สาธุ..สาธุ..สาธุ



ปัญหา..คือ..แม้ปากจะตะโกนว่า..ไม่เอา..ไม่เอา..ไม่ยึด..ไม่ยึด..มันจะหมดการยึดมั้ย???

แม้จะรู้ว่า..การไปยึดขันธ์ 5 ว่าเป็นตน..จึงทุกข์..รู้แล้ว..นิพพานได้มั้ย???

การไม่เอา..ไม่ยึด..รู้ว่าการไปยึด..เป็นทุกข์..ต้องทำให้ปรากฏขึ้นที่ไหน???

มีบ๋อย ๆ เวลาคนพูดจาเสียดสีกันว่า..รู้อยู่แก่ใจ

รู้อยู่แก่ใจ..นี้..มันรู้ยังงัยนะ

ทำไมคุณกบยังไม่หลับนอนอีกครับเนี่ย ดึกแล้วนา


ที่ตะโกนออกมาน่ะ เข้าไปพิจารณาให้รู้จริงหรือยังล่ะครับ ว่ามันยึดไม่ได้ยังไง
ถ้าตะโกนอย่างเดียว โดยยังไม่พิจารณาเลย การยึดก็ไม่หมดหรอก



ถ้ารู้โดยสัญญาแบบนี้ย่อมไม่เกิดอะไรคุณกบก็ทราบดีนี่ครับ
ถ้ารู้โดยปัญญาจากการพิจารณาจนรู้แจ้ง นิพพานได้อยู่แล้ว


ก็พิจารณาขันธ์๕ ตามความเป็นจริงสิครับ ให้เห็นโทษของมัน เห็นโทษของการเข้าไปยึด
เห็นความเป็นไตรลักษณ์ของมัน ความไม่ยึดก็จะปรากฏเอง มิใช่เราเป็นผู้ไม่ยึดนะครับ
แต่เป็นผลที่เกิดจากการพิจารณาจนจิตยอมรับ แล้วมันจะค่อยๆคลายความยึดมั่นเอง


อันนี้ออกแนว รู้แล้วทำเป็นไม่รู้ล่ะมั้งครับ

สาธุ...ค่ะ

ขออนุญาตร่วมสนทนาก่อนนอนด้วยคนค่ะ

"รู้จำ"...ไม่ถือว่ารู้จริง
รู้จำ แล้วทำได้..จึงถือเป็น "รู้จริง"

สัพเพ สังขารา ทุกขา
สิ่งที่มีปัจจัยปรุงแต่งเป็นทุกข์ครับ

ผิดพลาดประการใดได้โปรดอดโทษและอโหสิกรรมด้วยครับ

ฝากลิงค์นี้ให้อ่าน

viewtopic.php?f=2&t=23043

นำร่องให้ดังนี้


สมมุติว่า มีห่อของอยู่ห่อหนึ่ง ห่อด้วยผ้าสีสวยงาม วางไว้ในตู้กระจก ที่ปิดใส่กุญแจไว้

มีชายผู้หนึ่ง เชื่ออย่างสนิทใจว่า

ในห่อนั้นมีของมีค่า เขาอยากได้ ใจจดจ่ออยู่ แต่ยังเอาไม่ได้

เขาพะวักพะวงวุ่นวายอยู่กับการที่จะเอาของนั้น เสียเวลาเสียการเสียงาน


ต่อมา มีคนที่เขานับถือมาบอกว่า

ในห่อนั้นไม่มีของมีค่าอะไร ไม่น่าเอา และการที่เขาอยากได้

อยากเอา วุ่นวายอยู่นั้นไม่ดีเลย ทำให้เกิดความเสียหายมาก


ใจหนึ่งเขาอยากจะเชื่อคำบอกของคนที่นับถือ และเขาก็เห็นด้วยว่า การพะวงอยู่นั้นไม่ดี มีโทษมาก

แต่ลึกลงไปก็ยังเชื่อว่า

คงต้องมีของมีค่าเป็นแน่ เมื่อยังเชื่ออยู่ เขาก็ยังอยากได้ ยังเยื่อใย ยังตัดใจไม่ลง

