ปัจจุบันมีผู้ที่เสื่อมศรัทธาในพุทธศาสนาไม่น้อย อันมีเหตุจากพระทุศีล
ทำให้การเข้าถึงพุทธศาสนาที่แท้จริงนั้นยากยิ่ง...ฉะนั้น

ในสังคมโลกนี้
มีคนดี - ก็ย่อมมีคนไม่ดี
มีพระดี - ก็ย่อมมีพระไม่ดี เป็นธรรมดา

**การทำบุญให้ได้บุญนั้นก็เหมือนการปลูกพืช
ถ้าเรานำเมล็ดพืชปลูกในดินที่ดีธาตุดี ก็จะงอกยืนต้น ออกดอก ออกผลให้เราได้กินได้ใช้
ในยามขัดสนมีอุปสรรคก็จะไม่เดือดร้อน แล้วยังเก็บผลแบ่งให้ผู้อื่นได้ด้วย
แต่ ถ้าเราไปปลูกในดินลูกรัง หรือในทราย ก็จะสูญเปล่าอย่างแน่นอน
เมือนอย่างที่โบราณว่า "ทำบุญแล้วผีอด"

หรือ..บางคนบอกว่า ทำบุญทำทานไม่ได้หวังอะไร การหวังคือกิเลส
บ้างก็ว่า ทำทานคือการ สละ ทำกับใครก็เหมือนกัน
ถ้าคิดอย่างนั้นก็ไม่ต้องกรวดน้ำ หรือแผ่เมตตา เพราะกุศลส่งไปไม่ถึงหรอก ..เนื่องจาก

การทำบุญที่ถูกต้องนั้น ต้อง "พร้อม" ทั้งผู้ให้ และผู้รับ
ผู้ให้ - ทานนั้นได้มาโดยสุจริต ไม่ฉ้อโกงลักขโมย หรือไม่ผิดศีล
ผู้รับ - เป็นพระผู้ปฏิบัติตามทางของพระอริยะเจ้า หรืออย่างน้อยก็เป็นพระผู้รักษาศีลครบถ้วน
ปฏบัติกรรมฐาน มั่นคงตามพระธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้า

...ฉะนั้น การทำบุญให้ดูที่พระว่าเป็นเนื้อนาบุญให้เราหรือไม่
**การเป็นพระนั้นอยู่ที่"ศีล" ไม่ใช่โกนหัวห่มผ้าเหลืองแค่นั้น
ศีลของพระมี 227 ข้อนั้นอยู่ในปาติโมกข์ ยังมีศีลนอกปาติโมกข์อีกมากมาย ดูพระง่ายๆ เช่น
ศีลข้อ10 เว้นจากการรับเงินรับทอง หรือสิ่งที่แลกเปลี่ยนเป็นเงินหรือทอง
ดังนั้น พระที่รับธนบัตรซึ่งชำระหนี้ได้ตามกฏหมาย และแลกเป็นเงินหรือทองได้
จึงผิดศีล ศีลไม่ครบ ความเป็นเนื้อนาบุญไม่สมบูรณ์ นี่เป็นเพียงตัวอย่างเล็กน้อยที่ชัดเจน
นอกจากนี้ยังรวมถึงการ ขุดดิน ฟันหญ้า ดูหนัง ฟังเพลง สะเดาะเคราะห์ ต่อชะตา ปลุกเสก เป็นต้น
สิ่งเหล่านี้ พระพุทธเจ้าทรงไม่อนุญาตให้พระกระทำ

"พึงพิจารณาพระสมมุติสงฆ์ด้วยพระธรรม"

*มีคนเคยแย้งว่า ถ้าไม่ให้พระรับเงินแล้วจะซื้อหยูกยายังไง? จะสร้างกุฎีสร้างโบสถ์ยังไง?
ถ้าเดินทางจะจ่ายค่ารถยังไง?
**พระพุทธเจ้าทรงอนุญาตให้มี"ไวยาวัจกร"ผู้ปฏิบัติพระคุณเจ้า เมื่อพระคุณเจ้ามีความประสงค์
สิ่งหนึ่งสิ่งใดในปัจจัยสี่ อันสมควรแก่"สมณะบริโภค"ให้เรียกร้องจากไวยาวัจกรตามมูลค่า
ที่ผู้ถวายได้ปวารณามาแล้ว เช่น พระมีดำริที่จะสร้างกุฎี โบสถ์ โรงพยาบาลสงฆ์
สถานปฏิบัติธรรมอุบาสก-อุบาสิกา ก็ให้เรียกร้องงบประมาณตามมูลค่าที่มี หรือเช่น
การเดินทางไปต่างที่ของพระ ต้องมีผู้อุปฐาก(เด็กวัด)ติดตามไปด้วย(ถ้าพระบวชไม่ถึง
5พรรษา ต้องมีพระพี่เลี้ยงไปด้วย)อย่างตอนหลวงปู่มั่นธุดงค์ก็ต้องมีเณรติดตามรับใช้

