ทำไมนายไม่ชอบเที่ยวล่ะ ผมตอบว่าให้เราไปดูสีขาว สีเขียว สีแดง สีอื่นๆ อีกหรือ ให้ไปรับความเย็น ความร้อนโดยเหตุผลไม่สมควรผมไม่เสียเวลาไปหรอก เพราะที่นี่ก็มี

ทำไมนายกินน้อยล่ะ ? ผมตอบว่าพระพุทธองค์บอกว่าอาหารเพียงเมื้อเดียวก็พอเพียงแก่ร่างกายเราแล้ว แล้วนายไม่หิวเหรอ ? ก็รู้สึกหิวเหมือนกัน มันอาจจะเป็นความเคยชินเก่าๆ เราทนได้มันอาจจะเป็นสักพักในระยะแรกๆแต่มันก็เป็นฝึกการอดทนดีนะ แล้วเรื่องรสอร่อยละนายตัดได้มั้ย ? เราคงตัดที่จะไม่รับรู้รสชาติเลยคงเป็นไปไม่ได้ แต่อะไรก็กินได้ไม่แสวงหาขอเพียงมีอยู่เท่านั้น แล้วตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างละ ? เชื่อแล้วละว่าทำไมพระองค์ตรัสอย่างนั้น

แล้วนายไม่มีความรู้สึกอย่างว่าหรือ ? ผมบอกว่าผมเสพมานานแล้ว ก็รู้สึกว่ามันซ้ำซากกับรสชาติอยากเลิกเพื่อพิสูจน์คำสอน และนายเลิกได้หรือยัง ? ถ้าถามแบบนี้ตอบตรงเลยเรายังไม่ขาดจากจิตจริงหรอกแต่เรารู้ว่ามันขาดได้ เพราะเราไม่สนใจมันนานแล้ว แล้วเราก็มีสติปัญญาแข็งแรงพอที่จะไม่ให้มันอยู่เหนือเราได้

แล้วนายยังฟังเพลงและดูทีวีอยู่หรือเปล่า ? ถ้าจะให้เราเปิดเราคงไม่เปิดฟังหรอกแต่ถ้ามันมากระทบโสดก็ฟังได้ไม่ได้รังเกลียดอะไร ทีวีก็เช่นกันเราอยู่ร่วมกับคนอื่นก็ดูบ้างแต่ไม่ถือรีโมทเหมือนแต่ก่อน ใครจะเปลี่ยนช่องไปไหนก็ได้ไม่เหมือนก่อนเราเป็นผู้กำหนดช่องเอง

และที่นายทำไปทั้งหมดนี้เพื่ออะไร ? เหตุผลสูงสุดก็เพื่อการหลุดพ้นน่ะ แต่ถ้ามันหลุดพ้นไม่ได้ มันก็ยังดีที่เราได้กล้าทำ อย่างน้อยสุดมันก็คงให้เรารู้ว่าอะไรมันคืออะไร และที่สุดแล้วมนุษย์จำเป็นจะต้องมีศรัทธาอย่างใดอย่างหนึ่ง อาจจะเป็นศรัทธาในพระเจ้า หรือแม้กระทั้งตนเอง
ทำไมนายไม่ชอบเที่ยวล่ะ ผมตอบว่าให้เราไปดูสีขาว สีเขียว สีแดง สีอื่นๆ อีกหรือ ให้ไปรับความเย็น ความร้อนโดยเหตุผลไม่สมควรผมไม่เสียเวลาไปหรอก เพราะที่นี่ก็มี

ทำไมนายกินน้อยล่ะ ? ผมตอบว่าพระพุทธองค์บอกว่าอาหารเพียงเมื้อเดียวก็พอเพียงแก่ร่างกายเราแล้ว แล้วนายไม่หิวเหรอ ? ก็รู้สึกหิวเหมือนกัน มันอาจจะเป็นความเคยชินเก่าๆ เราทนได้มันอาจจะเป็นสักพักในระยะแรกๆแต่มันก็เป็นฝึกการอดทนดีนะ แล้วเรื่องรสอร่อยละนายตัดได้มั้ย ? เราคงตัดที่จะไม่รับรู้รสชาติเลยคงเป็นไปไม่ได้ แต่อะไรก็กินได้ไม่แสวงหาขอเพียงมีอยู่เท่านั้น แล้วตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างละ ? เชื่อแล้วละว่าทำไมพระองค์ตรัสอย่างนั้น

แล้วนายไม่มีความรู้สึกอย่างว่าหรือ ? ผมบอกว่าผมเสพมานานแล้ว ก็รู้สึกว่ามันซ้ำซากกับรสชาติอยากเลิกเพื่อพิสูจน์คำสอน และนายเลิกได้หรือยัง ? ถ้าถามแบบนี้ตอบตรงเลยเรายังไม่ขาดจากจิตจริงหรอกแต่เรารู้ว่ามันขาดได้ เพราะเราไม่สนใจมันนานแล้ว แล้วเราก็มีสติปัญญาแข็งแรงพอที่จะไม่ให้มันอยู่เหนือเราได้

