สืบเนื่องจากผมเห็นการแนะนำปัญหาชีวิต
ของเพื่อนสมาชิกต่อเพื่อนสมาชิกแ้ล้ว
ผมมีความเป็นห่วง


ผมคิดว่า การที่เราไปบอกให้ใครเลิกกับใคร
ควรทำอะไรกับใคร ถึงขั้นเป็น shot ๆ
ผมคิดว่ามันเป้นการที่เราเข้าไปมีส่วนในบ่วงกรรมของเขา

คือถ้าเราไม่ยุ่งเลย มันก็ไม่เกี่ยวข้องกัน
แต่พอจะมาเกี่ยวข้องกัน เราก็กระโจนเข้าไปเต้มตัวแบบนี้
ไม่เกี่ยวก็ไม่เกี่ยวเลย พอเกี่ยวก็เข้าไปกำกับบทละครเลย มันสุดโต่งอันตราย
อันตรายทั้งคนแนะและคนนำสิ่งที่แนะไปใช้

ถ้าเขาไปเลิกกันจริงๆเพราะไปเอาความคิดมาจากเรา เห็นดีเห็นงามกับเรา
แล้วเวร/กรรม อะไรที่เกิดสืบๆกันไปจากจุดนั้นตามหลักเหตุและปัจจัย
เพื่อนๆนั่นแหละ จะต้องไปมีส่วนรับผิดชอบกับเขา
ไม่ว่าในทางใดทางหนึ่ง ในเวลาใดเวลาหรนึ่ง อย่างแน่นอนนะครับ


ผมจึงคิดว่า
ทางที่ดีควรจะแนะนำในกรอบกว้างๆ หลักกว้างๆ

ดีที่สุดคือชี้ให้เข้าถึง ทาน ศีล สมาธิ ปัญญา
แล้วให้เขาพัฒาจิตใจของเขาก่อน
แล้วเขาจะได้ช่วยตัวเองได้ เอาจิตใจที่พัฒนาขึ้นแล้วของเขา
เอาไปพิจารณาแก้ไขปัญหาตัวเอง

แบบนี้ก็ happy ทุกฝ่าย
แนะนำคนเข้าสู่ศีลสมาธิปัญญา มีแต่บุญกุศล
แต่เช่นว่า แนะคนเลิกกันนี่ ผมว่าน่ากลัวมากๆเลย


ดูเวลาพระสุปฏิปันโณท่านสอนคน เวลาท่านเทศน์
ท่านจะไม่ลงไปเป้นผู้กำกับในบทชีวิตของใคร
ท่านจะพูดแต่ทาน ศีล สมาธิ

ส่วนคนฟังเขาเอาไปได้เท่าไหน เห็นประโยชน์เท่าไหน
อันนี้มันก็แล้วแต่ต้นทุนของเขา สมรรถภาพของเขา

ถ้าเห็นด้วยก็ขอให้ระวัง

คูณผู้ใช้ชื่อว่า "ชาติสยาม"ขอรับ ความเป็นห่วงของคุณนับว่าดีมาก

แต่คุณยังขาดความรู้ ในประสบการณ์ชีวิต รวมไปถึงคุณยังขาดความรู้ ความเข้าใจในความต้องการของมนุษย์

