ตัวกระผมเองมีเพื่อนที่เป็นมิจฉาทิฏฐิอยู่สองคน ผมจึงอยากจะสอนธรรมะให้ครับ แต่ว่าจะเริ่มต้นอย่างไรดี เมื่อ...

เพื่อนคนแรกเก่งวิทยาศาสตร์ เห่ออเมริกา (นิสัยก็ดีครับ) เขาก็(ท่าทาง)จะเชื่อเรื่องกฎแห่งกรรมอยู่ ๆ (มั้ง)ครับ [ไม่แน่ใจว่าเชื่อเท่าไหร่] แต่ไม่เชื่อในสวรรค์นรก ตอนถามเขาเขาก็ตอบว่า "นายเคยไปที่นรกสวรรค์หรือ ถึงมาพูดได้" กรณีนี้จะพูดในแง่วิทยาศาสตร์กับคนสมัยใหม่ ให้เขาเข้าใจง่าย ๆ แต่เชื่ออย่างไรดีครับ (อ้างด้วยว่า "เราเชื่อในวิทยาศาสตร์ เราไม่เชื่อในพระเจ้า - ยังไม่รู้เลยครับว่าพุทธศาสนาสอนอะไร)

เพื่อนคนที่สอง มีนิสัยดีกว่าคนแรก แต่ชอบวิทยาศาสตร์เหมือนกัน เขาก็เป็นคนดีครับ แต่ว่าเนื่องจากว่าเขาอยู่ในสภาวะแวดล้อมที่ไม่มีใครสอนเรื่องศาสนา เลยเข้าใจว่าพุทธศาสนาคือสอนเรื่องพระเจ้า ผมก็เลยอธิบายเขาว่าไม่ใช่ ๆ สอนเรื่องวัฏสงสาร และการพ้นทุกข์ เขาก็เข้าใจดีนะครับ (พออธิบายไปถึงตอนเทวดาลงมาจุติใหม่ได้ อ้าปากค้างไปเลย) อย่างไรก็ดี เขาไม่ใช่เรื่องกฎแห่งกรรมและภพภูมิครับ

จะอธิบายให้เพื่อนทั้งสองคนเข้าใจอย่างไรดีครับ (ให้เปลี่ยนจากมิจฉาทิฎฐิมาเป็นสัมมาทิฏฐิ) ทั้งงัดกลยุทธ์กฎของนิวตัน และไอนสไตน์ ก็ท่าทางยังไม่ได้ผลครับ เพื่อนคนแรกเขามองผมแบบว่าผมเป็นคน "งมงาย" หรือว่าผมน่าจะวางเฉยดีครับ

ขอคำแนะนำด้วยครับ ขอบพระคุณมาก ๆ ครับ

ก่อนอื่น
สอนตัวเราให้ดีก่อน เอาตัวเรารอดก่อน เอาตัวเราให้เข้าใจก่อน
ตัวเราเข้าใจดีแล้ว ค่อยช่วยคนอื่น
จึงจะชื่อว่าเจริญรอยตามพระพุทธเจ้า




วิธีสอนธรรมะอย่างหนึ่งที่ดีที่สุดคือสอนด้วยความเงียบ
กล่าวคือไม่ต้องไปสอน
แต่เราทำให้ดู ปฏิบัติให้ดู ว่าชาวพุทธที่เข้าถึงพระธรรมเป็นอย่างนี้อย่างนี้
ใช้ชีวิตอย่างพุทธให้ดู
มองโลกอย่างพุทธให้ดู
วางตัวอย่างพุทธให้ดู

คนที่เขาได้รับความเย็น ความสงบ ไม่วุ่นวายจากเรา เขาเห็นกับตา
แล้วเด๊่ยวเขาก็จุดธูปถามเอง

ขนาดคุณแม่ผม ผมยิ่งอยากจะให้ท่านรู้อะไรอย่างที่ผมรู้ให้หมด
ผมพยามยังไง ก้ยังไม่เอานะ ยังไม่สามารถจะรับได้
ผมเลยเลิกพูด แต่แสดงธรรมด้วยความเงียบ แสดงด้วยการคิด พูด ทำ อย่างพุทธ


ถ้าเขาด่าเรา เราด่าตอบ อันนี้ยังใช้ไม่ได้
เพราะชาวพุทธ ต้องไม่ผิดศีล 5 ต้องไม่ด่าตอบ
ต้องอดทนอยู่แล้วเฝ้าดูความคิดความรู้สึกเหล่านั้นไป
จึงจะเรียกว่าชาวพุทธ

ขนาดพระพุทธเจ้า ยังไม่สามารถจะพาพระมารดาแจ้งในนิพพานได้เลย
ดลบันดาลให้พระบิดาแจ้งนิพพานก้ยังไม่ได้
เรื่องธรรมะนี้ ถ้าคนรับเขาไม่พร้อม ทำยังไงเขาก็ไม่รับ รับไม่ได้