แล้วนายยังฟังเพลงและดูทีวีอยู่หรือเปล่า ? ถ้าจะให้เราเปิดเราคงไม่เปิดฟังหรอกแต่ถ้ามันมากระทบโสดก็ฟังได้ไม่ได้รังเกลียดอะไร ทีวีก็เช่นกันเราอยู่ร่วมกับคนอื่นก็ดูบ้างแต่ไม่ถือรีโมทเหมือนแต่ก่อน ใครจะเปลี่ยนช่องไปไหนก็ได้ไม่เหมือนก่อนเราเป็นผู้กำหนดช่องเอง

และที่นายทำไปทั้งหมดนี้เพื่ออะไร ? เหตุผลสูงสุดก็เพื่อการหลุดพ้นน่ะ แต่ถ้ามันหลุดพ้นไม่ได้ มันก็ยังดีที่เราได้กล้าทำ อย่างน้อยสุดมันก็คงให้เรารู้ว่าอะไรมันคืออะไร และที่สุดแล้วมนุษย์จำเป็นจะต้องมีศรัทธาอย่างใดอย่างหนึ่ง อาจจะเป็นศรัทธาในพระเจ้า หรือแม้กระทั้งตนเอง

คนเป็นอันมาก
มักถูกปิดกั้นเสียจากการรู้แจ้งต่อจิต โดยปรากฏการณ์ต่างๆซึ่งแวดล้อมอยู่รอบๆตัวเขา
และถูกปิดกั้นเสียจากการรู้แจ้งต่อหลักธรรมที่สำคัญที่สุดโดยเหตุการณ์ต่างๆเฉพาะตน

ดังนั้น เขาจึงพยายามหาทางหลีกเลี่ยงจากปรากฏการณ์ต่างๆ
ซึ่งเป็นสิ่งแวดล้อมเหล่านั้นเสีย

ด้วยหวังว่าจะทำให้จิตของเขาสงบ หรือ
พยามที่จะระงับเหตุการณ์ต่างๆเสีย
ด้วยหวังว่าจะยึดหน่วงเอาธรรมะนั้นได้


เขาไม่เห็นอย่างแจ่มแจ้งว่า
การทำอย่างนี้เป็นการกลบเกลื่อนปรากฏการณ์ต่างๆด้วยจิต,
กลบเกลื่อนเหตุการณ์ต่างๆด้วยหลักธรรม

จงเพียงแต่ทำจิตของเธอให้ว่างเท่านั้น
ปรากฏเป็นสิ่งแว้ล้อมต่างๆ ก็จะเป็นของว่างไปในตัวมันเอง


จงให้หลักการต่างๆหยุดแกว่งแล้วเหตุการณ์ต่างๆก็หยุดวุ่นวายได้ด้วยตัวของมันเอง

จงอย่าใช้ จิต ไปในทางอุตริแผลงๆเช่นนั้นเลย

คนส่วนมากขี้ขลาดต่อการทำจิตของตนให้ว่าง
โดยเกรงไปว่า เขาจะพลัดตกลงไปในความว่าง
เขาเหล่านั้นไม่ทราบว่า จิต ของเขาเองเป็น"ความว่าง,

คนโง่มัวแต่หลบหลีกปรากฏการณ์ต่างๆ ไม่หลบ จากความคิดปรุงแต่ง,
ส่วนคนฉลาดย่อมหลบหลีกจากความคิดปรุงแต่ง และไม่ต้องหลบหลีกปรากฏการณ์"



(คำสอนอันลึกซึ้งนี้ ส่วนหนึ่งได้เล็งถึงพวกพุทธบริษัท
ซึ่งปฏิบัติสมาธิภาวนาโดยหวังจะถอนออกซึ่งโลกฝ่ายวัตถุ
เพียงชั่วคราว ~ ผู้แปล)


ที่มา:
บทที่๒๑ หน้าที่๖๑ หนังสือคำสอนของท่านฮวงโป
แปลโดยท่านพุทธทาสภิกขุ
สำนักพิมพ์เครือเถา

ก็อยู่ที่ความพอดีของแต่ละคนเนาะ
จะเอาหรือไม่เอา อะไรก้ตาม
คือถ้าไม่มีคนเดือดร้อน แม้แต่ตัวเองเดือดร้อน ก็ใช้ได้

ก็อยู่ที่ความพอดีของแต่ละคนเนาะ

จะเอาหรือไม่เอา อะไรก้ตาม
คือถ้าไม่มีคนเดือดร้อน แม้แต่ตัวเองเดือดร้อน ก็ใช้ได้

มีคำคมและลึกซึ้งมากของท่านฮวงโป


อ้างอิงคำพูด:
คนเป็นอันมาก
มักถูกปิดกั้นเสียจากการรู้แจ้งต่อจิต โดยปรากฏการณ์ต่างๆซึ่งแวดล้อมอยู่รอบๆตัวเขา
และถูกปิดกั้นเสียจากการรู้แจ้งต่อหลักธรรมที่สำคัญที่สุดโดยเหตุการณ์ต่างๆเฉพาะตน

