เหตุเกิดเพราะ “ความอยาก” ขาด “กัลยาณมิตร”

(ตัณหา) ความอยาก = อยากได้ อยากเป็น อยากมี
“ทำไมไม่ใช่ตน ทำไมเป็นคนอื่น” “ตนหวังดีปานนี้ กลับมองข้าม”
เมื่อคิดอย่างนี้ วนเวียนคิดวนเวียนนึก ก็เกิดความขึงโกรธขุ่นเคือง

มี “มิตร” มี “กัลยาณมิตร” คอยเตือนกลับมองว่าเป็น “คนอื่น” ไม่ใช่ “พวกตนไม่เข้าข้างตน”
เมื่อความโกรธ โทสะ เข้าครอบงำ การตัดสินใจใดๆ ก็ยึดเอาตนเอากิเลสเป็นหลัก

หาทางออกจึงเป็นทางออกที่ผิด แถมมีคนยกให้เป็นเต้ย ก็ยิ่งขาดการพินิจพิจารณา

น่าเสียดาย... มีของ “ดี” แต่มองไม่เห็น
มี “มิตร” มี “กัลยาณมิตร” แต่เลือกไม่ถูกเลือกไม่เป็น ชีวิตก็ไม่สวัสดี

เจริญธรรม

สาธุ สาธุ

เพราะความโง่ ความหลง

หลงโง่.. ที่คิดว่า....ได้นั้น.... ได้นี้แล้วจะดี..แล้วจะมีความสุข

หลงโง่.. ที่คิดว่า....ได้เป็นอย่างนั้น...ได้ป็นอย่างนี้..แล้วจะดี..แล้วจะมีความสุข

เพราะหลงโง่...จึงบูชาความอยาก..เพราะอยากสุข

เพราะหลงโง่...จึงปราถณาทำความอยาก..ให้สมหวัง..เพราะอยากสุข

คนหลงโง่..จึงหาความสุข..ผิดที่..

เมื่อหาผิดที่...แล้วจะพบสุขอย่างไร ?