถึง เข้านับ-ออกนับ อย่างนี้ไหมจ๊ะ
คงไม่ได้หมายถึงหายใจเข้าทีเดียว 50 ครั้ง หายใจออกทีเดียว 50 ครั้งนะ

บางที่ก็เคยเป็น แต่คงเพราะใจเราไปผูกติดอยู่กับสิ่งอื่น

...จงมองการอยู่คนเดียวให้เกิดประโยชน์คือได้ปิดวาจา...
...เพราะในการเจตนารักษาศีลไม่ให้หลุดขาดนั้น...
...การอยู่คนเดียวทำให้การรักษากาย วาจา ใจได้เป็นปกติ...
...ศีลแทบไม่ต้องไปถือหรือรักษาอะไรมากมาย...
...แค่รักษาใจอย่างเดียวก็พอค่ะ...

ความเหงาเกิดเพราะความคิดและความรู้สึกไม่มีหลักอะไรยึดค่ะ พอไม่มีหลักอะไรให้ยึดมันก็เคว้งเกิดความอ้างว้าง นั่นเป็นเหตุค่ะ การจะแก้ก็ต้องแก้ที่เหตุคือต้องหาอะไรยึด ทางโลกก็ยึดงานและครอบครัวเอาไว้ ทางธรรมก็ยึดธรรมของพระพุทธองค์ เข้าใจความรู้สึกให้ได้และแยกให้ออกก่อนค่ะแล้วค่อยเติมเต็ม เติมเต็มด้วยความเข้าใจตัวเองและเข้าใจสิ่งที่ตัวเองต้องการ ส่วนความต้องการของตัวเองคืออะไรอันนี้สุดแล้วแต่ของใครของมัน อย่างไรก็ตามมันจะเต็มได้หรือเปล่าขึ้นอยู่กับบุญบาปที่ทำมา และแน่นอนว่ากรรมกำหนดไว้แล้วแต่เราก็สามารถเติมบุญเข้าไปได้ การทำบุญที่ได้บุญมากที่สุดคือการถือศีลและทำสมาธิไปพร้อมกันค่ะ

อยู่กับธรรมจึงไม่เหงา