ที่นี้ถามเพื่อเป็นความรู้ผมไม่ได้มีสมาธิอะไรหรอกครับ ก็ใช้ชีวิตปกติพิจารณาพิจารณาธรรมตามเหตุจจัยเท่าที่สติจะระลึกได้ นั่งสมาธิบ้างแต่ไม่เคยสงบจนเป็นอะไรต่ออะไรที่เขาได้กัน แต่ผมใช้ชีวิตอย่างนี้มานานแล้ว เที่ยวไม่เป็น ทานอาหารมื้อเดียว ไม่มีเพศสัมพันธ์ นอนก็นอนพื้นไม่อยากได้อะไรเลยจริง คุณว่าผมจะต้องปฏิบัติอย่างไรครับ
"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
ด้วยความจริงใจนะครับ อยากแนะนำให้คุณได้ศึกษา มหาจัตตารีสกสูตร อ่านคร่าวๆสองจบ
แล้วอ่านโดยละเอียด หนึ่งจบ แล้วย้อนกลับมาทำความเข้าใจอีกที ไม่ยาว ไม่ยากนัก
เพราะถ้าได้ทำแล้ว คุณจะมีโอกาศ เดินสุดทาง ได้ ไม่ต้องเดินวนรอบเจดีย์ ไม่รู้จบ

เป็นไปได้ทั้งนั้นมิกล้าวินิจฉัยครับ และทางที่ผมเสนอก็มิกล้าบอกว่าเป็นทางถูกที่สุดเพียงแชร์ประสบารณ์จริงที่ผมเลือกปฎิบัติครับ ถ้าท่านใดเห็นน่าจะมีประโยชน์จะเลือกเอาไปปฎบัติก็ยินดีอธิบายครับ ขอธรรมะคุ้มครองทุกท่านครับ

ไม่อยากจะ anti-climax นะ แต่คิดว่า... อย่างน้อยก็ได้บอกไปแล้ว

Supareak Mulpong สิ่งที่ทำอยู่เข้าข่าย กดข่มจนเป็นนิสัยนะ นานเข้าจึงเข้าใจไปว่าเป็น อุเบกขา (อุเบกขาญาณ) ซึ่งความจริงคือ การเฉยชา จากการกดข่มมานาน
สิ่งที่ทำอยู่ในปัจจุบัน ก็อยู่ในลักษณะกดข่มเช่นเดิม แต่เปลี่ยนลักษณะ ดูคล้ายวิปัสสนา (อันที่จริงก็คล้ายกับการดูจิต ซึ่งเป็นการเจริญสติอย่างหนึ่ง)

นี่คือลักษณะของ หินทับหญ้า ที่แท้จริง คือหญ้าเกิดทีหนึ่งก็ใช้หินทับทีหนึ่ง หญ้าไม่มีวันตาย... เมื่อกดข่มอยู่นาน ก็จะเป็นเหมือนแต่ก่อน ที่คิดว่าได้วิปัสสนาญาณอย่างใดอย่างหนึ่ง

เรื่องแบบนี้ ตราบใดที่เจ้าตัวยังก้าวไม่พ้นก็อธิบายได้ยาก เหมือนความแตกต่างของ คนถือศีลและคนมีศีล คนถือศีลมานาน ก็อาจเข้าใจไปว่า ตนมีศีล ได้โสดาบัน
"ไม่เที่ยงเกิดดับ" หากยังภาวนาอยู่ ก็ไม่ใช่โสดาบันแน่ๆ มันไม่ใช่ปัญญา แต่เป็นรูทีน...