ดูก่อนท่านทั้งหลาย...............................

พึ่งมีพุทโธกันเทอญ ...
คือการเป็น ผู้ที่รู้ ผู้ที่ตื่น ผู้ที่เบิกบาน ในการณ์ปัจุบันหลีกหนี หรือ ละ ลด กิเลส ที่เป็นอำนาจของมารท่านทั้งหลายเอ๋ย.......ปุถุชนยังคงวนเวียนยังวุ่นวายกับตัวเราในเรื่อง กิน กาม เกียรติ ที่อยู่อาศัย การแข่งขัน การขวนขวายในสิ่งต่างๆ ความสุข ความทุกข์ ความเศร้า ความดีใจ ความเสียใจ ความโลภ ความโกรธ ความหลง แต่เมื่อท่านได้รู้ ท่านก็จะตื่นจากอำนาจของมาร และท่านก็พึ่งเบิกบานด้วยธรรม.

ขอให้ทุกท่านพึงพิจารณาและเห็นแจ้งในธรรมเทอญฯ สาธุ.....

..มีแล้ว..

ขออนุญาติท่านเจ้าของกระทู้ด้วยครับ

วาง เพราะมีเหตุปัจจัยอันควร กับ วาง เพราะหมดเหตุปัจจัยอันควร

สองอันนี้ ต่างกันไหม คุณเอกอน

ถ้าไม่เกิด...จะมีอะไรมาดับ...

ถ้าหมดเหตุ...จะวางอะไร...

อิ อิ และยังมีอีกแง่...
คือ...มีปรากฎ แต่ ไม่ปรากฎการยึดถือ...

คือ...เมื่อแจกันนั้น...เราไม่ได้เข้าไปจับถือ...แล้วเราจะวางแจกันยังไงร... นั้นแง่มุมหนึ่ง...
นั่นเป็นแง่มุม...ที่เราเหมือนจะเริ่มเป็นผู้สักเกตเห็นวงจร...การจับ..การวาง...
และ...อาจจะเริ่มเข้าไปสู่กระบวนการ...
การไม่เข้าไปหยิบ-ไปจับ...

ซึ่งในการเข้าไปสู่กระบวนการนั้น...ด้วยประสบการณ์...บางครั้งอาจจะทำให้...
ผู้ปฏิบัติเกิดมุมมองได้ว่า... เราจะได้สัมผัสถึงแรงกระทำที่เป็นการคอยหน่วงคอยฝืน...

การเห็นกระบวนการหน่วง การฝืน...ถ้าเรายึดมั่นในพฤติกรรมนั้นว่าใช่...ทาง
เราก็จะพบกับความหน่วงความฝืน...แม้จะหน่วงจะฝืนจนชิน...เราก็ยังเห็นการ...เกิด-ดับ...

เราจะเห็น...การควบคุม...และการไม่ควบคุม...เกิด-ดับ...เกิด-ดับ...
จะต้องเกิด...บทธรรมมาคอยตามประกบพฤติกรรม...อยู่ตลอดเวลา...
บทธรรม...เกิด และบทธรรมก็ดับ...

เมื่อไร...ตราบเท่าที่เรายังเห็น เกิด-ดับ... เราก็อยู่ภายใต้การ ถือ-วาง (แจกัน)
คือเราจะเห็นพฤติกรรม...เดิม ๆ ซ้ำ ๆ
มันจะเดิม ๆ ซ้ำ ๆ แค่เปลี่ยนสิ่งที่ยึดถือไป...
..ซึ่ง...มันก็เกิดแง่ขึ้นได้...ว่า...จริง ๆ แล้วเราจะออกจากวงจรการเกิด-ดับ จับ-วาง...
ได้อย่างไร...กันแน่...
ในเมื่อ...ยิ่งเราพิจารณา...เราก็เห็น...เกิด-ดับ จับ-วาง... ไม่จบไม่สิ้น...
ซึ่งมันจะ...ส่งให้ผู้สังเกต...มองช่องทางไปสู่การ ไม่เกิด ไม่จับ ในอีกแง่มุมหนึ่ง...

ซึ่ง...แม้จะใช้คำว่า...ไม่จับ หรือ ไม่เกิด...จากการมองในแง่มุมนี้...
ก็แตกต่างโดยสิ้นเชิงกับคำว่า ไม่จับ หรือ ไม่เกิด ในแง่มุมก่อนหน้านี้...

เพราะ...มันเป็นแง่มุมที่...ผู้สังเกตเริ่มเข้าสู่กระบวนการพิจารณาหาแง่ในการ
ย่อยสลายแจกัน และย่อยสลายผู้กระทำต่อแจกัน

นี่เป็นแค่...การแลกเปลี่ยนแง่มุม...

