ตั้งแต่มาฝึกปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐาน ปัจจุบันไม่ได้ทำเป็นรูปแบบสม่ำเสมอ แต่จะพยายามกำหนดให้ได้ปัจจุบันให้มากที่สุดเท่าที่จะระลึกได้ค่ะ
ตอนนี้ลาเรียนศึกษาต่อป.โท ทำให้ได้มีกลุ่มเพื่อนใหม่ และดิฉันได้เจอรุ่นน้องที่เรียนด้วยกันคนหนึ่งค่ะ เราคุยกันถูกคอ ที่บ้านมีปัญหาคล้ายกัน พ่อแม่แยกทางกัน แต่น้องเป็นคนเก่งที่สามารถฝ่าฟันอุปสรรคได้ด้วยด้วยเองจนจบ เกียรตินิยมเลย ในขณะที่ดิฉันทำตัวมีปัญหา เรียกร้องความสนใจ ทำร้ายมารดาบิดา ผู้มีพระคุณ พอได้มาปฏิบัติธรรมก็ได้ไปกราบขออโหสิกรรมต่อท่านแล้ว และพาท่านมาปฏิบัติธรรมด้วย
ปัญหาที่กำลังทุกข์ใจในขณะนี้ เพราะความสนิททำให้แคร์น้องคนนี้มาก คอยช่วยเหลือ ใส่ใจเขามาตลอด โดยมีคติในใจจาก อ.ที่ปฏิบัติธรรม สอนไว้ว่า...สิ่งไหนไม่ดี อย่าให้ออกไปจากตัวเรา ให้มันตายไปกับตัวเรา ถ้าจะทำอะไรให้กับคนอื่น เราให้แต่สิ่งดีๆ อย่าให้ใครมาตำหนิได้.... ถ้าเวลามีปัญหาอะไรกับใคร ให้เราพิจารณา ตรวจสอบตัวเราเอง ว่าเราบกพร่องตรงไหน ถ้าเราไม่ผิดให้เฉยเสีย..ถ้าผิดจงรีบแก้ไข...(คนอื่นๆก็ทำนะคะ แต่คนที่เราแคร์จะมากกว่า หน่อย ...ไม่ดีเลยนะคะ ยังมีชอบ มีชังอยู่เลย)
คือน้องเขาหงุดหงิดที่ ดิฉันไปสนใจเขามากเกินไป บางอย่างจะช่วยก็กลับทำให้แย่ลง เช่น ช่วยเขาคิดหัวข้อ thesis เขาก็หงุดหงิด ที่เราไม่เข้าใจเขา และหงุดหงิดที่มากังวลกับเขาทำไม ไม่ไปอ่านหนังสือล่ะ จะสอบแล้ว ฯลฯ
ดิฉันทบทวนถึงองค์ประกอบของการให้คือ ผู้ให้ สิ่งที่จะให้และผู้รับ บางครั้งต้องเลือกความเหมาะสมด้วย ไม่เช่นนั้น สิ่งที่เราปรารถนาดี อาจกลายเป็น ส่วนเกิน หรือ ความน่ารำคาญ ไม่ก็กลายเป็นการยัดเยียดและได้ผลลบไป....สำหรับผู้รับได้
แต่คาดหวังว่า น้องเขาจะเข้าใจในความหวังดีของเราสักวัน

ปัจจุบันนี้ เขาไม่คุยกับดิฉันเลยค่ะ ทำเหมือนเป็นอากาศธาตุ ไม่คุย ไม่มอง แม้ทำงานกลุ่มก็พลอยจะแย่ไปด้วย

ตั้งใจจะวางอุเบกขา มาหลายวันแล้ว ก็ไม่สามารถทำได้ สังเกตุจากการตามดูใจ เมื่อเจอกัน ตั้งแต่เห็น เขาไปไหน จะทำอะไรต่อ คอยดูคอยห่วงตลอด

ใจกำลังทุกข์ อยาก วางใจให้นิ่งโดยเร็ว เพื่อจะได้มีสมาธิอ่านหนังสือสอบ แต่ สมาธิก็อ่อนกำลัง ฟุ้งซ่านตลอดเลยค่ะ เห็นความอยากของตัวเอง จิตปรุงแต่งอารมณ์ตลอด

การวางอุเบกขาในสิ่งที่รักที่พอใจ ช่างยากนักค่ะ จึงจะขอคำแนะนำ กำลังใจ จากกัลยาณมิตรด้วยนะคะ

ขออนุโมทนาค่ะ

ไพเราะดีจริงๆเลยครับ
ดีใจด้วยนะครับ

เครียดมาก ผมยิ้มหวานให้ 1 ที

เจริญ มรณะสติ สัญญา ครับ

จะทำให้เราวางอุเบกขาจากภายนอกได้

แล้วมาดูที่ตัวเรา ก็จะเป็นเหมือนกัน ก็จะวางภายในได้ แต่ให้ทำบ่อย ๆครับ ต้องใช้เวลา ครั้งเีดียวอาจจะ วางไม่ได้เลย แต่ทำบ่อย ๆ ก็จะวางได้เองครับ

อนุโมทนาด้วยครับ กับการปฏิบัติธรรม

สวัสดีครับ คุณ tiktamaw

พิจารณาธรรมบท บทนี้ดูครับ

" จิตที่ตั้งมั่นไม่หวั่นไหวดั่งภูเขาศิลา
ไม่กำหนัดในอารมณ์
อันเป็นที่ตั้งแห่งความกำหนัด
ไม่โกรธในอารมณ์
อันเป็นที่ตั้งแห่งความโกรธ
จิตของบุคคลใดอบรมได้ดั่งนี้
ความทุกข์จักมีมาแต่ที่ใดเล่า ? "

เจริญธรรม