คนเราเนี้ยประกอบด้วย จริต 6 อย่าง คือ พุทธจริต โทสจริต โมหจริต ราคจริต ศรัทธาจริต และอันสุดท้าย วิตกจริตอยากขอรบกวนถามท่านผู้รู้ว่า จริตทั้ง 6 นั้น มีธรรมหมวดไหนบ้างครับที่สนับสนุนให้สามารถสร้างบารมีได้อย่างดีเยี่ยมครับ

เดียว ๆ กำลังทำความเข้าใจกับคำถามก่อน..งง ๆ อยู่

ใช่ต้องการรู้ว่า..ปฏิบัติอย่างไรให้เหมาะกับจริต ต่าง ๆ อย่างนี้ใช่ไหมครับ? ยัง..ยังงงอยู่

ทุกจริต ก็สามารถสร้างบารมีให้ดีเยี่ยมได้ทั้งนั้นครับ

แต่หากจะมีการเจริญภาวนา มีการปฏิบัติเพื่อยกระดับจิตของตนให้สูงขึ้น
ตามวิถีแนวทางของพุทธศาสนา ซึ่งมีนิพพานเป็นที่สุด

บุคคลที่มีอุปนิสัย แห่งจริตที่แตกต่าง อาจต้องเลือกหยิบจับกัมมัฏฐานกองใดกองหนึ่ง
ที่ถูกกับจริตนิสัยของตน มาเป็นส่วนเสริม หรือมาเพิ่มเติมเพื่ออุดรูรั่วของการภาวนา

แต่ถึงที่สุดแล้วไม่ว่าจะเป็นบุคคลที่มีอุปนิสัยจริตอย่างไร การปฏิบัติของบุคคลนั้น
ก็ยังจะต้องเข้าไปสู่วิถีของวิปัสสนา ซึ่งอยู่ในรูปของสติปัฏฐาน4อยู่นั่นเอง

จริตไหนก็จะไหลมาสู่การอบรมสติปฏิฐาน .......เพราะนี่เป็นเส้นทางเดียวที่จะทำให้ปัญญาเครื่องตรัสรู้
และมรรคเข้าถึงความสมบูรณ์ได้


ลองไปหาศึกษาดูสิครับ ว่าจริตอะไรควรแก้ด้วยกัมมัฏฐานอะไร
หรืออยากจะทดลองเล่นกับกัมมัฏฐานซะให้ครบทุกกอง ก็ยิ่งทำให้เราแน่นขึ้น
และเก่งขึ้น

ขอให้คุณ มีความสุข และสนุกดีกับการปฏิบัติครับ

บารมี ก้คือกำลังใจนี่แหละครับ
หรือพลังจิตนี่แหละ

เช่น ตั้งใจว่าจะทำงานชิ้นนี้ให้เสร้จ แล้วก็อดทนอดกลั้นให้เสร้จ นี่คือมีกำลังของจิตมาก กล่าวคือมีสมาธิจดจ่อ ไม่วอกแวก ก็เรียกว่ามีบารมีมาก

หรืออย่างคนที่เคยมีนิสัยคิดอะไรฟุ้งซ่าน ไม่สามารถจะปล่อยวางความคิดได้ อันนี้คือกำลังใจมันอ่อน บารมีมันอ่อน สมาธิมันน้อย กำลังไม่พอ
แต่ต่อมาฝึกฝนความอดทนอดกลั้น ฝึกฝนจิตใจให้กำลังสมาธิแน่วแน่กับสิ่งใดสิ่งหนึ่งบ่อยๆ
ก้จะลดความฟุ้งซ่านลงเพราะจิตเรามันสลัดความความรับรู้จิปาถะพวกนี้ออกไปได้
ไม่ใช่ว่าเสียงมาก้ไปกับเสียง คนนั้นพูดอะไรก็คิดไปกับเขา มองอะไรก็ตื่นเต้นตูมตามโดยลืมไปว่ากำลังอยู่กับอะไร