คนให้ต้องวางอุเบกขา ถ้าไม่วางแปลว่าตันหาจัด อยากบงการจิตใจผู้อื่น

พระพุทธศาสนามีคำสอนมากมายหลายมุม เราเองพึงเลือกหยิบเอาตรงที่เหมาะแก่ผู้ฟังสิครับ แม้
พระพุทธเจ้าเองจะแนะนำใครก็ดูอัธยาศัยของผู้ฟังเช่นกัน เมื่อเป็นดังนี้เราเองก็พึ่งศึกษาหลักธรรมให้กว้างขึ้น

การเสนอธรรมะให้แก่บุคคลอื่นนั้น ต้องระมัดระวังเหมือนกัน...ประการแรก เราต้องมั่นใจในความเข้าใจของเราว่า เราเรียนและศึกษาไว้ดีแล้ว เห็นประโยชน์ พึงจะนำประโยชน์นี้ให้เกิดแก่บุคคลอื่น.....ประการที่สอง เมื่อเห็นประโยชน์แล้ว ย่อมกระทำการเลือกบุคคลที่จะให้ด้วย เหมือนชาวนาผู้มีพันธ์พืชดี ย่อมเลือกสรรที่นาอันอุดมนั้นลงหว่านเมล็ดพืชลง ย่อมได้ผลไพบูลย์ยิ่งนัก..

การที่จะพิจารณาบุคคลที่จะให้นั้น การให้ทุกชนิด อย่าว่าแต่จะเป็นการให้ธรรมทานเลย แม้การให้ข้าวของเงินทอง ผู้ให้ก็ต้องพิจารณาบุคคลที่จะรับด้วย กาลด้วย เทศะด้วย ชุมชน บริษัทด้วย...หากให้ผิดบุคคล ผิดกาล ผิดเทศะ ผิดชุมชน ผิดบริษัท ย่อมก่อทุกข์ทั้งผู้ให้และผู้รับ จึงต้องใช้การพิจารณาอย่างรอบคอบ...ยิ่งเป็นการให้ธรรมะอันเป็นเรื่องที่ ต้องอาศัยปัจจัยร่วมหลายๆอย่างแล้ว ยิ่งต้องพิจารณามากขึ้นไปอีก ......บางคนพอพูดเรื่องธรรมะ เขาก็เกิดโทสะ ดูหมิ่นเหยียดหยามพระธรรมคำสอน หรือล่วงเกินศาสนาในแง่ต่างๆก็มี...หรือบางคนฟังแล้วก็เกิดรำคาญในผู้ให้ เสียจริงๆ พูดอะไรขัดใจมาก..หรือบางคนมีศรัทธา แต่ยึดมั่นในตัวบุคคล เช่นศรัทธาพระรูปนี้รูปนั้น ก็หาความพิจารณาในแง่ธรรมยาก เอาแต่พระของฉันเป็นเกณฑ์ ....หรือแม้แต่บางคน ความเข้าใจของเขาคลาดเคลื่อนแต่เขาก็ยึดในความเห็นนั้นไม่เปิดใจรับฟังผู้ อื่น.... อย่างนี้ ผู้ฟังอาจเกิดความดูแคลนในผู้ให้ ซึ่งก็นับว่าเป็นเรื่องที่เกิดบาปขึ้นโดยไม่ควร...

ในโลกนี้ สิ่งที่รับได้ยากแม้เป็นการให้ฟรีๆ แต่ก็หาผู้รับยากเต็มที ได้แก่ พระสัทธรรมนั่นเอง..ใครที่มีบุญเก่าที่ทำไว้ด้วยดีแล้ว ย่อมแสวงหา ขวนขวาย เพียงหยอดถ้อยคำอิงอรรถ อิงธรรมเพียงเล็กน้อย ก็เฝ้าติดตามถามไถ่ เฝ้าหาความรู้เพิ่มเติม อย่างนี้ ก็รู้ทันทีว่า เขาเป็นที่นาอุดม คือเมล็ดพืชที่หว่านลงไปแล้วไม่แห้งตาย หรือไม่เน่าไปเสีย ก่อให้เกิดผลทั้งผู้ให้และผู้รับ....

.บุคคลที่จะมาเป็นผู้รับธรรมะนั้น ผู้ให้ย่อมฉลาดพิจารณาว่า สมควรให้เท่าใด..บางคนพอเห็นผู้รับสนใจก็ว่ากันยาวตั้งแต่ทาน ศีล ภาวนา อริยสัจสี่ ไปโน่นทีเดียว ผู้ฟังครั้นพอจะเกิดศรัทธาบาง ก็เกิดปริวิตกไปกันเสียมากว่า โอหนอ ช่างยากเย็นเสียจริงๆ ชะรอยเราจะไม่ใช่เป็นคนมีบุญพอหรอกกระมัง...ศรัทธาที่พอจะตั้งขึ้นก็มีอัน มอดลงไปด้วยความขาดการพิจารณาของผู้ให้ไปเสียก็มี อย่างนี้ก็มีเยอะ.....
ค่อยๆเริ่ม ค่อยๆแนะ ดูอัธยาศัยของผู้รับด้วยไปในที ก็จะเกิดความเข้าใจเองว่า เท่าไร เมื่อไหร เรื่องอะไร จึงจะเหมาะ จึงจะควร..