แต่เขาพยายามข่มใจ เชื่อตามคนที่เขานับถือ และแสดงในคนอื่นๆเห็นว่า เขาเชื่อตามเห็นตามคำ

ของคนที่เขานับถือนั้นแล้ว

เขาจึงแสดงอาการว่า

เขาไม่อยากได้ เขาไม่ต้องการเอาของห่อนั้น

สำหรับคนผู้นี้ ถึงเขาจะยืนตะโกน นั่งตะโกนอย่างไร ๆ ว่า ฉันไม่เอาๆ

ใจของเขาก็คงผูกพัน เกาะเกี่ยวอยู่กับห่อของนั้นอยู่นั่นเอง และบางทีเพื่อแสดงตัวให้คนอื่นเห็นว่า

เขาไม่ต้องการของนั้น เขาไม่อยากได้ เขาจะไม่เอาของนั้น เขาอาจแสดงกิริยาอาการที่แปลกๆ ที่เกินสมควร

อันนับได้ว่า มากไป กลายเป็นพฤติกรรมวิปริตไปก็ได้

นี่เป็นตอนที่หนึ่ง

(ต่อ ตอนที่สอง)

ต่อมาชายผู้นั้น มีโอกาสได้เห็นของที่อยู่ในห่อ และ ปรากฏว่า

เป็นเพียงเศษผ้าเศษขยะจริง ตามคำของคนที่เขานับถือเคยพูดไว้ ไม่มีอะไรมีค่าควรเอา

เมื่อรู้แน่ประจักษ์กับตัวอย่างนี้แล้ว เขาจะหมดความอยากได้ทันที ใจจะไม่เกาะเกี่ยว ไม่คิดจะเอาอีกต่อไป

คราวนี้ ถึงเขาจะพยายามบังคับใจของเขาให้อยากได้ ข่มฝืนให้อยากเอา ถึงจะเอาเชือกผูกตัวติดกับของนั้น

หรือ หยิบของนั้นขึ้นมา ร้องตะโกนว่า ฉันอยากได้ ฉันจะเอา ใจก็จะไม่ยอมเอา

ต่อจากนี้ไป ใจของเขาจะไม่มาวกเวียนติดข้องอยู่กับห่อของนั้นอีก ใจของเขาจะเปิดโล่งออกไป พร้อมที่จะ

มองจะคิดจะทำการอื่นๆ ได้อย่างเต็มที่สืบไป

นี้เป็นตอนที่สอง



ทำความเข้าใจต่อที่ =>

viewtopic.php?f=2&t=23043

(ดู) ความเทียบเคียงในตอนที่หนึ่ง

เปรียบได้กับพฤติกรรมของปุถุชน ผู้ยังมีความอยาก และความยึดอยู่ด้วยตัณหา อุปาทาน

เขาได้รับคำสั่งสอนทางธรรมว่า

สิ่งทั้งหลายที่อยากได้มั่นหมายยึดเอานั้น มีสภาวะแท้จริง ที่ไม่น่าอยาก ไม่น่ายึด และความอยากความยึดถือ

ก็มีโทษมากมาย เขาเห็นด้วย โดยเหตุผลว่า

ความอยากได้ และ ความถือมั่นไว้มีโทษมาก และก็อยากจะเชื่อว่า

สิ่งทั้งหลายที่อยากได้ล้วนมีสภาวะ ซึ่งไม่น่าฝันใฝ่ใคร่เอา แต่ก็ยังไม่มองเห็นเช่นนั้น

ลึกลงไปในใจ ก็ยังมีความอยากความยึดอยู่นั่นเอง แต่เพราะอยากจะเชื่อ อยากจะปฏิบัติตาม หรือ อยาก

แสดงให้เห็นว่า ได้ปฏิบัติตามคำแนะนำทางธรรมนั้น

เขาจึงแสดงออกต่างๆ กระทำการต่างๆ ให้เห็นว่า เขาไม่อยากได้ไม่ยึดติด

ไม่คิดจะเอาสิ่งทั้งหลายที่น่าใคร่น่าพึงใจเหล่านั้น


ในกรณีนี้ ความไม่อยากได้ไม่อยากเอา หรือไม่ยึดติดของเขา มิใช่ของแท้จริงที่เป็นไปเองตามธรรมดา

