เรามีแต่ความคิดเห็นว่า เราต้องพูด เราต้องพูด เราต้องพูด
เพื่อประโยชน์ เราต้องพูด เราต้องพูด
แต่ว่าปัญญาไม่มี น้อยไปหรือไงไม่ทราบ
เลยพูดแบบ (ขอโทษนะ) "พูดแบบดิรัจฉาน" คือพูดเพราะโทสะ
อาการโทสะเป็นภาวะของเดรัจฉานวิสัย
แม้จะพูดรักษาประโยชน์ แต่ว่าเราพูดถึงความบกพร่องของคน
ไปๆ มาๆ มันก็คือการด่า เพราะเราไปพูดถึงความไม่น่ารักของคน
ผมนี่แหละมิจฉาทิฐิของแท้เลย
เพราะเห็นโทษดีกว่าประโยชน์
จึงทำโทษเพื่อเอาประโยชน์
จะไม่เรียกว่ามิจฉาทิฐิได้อย่างไร
ศีลที่รักษายากที่สุดเป็นจะเป็นศีลวจีสุจริตนี่แหละ
รักษายากที่สุดเลย
แต่เห็นคนอื่นเขาทำแล้วกลับง่าย
เพราะเพียงแต่ไม่พูด ก็จบ
ดีชั่วก็ไม่ต้องพูด สู้รบกับดีชั่วในตัวดีกว่า
เป็นการฝึกอุเบกขาบารมี
เห็นแล้วรู้สึกว่า ธรรมทั้งปวงมันบรรจบกันเป็นเนื้อเดียวกัน
น่าอนุโมทนาในความเงียบอันนั้น
เพราะเป็นความเงียบที่ธรรมะก้องกังวานอยู่ในใจผู้เงียบ
เงียบบารมี
เอาใจช่วยผมด้วยก็แล้วกันครับ เบื่อด่าคนคน มีให้ด่าไม่รู้จบ