***เนื่องจากเวลาที่ยาวนานถึงสองพันห้าร้อยกว่าปี ทำให้คำสอนของพระพุทธเจ้าเจือจางลงไป
ตามสภาพสังคม และการแทรกความเห็นส่วนตัวของผู้สอนธรรมซึ่งไม่ตรงทางมรรค
การปฏิบัติจึงค่อยๆห่างจาก"ทางสายกลาง"ออกไปเรื่อยๆกลายเป็น"ทางสาย ก-อู"ซึ่งผิดมหันต์
เพราะการบิดเบือนคำสอนนั้น ผู้ตามไม่เป็นอะไรมากถ้ากลับตัวทัน
แต่ผู้นำนั้นหลังความตาย ต้องสู่นรกโลกันต์ที่เดียว
สุดทางแห่งด้านสว่าง คือ นิพพาน - ไม่เกิดอีก
สุดทางแห่งด้านมืด คือ นรกโลกันต์ - ไม่เกิดอีก ความเห็นผิดจึงเป็นเรื่องที่อันตรายมาก

ฉะนั้น สิ่งใดที่ยังรู้ไม่จริง นั่นคือเรายังเป็นผู้ "ไม่รู้" ให้พึงระวัง...สาธุ
.

หวัดดีคับท่านฌาน

หายไปเลยนะ

นี่ตัวสีส้มหายไปไหนแล้วล่ะครับ

ผมเชื่อมั่นในพระพุทธองค์ทรงสอนว่า..ไม่มีสิ่งใดไม่เกิดจากเหตุ..

ผู้ที่ศรัทธาเสื่อม..มิใช่เกิดจากเหตุปัจจัย..ของตัวเป็นผู้กระทำเอง..ไม่ใช่หรือ

ผู้ที่ทุศีลทั้งหลาย..มิใช่เกิดจากเหตุปัจจัย..ของตัวเป็นผู้กระทำเอง..ไม่ใช่หรือ

จะโทษแต่ผู้ทุศีล..เป็นเหตุให้ผู้คนเสื่อมศรัทธา..หรือ..ก็ในเมื่อผู้ทรงศีลจนถึงพระอริยะเจ้า..ยังปรากฏอยู่..แล้วทำไม้..ทำไมพระธรรมคำสอนยังเสื่อมไปจากใจคน ๆ นั้นได้..

ก็เพราะอวิชชาในตัวนั้นแหละ..ตัวดี..ที่มันพร่ำสอนผู้คนว่า..อย่างนั้นถึงจะดี..มีรถลากดีกว่าแบกหาม..พอมีรถลาก..มันก็บอกว่ารถลากเทียมวัวเทียมม้า..ดีกว่า..พอมีรถเทียมสัตว์..มันก็บอกให้หาเครื่องยนต์มาใส่..พอได้เป็นรถยนต์..มันว่าช้าไป..ต้องบินอย่างนก..ดีกว่า..แม้มนุษย์ไปถึงดาวอังคารได้..ก็ยังไม่พอใจมันหรอก..เจ้าอวิชชานี้นะ..ดูง่าย ๆ ..ดูที่ใจของตัวเองนี้แหละ..มันชอบว่า..อย่างนั้นดีกว่าอย่างนี้..รถเบนซ์ดีกว่ารถอีแต๋น..ใช่หรือไม่...

และตอนนี้..
...ใช่มันในหัวใจเราหรือไม่..ที่ว่า..เพราะผู้ทุศีลนี้แหละ..คนถึงเสื่อมศัทธาในพระศาสนา..
...ใช่มันในหัวใจเราหรือไม่..ที่ทำให้เราลืมคำสอนของพระองค์ที่ว่า..สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม..ตัวเองไม่ทำกรรมดี..แล้วว่าไม่ดีเพราะผู้อื่นทำเลวนะ

มันเป็นเรื่อง ที่พูดลำบาก...

