ที่คุณได้รับรู้มา ไม่ถูกต้องขอรับ เพราะ

คำว่า "ปัจจัตตัง" หรือ ปัจจัตตลักษณะ ตามความหมายในพจนานุกรม พุทธศาสน์ ฉบับ พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต) หมายถึง
" ลักษณะเฉพาะตน หรือ ลักษณะเฉพาะของสิ่งต่างๆ"
คำว่า "ลักษณะเฉพาะตน" ย่อมหมายถึง อาการ อากัปกิริยา ท่วงท่า การเดิน การพูด อุปนิสัย ใจคอ ความชอบ ความไม่ชอบ ฯลฯ
ส่วน คำว่า "ลักษณะเฉพาะของสิ่งต่างๆ" ย่อมหมายถึง สภาพสภาวะหรือลักษณะแห่งขันธ์ ต่างๆ หรือสภาพสภาวะหรือลักษณะแห่ง มหาภูตรูป และหรือ สิ่งที่อาศัยหรือเกิดด้วย มหาภูตรูป ยกตัวอย่างเช่น เวทนา ย่อมมีลักษณะ หรือสภาพสภาวะของการรับรู้ฯอารมณ์ ต่างๆ หรือ สัญญา ย่อมมีลักษณะ หรือ สภาพสภาวะของการ จำได้ รู้ได้ว่าเป็นสิ่งใด ฯลฯ อย่างนี้เป็นต้น

ปัจจัตตัง หรือ ปัจจัตตลักษณะนี้ จะคู่กับ สามัญญลักษณะ ซึ่ง มีความหมายตามพจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับ พระธรรมปิฎก ดังนี้
สามัญญลักษณะ หมายถึง "ลักษณะที่เสมอกันแก่สังขารทั้งปวง ได้แก่
๑.อนิจจตา ความเป็นของไม่เที่ยง
๒.ทุกขตา ความเป็นทุกข์หรือความเป็นของคงทนอยู่มิได้
๓.อนัตตตา ความเป็นของไม่ใช่ตัวตน
แสดงความตามบาลีดังนี้
๑.สพฺเพ สงฺขารา อนิจฺจา สังขารทั้งปวงไม่เที่ยง
๒.สพฺเพ สงฺขารา ทุกฺขา สังขารทั้งปวงเป็นทุกข์
๓.สพฺเพ ธมฺมา อนตฺตา ธรรมทั้งปวงมิใช่ตัวตน;
ลักษณะเหล่านี้มี ๓ อย่าง จึงเรียกว่า ไตรลักษณ์,
ลักษณะเหล่านี้เป็นของแน่นอน เป็นกฎธรรมดา จึงเรียกว่า ธรรมนิยาม
ด้วยเหตุนี้ การบรรลุธรรม จึงไม่เกี่ยว กับ ปัจจัตตัง และการบรรลุธรรม ก็ไม่ใช่ลักษณะเฉพาะตน ไม่เกี่ยวกันคนละอย่างกัน

[b]แต่ การบรรลุธรรม บุคคลจะรู้ได้เฉพาะตน ไม่ใช่ลักษณะเฉพาะตน[/b]
อันนี้ต้องทำความเข้าใจให้ดี
ผู้บรรลุธรรม จะรู้ได้เฉพาะตน แต่ก็สามารถสอนให้ผู้อื่น บรรลุธรรมได้ด้วย และสามารถทำให้บุคคลอื่นมองเห็นหรือสัมผัสธรรมทั้งหลายที่ได้บรรลุนั้น ในที่นี้จะไม่อธิบายว่า มองเห็นหรือสัมผัสได้อย่างไร เพราะมันจะเป็นการโอ้อวด