ถ้าคุณใช้ความเป็นห่วงของคุณ แนะนำเจ้าของปัญหาชีวิต ให้รู้จักใช้ความคิด และวิจารณญาณ ในการอ่าน คำแนะนำของ ผู้ที่แนะนำ จะดีอย่างยิ่ง เพราะเจ้าของปัญหาชีวิตที่ถามมา ต้องการวิธีแก้ไขปัญหา ไม่ใช่ต้องการ ฟังคำเทศนา แบบว่า ให้ทาน ให้มีศีล อะไรอย่างที่คุณเข้าใจ
ปัญหาชีวิตของแต่ละบุคคล ใครไมได้ประสบด้วยตัวเอง ย่อมไม่มีทางที่จะรู้สึกถึงความคิด ความเป็นทุกข์ รวมไปถึงสภาพสภาวะจิตใจของผู้ประสบปัญหาชีวิตเหล่านั้นได้ ข้าพเจ้าเคยอ่านหลายครั้ง คิดจะแนะนำเขา แต่พอคิดลึกซึ้งอีกที เรื่องที่เขาเล่ามา ไม่รู้ว่าจริงหรือไม่จริง ก็เลยไม่แนะนำ
อีกประการหนึ่ง การจะให้คำแนะนำกับผู้ประสบปัญหาชีวิตนั้น ตัองมีความรู้ที่ถูกต้องเป็นไปตามหลักความจริง หรือหลักธรรมชาติ จะมีความรู้ในด้านใดด้านหนึ่ง แล้วมาแนะนำเขาเหล่านั้น มันก็คนละเรื่องกัน ผู้ประสบปัญหาชีวิต ต้องการรู้วิธีแก้ไขปัญหา อย่างชัดเจน ไม่ใช่ ถามอย่าง แล้วตอบอย่าง
ใครจะแนะนำตามแต่ความคิด ตามแต่ประสบการณ์ ตามความรู้ความเข้าใจของเขา ก็ไม่ใช่เหตุอันเป็นข้อน่าวิตก มันขึ้นอยู่กับ ความคิด ความเข้าใจของ ผู้ประสบปัญหาชีวิตที่ถามมา ว่าจะเห็นควร ใช้วิธีไหน แก้ไขปัญหาที่เกิดขี้นกับตัวเขา

ข้าพเจ้าคงจะมีโอกาส ได้แนะนำใครสักคนเกี่ยวกับปัญหาชีวิตให้ดูเป็นตัวอย่าง เพื่อเป็นหนทาง เป็นแนวทาง สำหรับ หลายๆท่าน ที่มีความหวังดี ตั้งตัวเป็นผู้รู้ ตั้งตัวเป็นอาจารย์ โดยไม่ได้มีความรู้ ความเข้าใจอย่างแท้จริง ขอรับ

ทุกถ้อยคำที่ถ่ายทอดออกมา แนะนำบอกกล่าวแก่ชาวบ้านชาวเมือง

คือเครื่องประจาน ความเป็นตัวตน สติปัญญา นิสัย และอะไรๆอีกมากมายของผู้ตอบ

การตอบครั้งหนึ่งก็คือการ ล้วงตับไตไส้พุงออกมาโชว์ครั้งหนึ่ง

เพราะดังนี้ ผู้มีความเขินอาย เช่นข้าน้อย จึงคิดว่า ควรรอให้ท่านชาย
และใครอื่นๆ ควักตับไตกันออกมาก่อน แล้วตัวกระผมค่อยๆกระลิ้มกระเหลี่ยเอาออกมากอง
เพื่อประจานตัวเอง ตามอย่างใครต่อใคร เขาบ้าง

การเสนอหน้าแต่ละครั้งอาจมีการเติมสีเติมกลิ่น เพื่อปิดบังเนื้อแท้กันบ้าง ด้วยความไม่ประมาท
เพราะพระพุทธเจ้าท่านสอนว่า บุคคลควรระวังภัยให้รอบตัว

เพราะใครจะรู้ได้เล่าว่า คำตอบของเราอาจเปิดช่องให้ พวกมือซุกซนแอบจิ้มก้นเราก็ได้ใครจะรู้

ผมก็เริ่มเห็นดีด้วย กับแง่มุมมองของ ท่านชายชาติสยาม ที่ใครต่อใคร
ควรจะประณีตให้มากขึ้นในการจะตอบอะไร

เพราะ ความไม่ประมาท และความ ประณีตยิ่งในทางการพัฒนา ของศักยภาพชีวิต
เราจึงควรหยุดพิจารณาตนเอง ทันที ที่มีมหามิตรมาเตือน และมาบ่น

และผมก็อ่านเนื้อความแล้ว และกำลังจะหยุดแล้ว............แต่เออ ผมก็ยังไม่เคย
แนะนำใครให้เลิกกันนี่หว่า แล้วผมจะหยุดอะไรหละ

ไปดีกว่า กลัวกระทู้นี้จะเหงา จึงเข้ามาก่อกวน.............แต่พองาม

ขอกราบอนุโมทนาสาธุค่ะคุณชาติสยาม

ดิฉันก็ให้คำปรึกษาโดยยึดหลัก ทานศีลสมาธิ เช่นกัน
เพราะตนเองก็สนใจและถือปฏิบัติอยู่

