จุฬาภินันท์ได้ Forward Mail มาว่าด้วยใบลาออกจากความทุกข์ แต่จุฬาภินันท์มีความเห็นต่างออกไปนิดหน่อย เลยหยิบยกเอามาให้คุณๆลองคิดๆกันดูค่ะ

ของเดิมมีว่า

...ไม่สำคัญว่า...มีทรัพย์มากหรือน้อย...

...แต่สิ่งสำคัญคือ...ต้องใช้ให้น้อยต่างหาก...

...ชีวิตจึงจะมีเหลือมากกว่าขาด...


...คนจนยิ่งจน...เพราะทำรวย...

...คนรวยยิ่งรวย...เพราะทำจน...

...ทำตัวให้เป็นปกติ...ใช้จ่ายให้เป็น...


...ไม่ยินดีในสิ่งที่ตนได้...

...ไม่พอใจในสิ่งที่ตนมี...

...เป็นคนอับโชคที่สุดในโลก...


...ยินดีในสิ่งที่ตนได้...

...พอใจในสิ่งที่ตนมี...

...เป็นคนโชคดีที่สุดในโลก...


...อดทนได้จงอดทน...

...อดใจได้จงอดใจ...

...ไม่อดทนไม่อดใจ...เรื่องเล็กจะกลายเป็นเรื่องใหญ่...


...คนที่มีความสุข...มิใช่คนที่มีมากที่สุด

...แต่คนที่ต้องการน้อยที่สุด...

...ยิ่งมีความต้องการน้อยลง...

...สมบัติที่มีอยู่เดิม...ก็ดูเหมือนมีมากขึ้น...


...ความสุขหรือความทุกข์ของชีวิต...

...บางครั้งเหมือนมองผ่านกระจก...

...หากกระจกใสสะอาด...

...เมื่อมองสิ่งใดย่อมมีแต่ความสุข...ปราศจากความขุ่นมัว...

...หากกระจกขุ่นมัว...

...เมื่อมองสิ่งใด...แม้สิ่งเดียวกัน...

...ก็มีแต่ความทุกข์ใจ...


...จงจำไว้ว่า...ความสุขอยู่ไม่ไกล...

...เพียงเช็ดกระจกให้ใส...เช็ดใจให้สะอาดเท่านั้นเอง...

...ทุกข์อยู่ที่ใจ...ทุกข์ของใครก็ของมัน...

...ทุกข์อยู่ที่ใจ...ใครจะเก็บไว้ก็ช่างมัน...

...สุขอยู่ที่ใจ...ฉันเก็บมันไว้ทั้งวัน...

...สุขอยู่ที่ใจ...ฉันจะให้กันและกัน

สีเขียวนี่เป็นความเห็นของจุฬาภินันท์เองค่ะ จุฬาภินันท์อิงหลักสัจธรรม ขอเรียกว่า ‘ใบสมัครเข้าความสุข’ น่ะค่ะ

...ไม่สำคัญว่า...มีทรัพย์มากหรือน้อย...

...แต่สิ่งสำคัญคือ...ต้องใช้ให้เหมาะสมต่างหาก...

...ชีวิตจึงจะมีพอดีมากกว่าเหลือกว่าขาด...


...คนจนยิ่งจน...เพราะขาดสติ ทำไม่ดี...

...คนรวยยิ่งรวย...เพราะมีสติ ทำความดี...

...ทำตัวให้เป็นดี...ใช้จ่ายให้พอดีกับที่หามาได้...


...ยินดีตามสมควรในสิ่งที่ตนได้...

...ทำให้ตนมีอย่างพอเหมาะพอสม...

...เป็นคนมีสติที่ประสริฐที่สุดในโลก...


...อดทนได้จงอดทน...

...อดใจได้จงอดใจ...

...ไม่อดทนไม่อดใจ...เรื่องเล็กจะกลายเป็นเรื่องใหญ่...


...คนที่มีความสุข...มิใช่คนที่มีมากที่สุด

...แต่คนที่มีทุกอย่างตามพอดี...