การฝึกบารมี ก้ต้องทำทาน ศีล สมาธิ ปัญญา แล้วบารมีจะเกิด

วันนี้ขอพูดเรื่องทานก่อนนะ เพราะไม่มีเวลา

ถ้าเริ่มแรกก้ต้องทำทานก่อน อะไรหวงๆนี่ก้ให้บริจาคออกไป
เอาที่บริจาคแล้วไม่เดือดร้อนตัวเองนะ เช่นของที่ไม่ใช้ เสื้อผ้า ของสะสม
"อะไรที่หวง" แล้ว"บริจาคแล้วไม่เดือดร้อนตัวเอง" ก็ให้พยามหัดตัดใจบริจาคออกไปให้ได้

ถ้าประเภทใส่ซอง หยอดกล่อง 5 บาท 10 บาทแล้วไม่รู้สึกสะดุ้งขนหน้าแข้งอะไร
ก็อาจจะไม่ช่วยอะไรกับการฝึกบารมีมากนัก

พระพุทธเจ้าท่านทานลูกทานเมีย ทานบ้านเมือง ของรักของหวงทุกสิ่งอย่าง
นี่คือบารมีระดับบรมครูท่านสะสมมาจนเก่าก่อน ถึงพระชาติเวสสันดร
พอมาพระชาติเจ้าชายสิทธัตถะ ท่านกล้าทิ้งลูกที่เพิ่งเกิดใหม่ ทิ้งความสบาย ทิ้งวิวรณ์ทั้งหลายได้อย่างเด็ดขาด เหมือนเพรชในตม ไม่แปดเปื้อนโคลน
ถ้าปราศจากมูลบารมีมาแต่เก่าก่อนอย่างนี้ ท่านทิ้งลูกไม่ลงหรอก ท่านทิ้งเครื่องร้อยรัดขั้นสุดยอดอย่างนี้ไม่ลงจริงๆ

ความกล้า ใจเด็ด มีกำลังใจแข้งแรง ที่ได้จากการทำทาน
ก้จะส่งผลให้เราถือศีลง่ายขึ้น คือสามารถถือศีลง่าย สมาธิรวมเร้วเพราะจิตมีสมาธิมาก มีสติแข้งแรง

ค่อยว่ากันต่อนะ ทำงานต่อก่อน

ทำกรรมอันเป็นอกุศล ประกอบด้วยอกุศล คือ สั่งสมอนุสัย
ทำกรรมอันเป็นกุศล ประกอบด้วยกุศล คือสั่งสมบารมี

ทำวิปัสสนานี่ละงับ ดูการเกิด-ดับ ของอารมณ์ไปไม่ต้องไปสร้างบารมีอะไรหรอกงับ

วิปัสสนานี่ละ สร้างบารมี ที่ใหญ่ที่สุดเลย

ความรู้ตามดูกายใจไปสุดท้ายก็ได้เองงับ

ขออนุญาตออกความเห็น... ทาน+ศีล=บารมี เมื่อภาวนาแล้วจะเกิดผล (เทรนเนอร์เราบอกมาน่ะ)

อนุโมทนาด้วยนะ

จริตทั้ง ๖ สามารถสนับสนุนให้สร้างบารมีได้อย่างดีเยี่ยมทั้งสิ้น
บารมีทั้ง ๑๐ ประการ ต้องมีและใช้ทั้งความกล้า ใจเด็ด มีกำลังใจเข็มแข้ง
ตามที่ท่าน ชาติสยามกล่าวมา (อ่านทศชาติชาดก ประกอบ)
และตรงตามที่ท่าน บัวศกลกล่าวไว้
ทานะบารมี
สีละบารมี
เนกขัมมะบารมี
ปัญญาบารมี
วิริยะบารมี
ขันติบารมี
สัจจะบารมี
อธิษฐานะบารมี
เมตตาบารมี
อุเปกขาบารมี

สาธุด้วยค่ะ