บุญกุศลทำให้มีกิน บาปอกุศลทำให้ไม่มีกิน


ไม่ว่าคุณจะอยู่เกิดในภพภูมิใดก็แล้วแต่ จะเป็นวัว ควาย เปรต ฯลฯ

การทำบุญกุศลจะทำให้มีสุข เป็นสุข = มีอาหารของภพภูมินั้นกิน ไม่ขาดแคลน เป็นสุข

บาปอกุศลจะทำให้มีทุกข์ เป็นทุกข์ = ไม่มีอาหารของภพภูมินั้นกิน ขาดแคลน เป็นทุกข์


ตัวอย่าง


เมื่อมีชีวิตใช้จ่ายส่วนตัวฟุ่มเฟือย แต่มีใจอกุศลตระหนี่ถี่เหนียวไม่ยอมให้ทาน จะต้องไปเกิดเป็นเปรต (คูถขาทาเปรต ที่กินอุจจาระปัสสาวะเป็นอาหาร) ทนทุกข์กับความหิวกระหาย ต้องเที่ยวได้ไปหาอุจจาระปัสสาวะกิน เหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า แต่ก็หาอาหารกินไม่ได้ แม้ได้อาหารมา พอเข้าปากก็กลายเป็นเถ้าถ่านเสียสิ้น

- การขาดแคลนอาหารของเปรตประเภทนี้ เป็นทุกข์
- การที่อาหาร(อุจจาระปัสสาวะ)กลายเป็นเถ้าถ่านเสียสิ้น ยิ่งเป็นทุกข์เพิ่มขึ้น

ทั้งหมดล้วนเกิดจากบาปอกุศล

ส่วนตัวอาหารนั้น ถ้าเป็นมนุษย์ก็จะบริโภคพืชและซากศพของสัตว์เป็นอาหาร แต่เพราะเขาไม่มีจิตใจเป็นมนุษย์ มีจิตใจเหมือนเปรตประเภทนี้ กฎแห่งกรรมก็จัดสรรให้เขาเกิดเป็นคูถขาทาเปรต ที่กินอุจจาระปัสสาวะเป็นอาหารแทน

ถ้าเขาเป็นคนที่รักษาศีล ละอายใจต่อบาป อย่างน้อยก็จะไปเกิดในสวรรค์ชั้นจาตุมหาราชิกา บริโภคอาหารทิพย์จากธัญพืช บางครั้งก็เสพแค่กลิ่นก็อิ่มแล้ว แต่ถ้าเป็นคนที่สมานสามัคคี เกื้อกูลคนอื่น หรือรักษาอุโบสถศีลสม่ำเสมอ ฯลฯ ก็จะมีอาหารทิพย์เป็นของบริโภค

ถ้าเป็นผู้ทำสมาธิ โดยเฉพาะผู้ตายในฌาน เมื่อตายแล้วก็จะพรหมในชั้นต่างๆ พรหมชั้นล่างๆจะเสพอุเบกขาเป็นอาหารบ้าง เสพสุขประณีตเป็นอาหารบ้าง ถ้าเป็นพรหมชั้นสูงก็จะเสพปิติเป็นอาหาร ในขณะที่พรหมในชั้นสุทธาวาสจะเสพธรรมรสเป็นอาหาร

สรุป

บุญกุศลทำให้มีกิน บาปอกุศลทำให้ไม่มีกิน ส่วนจะกินอาหารแบบไหน ภูมิไหน ก็ขึ้นอยู่กับสภาพจิตใจของผู้นั้น ว่าจะสอดคล้องกับภพภูมิไหน

ยิ่งศึกษาธรรมของพุทธะ เหมือนยิ่งออกห่างๆ ชีวิตในปัจจุบันออกไปๆๆ ห่างเหตุแห่งความเสื่อมความเจริญ
ในปั้จจุบันออกไป ไปอยู่ในโลกแห่งจินตนาการ

ตรงนี้เคยได้ยินว่า

ธรรมะเป็นเรื่องใกล้ตัวนะงับ