กับการ...ปฏิบัติ...
เอกอน...ตระหนักถึง...พรหมาชาละสูตรมาตลอด...ควบคู่กับอริยสัจจ์ นั่นล่ะ...
นั่นคือ...เหตุผลว่าทำไม...พรหมาชาละสูตร...จึงเป็นพระสูตรที่ถูกนำมาวางไว้เป็นพระสูตรแรก...
เอกอนมองธรรมบทนี้เหมือนวัคซีนที่จำเป็นสำหรับการตนเองในการปฏิบัติ...
สำหรับคนที่มี...นิมิต...ประปรายตลอดเส้นทาง...

...เอกอน...ใช่ธรรมบทนี้เป็นเหมือนวัคซีน...
ป้องกันการหลงไปในนิมิต...ต่าง ๆ ...

คือ...นิมิตทางธรรม...นั้นเป็นคุณเพราะทำให้เอกอนรู้ในสิ่งที่จะเกิดตามกาลคร่าว ๆ...
จึงมี...เวลาศึกษาธรรมทั้งในแง่ของการรุก...การรับ...การบำรุง และการป้องกัน...
...และ...นิมิต...นั้นก็เป็นจุดอ่อนมาตลอดชีวิต...เพราะ...มันแฝงภัยจากการหลงในคุณ...
...เมื่อใช้มัน..เราเล่นอยู่กับมัน...แต่เราก็ต้องไม่ประมาทในสิ่งที่เราใช้...
และเราต้อง...ไม่จมปรักกับอาวุธที่เราใช้...ไม่ให้ความสำคัญกับอาวุธชนิดใดชนิดหนึ่ง...
และฝึกทักษะกับอาวุธด้านอื่น...เพื่อไม่ยึดติดในอาวุธใด ๆ..
แม้สู้ด้วยมือเปล่า...เราก็ต้องสู้ให้ได้...

เหมือนกับการรู้...เราไม่ได้ใช้เพียงแค่ตาเพื่อรู้...
ปรากฎอายตนะที่ไหน...เช่นไร...อย่างไร...
นั่นคือ...เรามีโอกาสใช้ช่องทางนั้นมาเป็นประโยชน์ต่อการปฏิบัติได้ทั้งหมด...
...

...ซึ่งมันก็เป็น...นิมิต...อีกเช่นกัน...ที่ทำให้เอกอนเห็นว่าการศึกษาธรรมของพระพุทธองค์นั้น...
...ประหนึ่ง...เหมือนการเล่นกับงู...
ซึ่ง...เมื่อเราลงเล่น...เราต้องรู้จัก...ตำราที่เราใช้...อย่างตรงวัตถุประสงค์ของผู้ที่ได้มอบไว้...

ในการศึกษาธรรม...
ด้วยตำรา...เอกอนเห็นพระพุทธองค์สอนให้ยึดในคำสอน...
และ...ก็เห็นพระพุทธองค์สอนให้วางทาง...
การศึกษาคำสอนของพระพุทธองค์...เอกอนจึงหยิบมาเป็นคู่...
เพราะ...ธรรมหนึ่งสะท้อนวัตถุประสงค์หนึ่ง...ส่วนธรรมอีกบทหนึ่ง...สะท้อนอีกวัตถุประสงค์หนึ่ง...
ประหนึ่ง...หยิบธรรมที่เป็นดั่งงู และหยิบธรรมที่เป็นดั่งวัคซีน...
และก็พบว่า...บางครั้งงูก็กลายเป็นวัคซีน และ วัคซีนก็กลายมาเป็นงู...

เอกอนจะเป็นดั่งปู...ก็ใช่...เพราะดูจะเดินให้ตรงไม่เป็น...
ซ้าย-ขวา-ซ้าย หมุนไปหมุนมา ซ้ายขวา นอกใน...

ตีความพลิกแพลง ... และปฏิบัติพลิกแพลง...
ไม่ใช่คนที่จะสอนใครได้ ... เพราะไร้ระเบียบ...แบบแผน...ตามครรลอง
เพราะไม่ได้ใช้ตัวอักษรเดิน... แต่ใช้ใจดำเนิน...

เหอๆ

ขอตอบมังอยากตอบ ผู้รู้(รู้แจ้งในธรรมทั้งหลาย) ผู้ตื่น(ตื่นแล้วในธรรมทั้งหลาย) ผู้เบิกบาน(เบิกบานแล้วในศีลอันบริสุทธิ์ทั้งหลาย) สรณะไตรที่เป็นที่พึ่งอันมีดวงจิต คือพุทธะ