แต่....ก็พิจารณาอีกด้วยว่าเมตตาให้เฉพาะคนที่สมควรเมตตา
เมื่อให้แล้วรับได้แค่ไหนก็แค่นั้น ไม่ติดตามและหวังผล
หากทำผิดศีล ซ้ำอวดรู้ทุกอย่าง..ก็ป่าวประโยชน์ที่จะเมตตาค่ะ
ให้ไปแล้ว ก็จะขอคืน แฮ่!
(อันนี้ในฐานะปุถุชนนะคะ ดิฉันไม่ใช่ผู้วิเศษ ตัวเองยังไม่รอดสันดอนเร๊ย ไม่มีสักฌาน)

ดิฉันก็เป็นคนหนึ่งที่โพสต์เข้ามาปรึกษาปัญหาชีวิต

ก็ยอมรับว่าคำแนะนำ มีทั้งข้อความที่ทำให้ใจสงบขึ้น

และก็มีทั้งที่ทำให้ใจร้อนขึ้น

(เพราะขณะที่ชีวิตเจอปัญหา อารมณ์มักมาก่อนเหตุผลเสมอ)

แต่ทุกข้อความที่แนะนำมาก็สามารถสกิดเตือนใจได้..........และก็สามารถเลือกได้เองว่า

จะทำให้ใจเจ็บปวดเป็นทุกข์ต่อไป หรือจะเลือกที่ทำให้ใจสงบ!!!

ซึ่งดิฉันเห็นว่า กัลยาณมิตรที่ให้คำแนะนำ ก็ได้ทำตามหลักการแนะแนว
เพราะการแนะแนว เป็นการบอกแนวทางให้หลาย ๆ ทาง แต่จะเลือกเดินทางไหน
ก็ขึ้นกับการตัดสินใจของเจ้าของปัญหาเอง

.......ซึ่งดิฉันก็เจอปัญหาและต้องการที่พึ่งจึงได้เข้ามา ที่ลานธรรมจักร...ขอแค่ให้ได้ระบาย...
....แค่มีคนรับรู้รับฟัง...จะมีคำแนะนำอย่างไรหรือไม่มีก็ตาม....

ทุกข์ที่กำลังเผชิญอยู่ก็เบาลงได้ระดับหนึ่ง.......จริงจริ๊ง..นะจะบอกให้.

....ส่วนตัวที่ดิฉันตัดสินใจโพสต์เข้ามา เพราะเจอปัญหาทางโลกที่แก้ไม่ตก
เลยต้องมาพึ่งทางธรรม...ยังงัยก็ยึดหลักธรรมในการแก้ปัญหาชีวิตอยู่แล้ว
เพราะใจหวังพึ่งทางนี้แล้ว

ท่านอื่นๆ ที่โพสต์เข้ามาก็คงจะคิดอย่างนี้เหมือนกัน

(ขอกวนนิดนึง.....เพราะตอนนี้ทุกข์ใกล้หมดจากใจแล้ว)

อะไรจะปานนั้น..มีญาณวิเศษ..รู้ด้วยว่า..ใครขาดไอ้นู้น..ขาดไอ้นี้..



ถ้าคิดอย่างนี้..สงสัย..สมาชิกระดับ 7 นี้..ไม่ได้แสดงถึงคุณภาพ..อะไรเลยมั้ง..คงมีแต่ปริมาณ..



หลักความจริงหรือหลักธรรมชาติ..ใช่..ความต้องการของมนุษย์..อย่างที่ว่าใว้ตอนต้นหรือเปล่านา..แล้วมนุษย์นี้ต้องการอะไรหนอ...มนุษย์คนดีต้องการอะไร..แล้วมนุษย์คนเลวละ..ต้องการอะไร..ต้องทำตามความต้องการทุกอย่างเลยหรอ..จ๊ะ..ก็เห็นบอกว่าไม่ต้องการคำเทศน์..แบบว่า..ให้ทาน..ให้มีศีล

อ้อ..รู้แล้ว..คนอย่างคุณ..ผู้ที่แม้คำอนุโมทนา..ก็ไม่เคยมีให้ใคร...ทำให้นึกถึง..
...ข้าวเม็ดเต็มที่ไม่เคยปรากฎอยู่ในรวงข้าวที่ชูระหงษ์อย่างไร..
...พระธรรมก็ไม่เคยปรากฎในผู้ไม่น้อบน้อมอ่อนโยนอย่างนั้น..

