sogood เขียน:
ดิฉัน ขอเล่าสั้นๆ ว่า
ฉันเคยเป็นข้าราชการ เรียนจบก็รับราชการมา 7 ปีกว่าอยู่ในกรม ที่ กทม. พอแต่งงานขอย้ายมา ตจว. เพื่ออยู่กับแฟน ซึ่งค้าขาย แต่พอมาถึงที่ทำงานเจอกับบรรยากาศ หัวหน้าที่ไม่ชอบ งานเยอะ การเดินทางไม่สะดวก อยู่ที่ทำงานแล้วใจมันเต้นรัวตึกตึกตลอด ไม่มีความสุข ทำได้ 3 เดือน พอท้องก็ใช้เป็นเหตุผลลาออก ไม่งั้นเครียด กลัวลูกได้รับผลกระทบค่ะ (ตอนลาออกเงินเดือน 15000.-แล้วคะ)
ตอนนี้ ลูกชายอายุ 10 เดือน ดิฉันฝันตลอดตั้งแต่ออกมา ว่ากลับไปขอรับราชการอีก (ในใจตั้งใจไม่ลาออกค่ะ แต่เจออย่างนั้นไม่ไหวจริงๆ) ตอนนี้เลยทุกข์ใจ ขอทราบความเห็นคะ
1. ดิฉันรู้สึกว่าเป็นลูกที่ไม่ดี ลาออกจากราชการ ที่พ่อแม่หวังพึ่ง อย่างน้อยก็ค่ารักษาที่เบิกได้
2. ทำให้พ่อแม่เป็นห่วง ว่าอนาคตไม่มีงานทำ กลัวดิฉันลำบาก เพราะทะเลาะกับสามีเรื่องไม่เป็นเรื่องบ่อย สามีนิสัยเหมือนเด็กค่ะ
3. แม่อยากให้กลับไปรับราชการอีก แต่ดิฉันมีลูกแล้วคิดเยอะคะ ต้องดูหลายเรื่อง ถ้าจะกลับกรมที่กทม. หัวหน้าเก่ารับคะ แต่ต้องห่างกับสามี อยู่ไกลกัน ลูกอีกล่ะ สามีไม่ชอบให้กลับไปรับราชการ
ฉันเคยเป็นข้าราชการ เรียนจบก็รับราชการมา 7 ปีกว่าอยู่ในกรม ที่ กทม. พอแต่งงานขอย้ายมา ตจว. เพื่ออยู่กับแฟน ซึ่งค้าขาย แต่พอมาถึงที่ทำงานเจอกับบรรยากาศ หัวหน้าที่ไม่ชอบ งานเยอะ การเดินทางไม่สะดวก อยู่ที่ทำงานแล้วใจมันเต้นรัวตึกตึกตลอด ไม่มีความสุข ทำได้ 3 เดือน พอท้องก็ใช้เป็นเหตุผลลาออก ไม่งั้นเครียด กลัวลูกได้รับผลกระทบค่ะ (ตอนลาออกเงินเดือน 15000.-แล้วคะ)
ตอนนี้ ลูกชายอายุ 10 เดือน ดิฉันฝันตลอดตั้งแต่ออกมา ว่ากลับไปขอรับราชการอีก (ในใจตั้งใจไม่ลาออกค่ะ แต่เจออย่างนั้นไม่ไหวจริงๆ) ตอนนี้เลยทุกข์ใจ ขอทราบความเห็นคะ
1. ดิฉันรู้สึกว่าเป็นลูกที่ไม่ดี ลาออกจากราชการ ที่พ่อแม่หวังพึ่ง อย่างน้อยก็ค่ารักษาที่เบิกได้
2. ทำให้พ่อแม่เป็นห่วง ว่าอนาคตไม่มีงานทำ กลัวดิฉันลำบาก เพราะทะเลาะกับสามีเรื่องไม่เป็นเรื่องบ่อย สามีนิสัยเหมือนเด็กค่ะ
3. แม่อยากให้กลับไปรับราชการอีก แต่ดิฉันมีลูกแล้วคิดเยอะคะ ต้องดูหลายเรื่อง ถ้าจะกลับกรมที่กทม. หัวหน้าเก่ารับคะ แต่ต้องห่างกับสามี อยู่ไกลกัน ลูกอีกล่ะ สามีไม่ชอบให้กลับไปรับราชการ
ทำงานที่เดียวมานานถึง 7 ปี ก็เป็นธรรมดาที่จะยึดติดอยู่กับบรรยากาศเดิม(ยึดติดสถาบัน) พอมีการเปลี่ยนแปลงที่ทำงานก็เหมือนเปลี่ยนโลกใหม่ อยู่ที่เดิมเป็นคนเก่าแก่ ใครๆก็เกรงใจ และเรื่องของงานนั้นก็เป็นการทำที่ต่อเนื่องมานานจึงไม่รู้สึกถึงความลำบาก กลับเป็นความเคยชิน แต่พอเปลี่ยนสถานที่ เปลี่ยนเพื่อนร่วมงาน เปลี่ยนเจ้านาย ถึงแม้ลักษณะงานอาจจะเหมือนเดิม แต่ระบบงานย่อมต้องไม่เหมือนเดิมเพราะผู้บริหารคนละคนกัน....และอาจเป็นเพราะตั้งท้องด้วย..มีความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นกับร่างกายจึงส่งผลกระทบถึงจิตใจ ทำให้เกิดอารมณ์ที่อ่อนไหว จึงทนไม่ได้กับสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนแปลง....แต่มันผ่านไปแล้วครับ แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว....ท่านเองก็อย่าไปมัวแต่เสียใจอยู่กับการตัดสินใจที่ผิดพลาดไปแล้ว รู้ไว้ว่าพลาดตรงไหนก็พอครับทีหลังจะได้ไม่พลาดอีก
ส่วนความเห็นที่ถาม
1. การกตัญญูไม่จำเป็นต้องรับราชการเสมอไปนะครับ...คนไม่รับราชการแล้วสามารถดูแลบุปพการีได้ดีก็มีถมไปครับ....อย่าไปใส่ร้ายตัวเองอย่างนั้นครับ พ่อแม่เขาไม่คิดอย่างนั้นหรอก
2. เรื่องที่เราว่าไม่เป็นเรื่อง อาจจะเป็นเรื่องสำคัญสำหรับเขาก็ได้นะครับ เห็นว่าแฟนทำการค้า ถ้าคนที่มีความคิดอ่านเหมือนเด็กคงทำไม่รอดหรอกครับ นี่ทำมาจนสามารถทำให้ท่านยอมมาแต่งงานด้วยจะว่าเป็นเด็กท่านเองก็คงจะเด็กกว่าเขาหรอกครับถึงมารักเขาได้
ส่วนเรื่องพ่อแม่เป็นห่วงก็เป็นเรื่องปกตินี่ครับ ต่อให้ท่านกลับมารับราชการเหมือนเดิม มีงานทำเหมือนเดิม เขาเองก็ยังต้องห่วงอยู่เรื่อยไปเพราะมันเป็นกรรมของเขา(กรรมของการมีลูก)ซึ่งท่านเองก็ต้องรับกรรมนี้เช่นกัน 3.ขอให้ท่านปรึกษากับสามีครับบางทีกิจการของสามีท่านอาจจะต้องการให้ท่านเข้ามาช่วยเหลือก็เป็นได้