ในถนนสายใหญ่ ที่มีผู้คนผ่านไปมามากมาย สายหนึ่ง จะไม่ให้มีคนไม่ดีเข้ามาเดินเลย ก็คงจะเป็นไปไม่ได้

คนที่มีปุพเพกตปุญญตา จะได้ไปพบกับอาจารย์ที่เป็นกัลยาณมิตร ที่เป็นสุปฏิปันโน และ จะศรัทธาในการปฏิบัติ

คนที่ไม่มีปุพเพกตปุญญตา จะไม่ได้ไปพบกับอาจารย์ที่เป็นกัลยาณมิตร ที่เป็นสุปฏิปันโน และ จะไม่ศรัทธาในการปฏิบัติ




เรื่อง การที่พระวินัยระบุว่าพระต้องไม่รับเงินนั้น ก็ ควรจะปฏิบัติตามพระวินัย โดยให้มีไวยาวัจจกร จัดการ





ในอดีต หลวงปู่ สิม พุทธาจโร ท่านยังเคยต้องเดินทางไกลเป็นหลายสิบกิโลเมตรเพื่อไปทำธุระ

ท่านเคยเล่าเอาไว้ว่า ระหว่างทาง ถ้าท่านพบรถประจำทาง เวลาท่านจะขอขึ้นรถ(ท่านไม่ถือปัจจัย) ท่านจะถามเจ้าของรถเอาว่า
"โยม...อยากได้บุญไหม?"

คือ ท่านบอกกลายๆว่า ท่านขอโดยสาร แต่ท่านไม่มีปัจจัยจ่ายค่ารถให้น่ะ

สมัยก่อน ในต่างจังหวัด เขามักจะไม่เก็บเงินพระหรอก

แต่ ในยุคปัจจุบันนี้ ...สภาพสังคมเปลี่ยนไปมากน่ะ

สวัสดีครับ

ใช่ฌาณ หรือว่า ฌาน

คนเดียวกันหรือเปล่าครับ

แล้วทำไมสมัครใหม่ละครับ

คุณทักทายครับ

คุณคงเข้าใจเรื่องความเป็นกลางของใจบ้างแล้วจากการปฏิบัติบางส่วน
ทุกอย่างถ้าเรารู้เราเห็นโดยไม่เป็นกลาง จะมองไม่ชัดเลยจะมองไม่เห็น
เลยว่า ข้อไหนดีหรือไม่ดี ข้อไหนควรหรือไม่ควร อุปมาเหมือนการกำหนด
ในขณะที่เรา เห็นหรือได้ยินว่า เห็นหนอ ยินหนอ นั่นเอง ตอนนั้นเราวางจิต
เป็นกลาง มองตามความจริงโดยไม่ปรุงแต่ง ตอนนั้นเราจะรู้ตามความจริงว่า
เสียงที่ได้ยิน รูปที่เราเห็นมีสีเขียวหรือขาวเป็นต้น มันก็เป็นแบบนั้นนั้นเอง
มันมีของมันอยู่แล้ว เกิดขึ้นแล้ว กระทบตาหูเราแล้ว ก็ดับไปเหมือนเช่นที่มัน
เป็นมา มีมาอย่างไรก็อย่างนั้น แต่เพราะเราเองแต่ก่อนไม่วางจิตเป็นกลาง
เราก็ว่าเสียงนั้นไพเราะ รูปนั้นสวยงาม เป็นต้น จิตที่เข้าไปรู้ย่อมสัดส่ายได้
เพราะชอบหรือไม่ชอบ เมื่อนั้นย่อมติดพันเป็นอารมณ์เรื่อยไป ความอยากได้อยาก
ดียิ่งขึ้นไปอีกก็ตามมาเป็นเหตุให้เกิดทุกข์ตามมามากมาย มาจากความไม่เป็นกลาง

ข้อนี้ลองไปสังเกตเวลาปฏิบัติดูครับ มีความจริงมากมายที่เราจะเข้าใจได้เมื่อปฏิบัติ

คนละ "ฌาน" แน่ๆเลย