ความรู้สึกผิด เกรงกลัวละอายต่อบาป นี้เป็นอารมณ์กุศล เรียกว่า หิริ+โอตัปปะ
ความรู้สึกอันนี้เป็น[b]กุศล

แต่ว่าเรามีความฟุ้งซ่านมันดันมาเกิดร่วมด้วย เพราะลังเลสงสัยในการกระทำที่ล่วงไปแล้ว
ฟุ้งซ่านกับลังเลสงสัย (อุทธัจจะ + วิจิกิจฉา) เป้นอกุศล

ทีนี้ ต้องยอมรับเสียก่อนว่าอะไรที่ล่วงไปแล้วแก้ไขไม่ได้
รู้แล้วว่าไม่ดี เราพลาดไป เพราะความไม่รู้อะไรต่างๆ เราก้ไม่ได้สั่งสมนิสัยอันนั้น
ไม่ได้ทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า

มันแค่พลาด เพราะความไม่รู้

ก้ต้องให้อภัยตัวเองก่อน แล้วก็เมตตาตัวเอง





ไม่ตั้งใจ ก็ไม่จัดว่ามีเจตนาฆ่า
ในศีลท่านบอกว่ามี 5 องค์ประกอบ จะขาดไปอย่างใดอย่างหนึ่งก้ถือศีลไม่ขาด
สีเขียวคือสิ่งที่คุณไม่มี

๑. ปาโณ สัตว์นั้นมีชีวิตอยู่
๒. ปาณะสัญญิตา รู้ว่าสัตว์นั้นมีชีวิต
๓. วะธะกะจิตตา มีจิตคิดจะฆ่า
๔. อุปักกะโม เพียรพยายามฆ่า
๕. เตนะ มะระณัง สัตว์ตายเพราะความพยายามฆ่า

คุณเป้นคนใจบุญนะ มีเมตตามาก ผมอนุโมทนาด้วยครับ

หนูเป็นเด็กดีจ้า....สาธุด้วยนะ

คุณจา...อย่าไปกังวลถึงกับอดีตเลยครับ
ผมว่า...คุณจา...ทำวันนี้ให้ดี...ดีกว่า
เพราะอดีตเราแก้ไขอะไรไม่ได้
แต่เราสามารถทำดีได้...ในวันนี้และวันหน้าครับ

ถือศีล รักษาศีล แต่อย่างมงายในศีล
ทุกวันนี้ เรายังตบยุงเป็นอาจิณ อิอิ

อยากให้ผมตอบไหมหล่ะ








งั้นตอบว่า ไม่บาป สั้นๆง่ายๆ และไม่ต้องแผ่เมตตา ถ้าเป็นผมก่อนทำผมจะไม่คิดสนุกหรืออาฆาต
และจะไม่ตามล่ามัน แต่จะปัดๆมันไป ถ้ามันตายก็บาปเพราะเราไม่เห็นนี่เป็นการเดินสายกลาง
ใครจะไปนั่งคีบมดออกมาทีละตัวหล่ะ ผมคิดเงี้ย แล้วก็อะไรผ่านไปแล้วก็ไม่ต้องไปคิดมากหรอก
ผมก็ตบยุงนะ แต่ว่าตบเพราะป้องกันตัวไม่ใช่ตบเพราะอยากฆ่ามันแค้นมัน หงุดหงิดมัน
นั่นแหละไม่บาปหรอก เค้าเรียกว่าไม่เจตนา ผมว่าพยายามเดินสายกลางเถอะครับเชื่อผม


ถ้าคุณฆ่าเพราะโกรธหน่ะบาปแน่ครับ