ดังนั้น เขาจึงพยายามหาทางหลีกเลี่ยงจากปรากฏการณ์ต่างๆ
ซึ่งเป็นสิ่งแวดล้อมเหล่านั้นเสีย

ด้วยหวังว่าจะทำให้จิตของเขาสงบ หรือ
พยามที่จะระงับเหตุการณ์ต่างๆเสีย
ด้วยหวังว่าจะยึดหน่วงเอาธรรมะนั้นได้


เขาไม่เห็นอย่างแจ่มแจ้งว่า
การทำอย่างนี้เป็นการกลบเกลื่อนปรากฏการณ์ต่างๆด้วยจิต,
กลบเกลื่อนเหตุการณ์ต่างๆด้วยหลักธรรม

จงเพียงแต่ทำจิตของเธอให้ว่างเท่านั้น
ปรากฏเป็นสิ่งแว้ล้อมต่างๆ ก็จะเป็นของว่างไปในตัวมันเอง


จงให้หลักการต่างๆหยุดแกว่งแล้วเหตุการณ์ต่างๆก็หยุดวุ่นวายได้ด้วยตัวของมันเอง

จงอย่าใช้ จิต ไปในทางอุตริแผลงๆเช่นนั้นเลย

คนส่วนมากขี้ขลาดต่อการทำจิตของตนให้ว่าง
โดยเกรงไปว่า เขาจะพลัดตกลงไปในความว่าง
เขาเหล่านั้นไม่ทราบว่า จิต ของเขาเองเป็น"ความว่าง,

คนโง่มัวแต่หลบหลีกปรากฏการณ์ต่างๆ ไม่หลบ จากความคิดปรุงแต่ง,
ส่วนคนฉลาดย่อมหลบหลีกจากความคิดปรุงแต่ง และไม่ต้องหลบหลีกปรากฏการณ์"



(คำสอนอันลึกซึ้งนี้ ส่วนหนึ่งได้เล็งถึงพวกพุทธบริษัท
ซึ่งปฏิบัติสมาธิภาวนาโดยหวังจะถอนออกซึ่งโลกฝ่ายวัตถุ
เพียงชั่วคราว ~ ผู้แปล)


ที่มา:
บทที่๒๑ หน้าที่๖๑ หนังสือคำสอนของท่านฮวงโป
แปลโดยท่านพุทธทาสภิกขุ
สำนักพิมพ์เครือเถา

ก็อยู่ที่ความพอดีของแต่ละคนเนาะ

จะเอาหรือไม่เอา อะไรก้ตาม
คือถ้าไม่มีคนเดือดร้อน แม้แต่ตัวเองเดือดร้อน ก็ใช้ได้

อ้าวได้เวลาคอนเสริทของน้องชาติสยามแล้ว

แต่อย่าได้ไปแสดงการปฏิบัติธรรมในนั้นนะครับ

เห็นเนื้อหนังมังสาก็เห็นไปให้รู้ว่าแน่น ว่า ขาว ว่าอวบอั้น

....

ธรรมชาติของมนุษย์ครับ

บางโอกาสก็อยากนั่งกรรมฐาน

บางโอกาสก็อยากดูหนังโป๊

นั่นแหละคือธรรมะจริงๆ

อ้าวได้เวลาคอนเสริทของน้องชาติสยามแล้ว

แต่อย่าได้ไปแสดงการปฏิบัติธรรมในนั้นนะครับ

เห็นเนื้อหนังมังสาก็เห็นไปให้รู้ว่าแน่น ว่า ขาว ว่าอวบอั้น

ไม่ต้องไปX-RAY(แสดงอุปทาน)เห็นกระดูกเต้น(ขออนุญาตคุณวลัยพรครับที่นำมายกตัวอย่างเป็นธรรม

สาธก อย่าโกรธผมนะครับพี่สาวใหญ่)

สำคัญว่าเมื่อเห็นแล้วให้กำหนดรู้ลงไป(สอนแทนท่านกรัชกาย)

เห็นขาวให้รู้ว่ามันขาว

เห็นอวบอั้นก็กำหนดรู้ลงไป

แต่ห้ามจินตนาการต่อ

ถ้าหากผมยังชอบ

นอนห้องติดแอร์

มองสาวสวย สีแดง สีเขียว

รัปทานอาหาร ๓ มื้อ

นอนกับเมีย(อันนี้ประพฤติลำบากเพราะไม่มีเมีย ขอยกเลิก)

ชอบดูทีวี


แตผม(สมมุติว่า)ฝักใฝ่ธรรมะ มีเอกัคตาจิตระลึกถึงมรณะสติสม่ำเสมอ

อย่างนี้ผมจะหมดสิทธิ์ต่อคิวนิพพานไหมครับ

ท่านdhama


หรือว่าผมประพฤติปฏิบัติตามที่ท่านdhamaปฏิบัติแล้วก็จะถึงนิพพานแน่นอน


หรือว่านิพพานนั้นต้องอาศัย ปัญญา