ก็คงไม่แปลก..ที่คุณ..จะเห็น..ศีล..ทาน..เป็นของธรรมดา ๆ..ไป..



แนะนำตามแบบ..ท่านเทวทัต..แนะนำ..พระเจ้าอชาตศัตรู..คุณ Buddha ว่าควรไหมละ

ขออนุโมทนาทุกท่้านครับ
รักนะ จุ๊ฟๆ

บทความ จากหนังสือ How to win friends and influence people

ตอนที่ผมยังหนุ่มแน่น ผู้ซึ่งพยายามสร้างความประทับใจต่อผู้คนเป็นอย่างมากนั้น ผมได้เขียนจดหมายโง่ ๆ ฉบับหนึ่งไปถึง ริชาร์ด อาร์ดิ้ง เดวิส นักเขียนผู้มีชื่อเสียงในบรรณพิภพของอเมริกา
ครั้งนั้นผมกำลังเตรียมบทความเกี่ยวกับนักเขียนให้นิตยสารฉบับหนึ่ง และผมได้ขอให้เดวิสบอกเล่าวิธีทำงานของเขาให้ผมได้รับรู้บ้าง
สองสัปดาห์ก่อนหน้านั้น ผมได้รับจดหมายแบบหนึ่งจากใคร บางคนซึ่งเขียนลงท้ายจดหมายเอาไว้ว่า
บอกให้จดแต่ไม่ได้อ่าน ผมประทับใจมาก และรู้สึกว่า คนเขียนต้องมีความสำคัญและยุ่งเหยิง มีงานรัดตัวมากทีเดียว
ผมเองนั้นไม่ยุ่งเลยแม้แต่น้อย แต่ผมกระหายจะสร้างความประทับใจให้แก่ริชาร์ด ฮาร์ดิ้ง เดวิส ดังนั้นผมจึงลงท้ายโน้ตย่อ ๆ ของตัวเองด้วย บอกให้จดแต่ไม่ได้อ่าน
เขาไม่สนใจจะตอบจดหมายนั้น เขาส่งจดหมายของผมกลับคืนพร้อมด้วยลายมือหวัด ๆ พาดตอนท้ายของจดหมายไว้ดังนี้

เหนือกว่ามารยาทไม่ดีของคุณก็มีแค่มารยาทไม่ดีของคุณเท่านั้น

จริงทีเดียวครับ ผมพลาดไป และบางทีผมอาจสมควรได้รับการต่อว่าในลักษณะนี้ แต่ในเมื่อผมก็เป็นเพียงปุถุชนคนหนึ่ง ผมจึงขุ่นเคือง
ผมไม่พึงพอใจมาก มากเสียจนเมื่ออ่านข่าวการเสียชีวิตของ ริชาร์ด อาร์ดิ้ง เดวิส ในอีก 10 ปีต่อมา ความคิดเดียวที่ยังฝังใจของผมก็คือ....ผมอายที่จะยอมรับนะครับว่านึกถึงแต่ความเจ็บปวดอับอายที่เขาได้มอบให้ผมในครั้งนั้น
ถ้าคุณและผมต้องการกระตุ้นให้เกิดความเกลียดชังในวันพรุ่งนี้ชนิดที่จะดำรงอยู่ข้ามทศวรรษ ให้อยู่ยั้งยืนยงจนตายจากกันก็ขอให้เรา จงหมกมุ่นจดจ่ออยู่กับการกล่าวโทษตำหนิอย่างเจ็บแสบเล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่ว่าเราจะแน่ใจแค่ไหนว่าเป็นการพูดที่สมควรแก่ความผิดแล้วก็ตาม
เมื่อเรามีการติดต่อสัมพันธ์กับผู้คน ขอให้จำไว้เถอะว่า เราไม่ได้ติดต่อสัมพันธ์กับสัตว์เรามิได้ติดโลกแห่งเหตุผล แต่กำลังติดต่อสัมพันธ์กับสัตว์โลกแห่งอารมณ์ สัคว์โลกที่พร้อมจะกรุ่นโกรธโมโหโทโสด้วยอคติ ได้รับแรงผลักดันจากศักดิ์ศรี และไม่มีแก่นสาร