ธรรมชาติ เป็นเพียงสัญญาแห่งความไม่ยึดมั่น ที่เขาเอามายึดถือไว้

เขาเข้าใจความหมายของความไม่ยึดมั่นนั้นอย่างไร ก็พยายามปฏิบัติ หรือ ทำการต่างๆไปตามนั้น

ความไม่ยึดมั่นของเขา จึงเป็นเพียง ความยึดมั่นในความไม่ยึดมั่น

และการกระทำของเขา ก็เป็นการกระทำด้วยความยึดมั่นในความไม่ยึดมั่น

การกระทำเช่นนี้ย่อมมีโทษ คือ อาจกลายเป็นการกระทำอย่างเสแสร้ง หลอกตนเองหรือเกินเลยของจริง

ไม่สมเหตุผล อาจถึงกับเป็นพฤติกรรมวิปริตไปก็ได้

ความเทียบเคียงในตอนที่สอง

เปรียบได้กับพฤติกรรมที่เกิดขึ้นโดยถูกต้องตามธรรมดา แห่งกระบวนธรรม เป็นธรรมชาติ เป็นไปเองตามเหตุ

ปัจจัย คือ เกิดจากความรู้แจ้งประจักษ์ ตามหลักการที่ว่า เมื่อเหตุปัจจัยพร้อมแล้ว ผลก็เกิดขึ้นเอง

จำเป็นจะต้องเกิด ถึงฝืนก็ไม่อยู่ คือ เมื่อรู้สภาวะของสังขารทั้งหลายแท้จริงแล้ว จิตก็หลุดพ้น

หมดความยึดติดเอง

ต่ออีกหน่อย เพื่อให้ต่อเนื่องกัน

ถามว่า

ถ้าอย่างนั้น ปุถุชนเมื่อยังไม่เกิดญาณทัสสนะ จะพยายามปฏิบัติตามหลัก ความไม่ยึดมั่น ถือมั่นบ้างไม่ได้หรือ


ตอบว่า ได้ และควรอยู่ เพราะเพียงมองเห็นโทษของความยึดมั่นก็นับว่า เป็นประโยชน์แล้ว

แต่ข้อสำคัญ จะต้องมีสติรู้ระลึกไว้ว่า นี้เราอยู่เพียงในขั้นของความยึดมั่นในความไม่ยึดมั่นเท่านั้น

เมื่อจะทำอะไรอาจบอกตัวเองว่า เราจะทำการนี้ด้วยความไม่ยึดมั่น พร้อมนั้น ก็ระลึกไว้ด้วยว่า

เราจะทำไปตามเหตุตามผล ไม่หลงไปตามความยึดมั่นในความไม่ยึดมั่นนั้น

พยายามทำการด้วยปัญญาด้วยความรู้ความเข้าใจให้มากที่สุด

เพียงเท่านี้ ก็จะเป็นการกระทำที่เป็นคุณ ผลที่จะได้ในระดับนี้ก็คือเป็นการฝึกตน เป็นการปูพื้นฐานสำหรับ

ความไม่ยึดมั่นที่แท้จริงต่อไป และผลเสียจากการกระทำเลยเถิดเกินไป หรือ มากไป

หรือหลอกตัวเองก็จะไม่เกิดขึ้น

แต่ถ้าเข้าใจผิดเห็นไปว่านี่แหละ คือ ความไม่ยึดมั่นก็จะผิดพลาดเกิดผลเสียได้ทันที

"รู้จริง"[/color][/b]

คำนี้ผมเพิ่งโดนครูบาอาจารย์ท่านตำหนิสอนมา(โดนมาเยอะ สะดุ้งเลย)

"วิปริต"

อืมมมม

เป็นคำที่น่าเจ็บปวดจริงๆ

ขออนุโมทนากับธรรมที่ ท่านกรัชกาย แสดงมาด้วยค่ะ....โดนจริงๆ

ลงชื่อและที่อยู่เพื่อขอหนังสือและซีดีได้ที่เว็บไซต์วัดป่าเจริญธรรมนะครับ
http://www.watpachareongtham-chonburi.com