สงสัยมานานแล้วครับ ขอความกรุณาผู้รู้ตอบด้วยครับ

1. ที่ว่า "อตฺตาหิ อตฺโน นาโถ โกหิ นาโถ ปโร สิยา" แล้วทำไมถึงสวด "พุทธัง ธัมมัง สังฆัง สะระณัง คัจฉามิ" ล่ะครับ

ตอนนั้นมีคนต่างศาสนิกมาถาม ผมก็ไม่รู้จะตอบว่ากระไรครับ

2. "พุทธธัสสาหัสมิ ทาโส วะ พุทโธ เม สามีกิสสะโร" มีความหมายว่าจริง ๆ ว่าอย่างไร จะอธิบายให้คนต่างศาสนิกเข้าใจอย่างถูกต้องอย่างไร เขาจะได้ไม่เข้าใจผิด

3. การทำแท้งเนื่องจาก
3.1 โดนข่มขืน
3.2 เป็นอันตรายต่อชีวิตของแม่เอง
บาปหรือไม่ครับ

4. ถ้าเกิดมีวิบากหนักมาจากชาติก่อน จะทำอย่างไรดีครับ อุทิศส่วนกุศลให้ทุกวัน ไม่ว่าจะสวดจะปฏิบัติจะถวายกรวดน้ำ ฯลฯ ก็ไม่มีท่าทีว่าจะทุเลาลงเลย แถมยังเพิ่มขึ้นทุกวันทุกวันอีกด้วย ... เวลาผมอุทิศให้เจ้ากรรมนายเวรปกติถึงแม้ว่าจะไม่เห็นผลเร็วมาก แต่ก็ทุเลาลง... ในกรณีนี้ราวกับว่าแก้ไม่ได้เลย

5. มีใครทราบบ้างไหมครับว่าจะหาซื้อพระไตรปิฎกฉบับภาษาอังกฤษได้จากที่ไหน

ขอบพระคุณมาก ๆๆๆ เลยครับ

ท่านผู้รู้หายไปกันไหนหมดค้าบบ....

ขอตอบแบบที่ผมเข้าใจนะครับ ไมุ่ถูกใจก็อย่าว่ากัน



อันนี้ลองสอบถามที่ มหามกุฏ ที่อยู่หลังวัด บวร ครับ หรือวัด ที่พระสังฆราช ท่าน อยู่นั้นเอง

เท่าที่รู้ก็มีแค่นี้

การเกิดมาเป็นคนนั้นแสนยาก อุปมาว่า หากมีเต่าทะเลอายุสี่หมื่นปีตัวหนึ่งปกตินอนนิ่งอยู่ใต้ทะเล ร้อยปีจะขึ้นมาหายใจสักครั้งหนึ่ง หากมีคนไปพบเจอเข้า ก็คือ ความเป็นไปได้ที่คนตายจากความเป็นคนแล้วจะเกิดกลับมาเป็นคนอีก

พวกสัตว์นรก ส่วนมาใช้กรรมในนรกนับปีไม่ถ้วน กว่าจะหมดกรรมกลับมาเกิดเป็นคน นับร้อยนับพันนับหมื่นนับแสนปี

พวกเทวดา มีอายุยืน กว่าจะหมดอายุขัย ยิ่งเป็นพรหม อายุอย่างน้อยๆ ก็ ๕ พันปี บริโภคสุขอย่างเดียว จนลืมไปเลยว่าทุกข์เป็นอย่างไร ไม่ค่อยจะคิดสร้างบุญเพิ่ม

เนื่องจากโอกาสที่จะเกิดเป็นคนนั้นยาก ดังนั้น การแท้ง จึงเป็นกรรมที่หนักหนาสาหัสเอามากๆ จะตั้งใจ ไม่ตั้งใจ ผู้ที่จะเกิดก็แค้นด้วยกันทั้งนั้น แค้นมากด้วย และเขาจะไม่ไปใหน จนกว่าเขาจะหมดอายุขัยบนโลกนั่นแหละ จะคอยตามราวีพ่อแม่ และทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้อง จะเป็นผู้ให้เงินยืมไปทำแท้ง ขับรถไปส่ง ฯ ก็ถือเป็นโจทย์ร่วมกัน โดยเฉพาะเรื่องการทำมาหากิน รายจ่ายจะเกิดขึ้นมาแบบไม่รู้ว่ามาจากใหน หาเงินได้มาก ก็ว่าจะได้ใช้ พอจะหาเงินได้ รายจ่ายก็มารอล่วงหน้าเหมือนรู้

เพราะ มนุษย์นั้นเป็นสัตว์สามารถฝึกให้เป็นผู้ประเสริฐได้สูงสุด โอกาสทำบุญสร้างทานบารมี ไปเป็นพรหมเป็นเทวดา จนไปถึงการบรรลุมรรคผลนิพาน ก็มีมากตอนเกิดเป็นคนนี่แหละ

การเกิดมาเป็นคนได้นั้น ต้องมีบุญเป็นประการที่หนึ่ง บุญไม่พอ เกิดเป็นคนไม่ได้ ที่เรามาเกิดเป็นคน เพื่อสะสมบุญเพิ่ม ของเก่าไม่ต้องไปไส่ใจ ทำบุญมากๆ เข้าไว้ กำลังบุญมีมากกว่ากำลังบาป พอบุญสะสมมากเข้า บาปมันก็จะตามไม่ทัน เข้าคิวรออยู่ท้ายแถว เรียกว่าทำบุญหนีบาป นี่เป็นเหตุผลประการที่ ๑ ที่เราเกิดมาเป็นคน

บางคนมีบุญมาก ทำบาปเป็นปกติ เพราะบุญเก่าเขามาก จึงไมรู้ถึงผลของการทำบาปในชาตินี้ พาลคิดไปว่าบาปไม่มีจริง แบบนี้เรียกว่าประมาททางธรรม เขาให้เกิดมาสร้างบุญ ดันมาใช้บุญเก่าจนหมด จะรู้ตัวอีกทีก็ตอนทำกาละไปแล้ว

...

ก็จะไปตอบได้ยังงัยละครับ....

ถ้าให้ถูก..แบบ..โลก ๆ แต่มันจะไม่ถูกในทางโลกุตระ..

ก็เลยไม่รู้จะเอาให้ถูกแบบไหน..

ใช่ๆ ตามนั้นเลย พูดถูกใจจริงๆ

ยากนะ พวกปัญญากล้า แต่อ่อนศรัทธา
มันจะเป็นแนวๆนี้น่ะ คือสงสัย ตั้งคำถาม

ถ้าศรัทธาอ่อน ก็ยากนะ เพราะมันเป็นจุดเริ่มต้น
ไม่มีศรัทธา ความพยามในการจะเข้าถึงธรรมมันจะอ่อน มานะมันจะมาก
ความคิดทั้งหลายนี่มันกล้า ทิ้งไม่ลง อะไรไม่เข้ากับที่คิดก้จะดีดออกหมดเลย ไม่เอาเลย
อาศัยทิฐิเป็นสรณะ

ยาก
ตุ๊กกี้ฝากบอกว่า (เสียงสั่นๆ) ไม่ไหวจะเคลีร์ย.... อ่อนเพลียจะอธิบาย