...ยิ่งมีพอดี ยิ่งไม่ต้องการ...

...สมบัติที่มีอยู่เดิม...ก็ย่อมดูพอดีตามไปด้วย...


...ความสุขหรือความทุกข์ของชีวิต...

...ไม่ได้เหมือนมองผ่านกระจก...

...แต่มองผ่านใจที่ปราศจากอคติ...

...เมื่อมีสุข...ก็ยอมรับว่าสุข...

...เมื่อมีทุกข์...ก็ยอมรับว่าทุกข์

...มองอย่างเข้าใจ...แล้ววางอารมณ์นั้นไว้

...หาทางรักษาสุขไว้...และแก้ทุกข์ให้หมดไป...

...จงจำไว้ว่า...ความสุขอยู่ไม่ไกล...

...เพียงเช็ดใจให้หมดอคติ...เช็ดสติให้ผ่องใส...


...ทุกข์อยู่ที่ใจ...ทุกข์ของใครก็ของมัน...

...ทุกข์อยู่ที่ใจ...ควรเข้าใจ...แล้ววางมันลง

...ทุกข์อยู่ที่ใจ...หาทางแก้ไข...ด้วยใจไร้อคติ

...สุขอยู่ที่ใจ...เก็บมันไว้ในความทรงจำ...

...สุขอยู่ที่ใจ...แล้วอย่าหลงระเริงไปกับมัน

ถ้าใช้คำว่าลาออก แสดงว่า เราเต็มใจที่จะเข้าไปอยุ่ แล้วต่อมาจึงคิดจะออก หน้าจะเปลี่ยนเป็นแหกคุกความทุกข์ ซะมากกว่า เพราะเราถูกจับขังโดยไม่ยินยอม

"ใบลาออกจากความทุกข์" จุฬาภินันท์ได้จากฟอร์เวิร์ดเมล์ค่ะ และยังไม่เห็นด้วยนัก ที่จุฬาภินันท์คิดเองโดยเอาความเห็นของจุฬาภินันท์เข้าแทนที่ เป็น "ใบสมัครเข้าความสุข" ค่ะ

แต่จะมองแบบที่คุณ kokorado ว่าไว้ ก็ถูกค่ะ คนเราเกิดมาก็ทุกข์แล้ว ควรหาทางออกจากทุกข์ และ หาทางเข้าสุข ค่ะ ขอบคุณสำกรับความเห็นค่ะ

ใบลาออกจากความทุกข์ ของผมมังนะ คือ ยอมรับกรรมนั้นๆ มิได้อาศัยทุกข์เป็นสรณะ แต่เราอาศัยพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์เป็น สรณะ

ใช่ค่ะ เราอาศัยพระรัตนตรัยเป็นสรณะ คำสอนของพระพุทธ ที่ออกมาในรูปของพระธรรม และเผยแพร่ผ่านภิกษุสงฆ์ สามารถเอามาประยุกต์ใช้ได้กับการใช้ชีวิตค่ะ

กรรมเป็นเรื่องใหญ่ กรรมกำหนดสิ่งที่เราจะได้รับจากการกระทำของเราเองค่ะ แต่ทุกข์ เรานำมันเข้ามาหาเรา เพราะมีกิเลสเป็นเครื่องชี้นำค่ะ

จุฬาภินันท์ยังไม่ค่อยเห็นด้วยกับ 'ใบลาออกจากทุกข์' เลยแต่ง 'ใบสมัครเข้าความสุข' ซึ่งจุฬาภินันท์อาศัยหลักธรรมมาประยุกต์ค่ะ

ใบลาออกจากทุกข์ จุฬาภินันท์ได้มาจากฟอร์เวิร์ดเมล์ค่ะ ไม่ได้ตั้งเอง จุฬาภินันท์ตีความว่าใบลาออกจากทุกข์ว่า คิดยังไงไม่ให้ทุกข์น่ะค่ะ