ส่วนการฟังธรรมนั้น ผู้ฟังจะไม่สามารถจะเข้าถึงอรรถความหมายอันลึกซึ้งได้เพียงชั่วการฟังครั้ง หรือสองครั้งเลย ต้องฟังกันเรื่อยไป เพราะเป็นเรื่องนามธรรมเป็นส่วนมาก แง่มุมที่ฟังแต่ละครั้งแม้จะเป็นเรื่องเดิม ผู้ฟังก็เกิดรู้เพิ่มไปต่างๆกันเพราะปัจจัยของผู้ฟังนั้นต่างกันไปด้วย... ดังนั้น พึงเห็นคุณของการฟังธรรม ศึกษาธรรมให้ดีเถิด เพื่อจิตที่เป็นกุศลประกอบปัญญาจะเกิดขึ้นแก่เราเพื่อเป็นที่พึ่งต่อไปในภาย ภาคหน้าตลอดกาลนาน... ..

ขออนุโมทนาในกุศลจิตคิดเกื้อกูลคนอื่นครับ

ผมรับไม่ได้ที่คุณดูถูกพ่อแม่ตัวเอง

โอย ผมหัวเราะ post ข้างบน จนไม่มีแรงแล้วครับ ...5555555+++

ผมแค่อยากสอนหน่ะ มีแต่ลูกทรพีเท่านั้นแหละที่ดูถูกพ่อแม่ตัวเองหน่ะ

ขออนุญาตให้สตินะครับ การที่ส่อเสียดคนอื่นนั้นเป็นมิจฉาวาจา ดังนั้นกรุณาไตร่ตรองดี ๆ ว่าท่านกำลังทำอะไรอยู่นะครับ ก่อนที่ท่านจะผิดศีลไปมากกว่านี้

คุณ จขกท ลองดูนี่เพิ่มนะครับ
การเผยแผ่ธรรมะแก่บุคคลอื่น - หลวงพ่อพุธ ฐานิโย
viewtopic.php?f=7&t=21530

รู้สึกคุณจะเน้นว่าคุณหวังดีกับผมจังนะ หวังดีกับตัวเองก่อนเถอะ พระท่านว่า ทำตัวเองให้ดีพร้อมเสียก่อนจะไปตักเตือนผู้อื่น คุณบกพร่องหลายจุดเลย เส้นผมบังภูเขา

แนะนำเท่าที่รู้จริง เฉพาะในยามที่เขาตั้งใจถามด้วยความอยากรู้

สรรหาปัญหา ตามแนวของธรรมะ ยิงใส่ให้เขาตอบ

เช่นอาจถามว่า แกรู้รึเปล่า ว่าจิตของแกอยู่ตรงไหน
ทำงานยังไง

ขยันถามไปเรื่อยๆตามโอกาส ให้เขาเป็นผู้ฉลาด

ที่สำคัญ ควรเน้นหาคำถาม ที่สามารถทำให้เขาต้อง
ลำบากลำบน และทำให้จนให้ได้

การเสนอตัวเป็นผู้ถาม น่าจะดีกว่าการดึงความสนใจเขาเข้ามา
ด้วยการสอน

เขาอาจต้องไปค้นคว้า หลักคำสอนของศาสนา
หากเจอคำถามที่ฉลาด และถูกจังหวะ ถูกเวลา สักหลายๆครั้ง

พอๆกันเลยค่ะ เมื่อก่อนเคยเจอสถานการณ์แบบที่คุณพูดมา คือ ถ้าตัวเราเองรู้แค่ไหน เราก็บอกหรือแนะนำเพื่อนได้แค่นั้น ก็ขนาดตัวเราเองบางอย่างยังคลุมเครือเลย ยังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งแล้วจะพูดให้เพื่อนเชื่อได้ยังไง พูดเท่าที่คุณเข้าใจชัดเจนมากที่สุดสิคะ อะไรที่ยังไม่ชัดเจนก็อย่าไปพูด พูดแล้วเห็นว่าขัดใจกัน ก็อย่าไปพูด รักษามิตรภาพไว้ก่อนค่ะ ปล่อยเพื่อนไปก่อน

ด้วยกับใจจริงกับคุณpassaมีใจที่เป็นกุศลค่ะ เราก็เคยแนะนำเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันนะคะ เหมือนกันค่ะ
พูดไปเค้าก็ไม่ใส่ใจฟังเลยหยุด
ตอนนี้เราเลยเปลี่ยนใหม่ค่ะ สอนลูกเราเนี่ยแหละค่ะ กำลังวัยรุ่นเราก็ปล่อยเค้าตามสมัยไป
นอนดึกได้ แต่เช้าปิดเทอมนี้ ต้องตื่นใส่บาตรกับแม่นะ วันพระยิ่งต้องใส่ เสาร์-อาทิตย์ ยกให้
ถ้าไปวัดก็สอนตั้งแต่การแต่งตัวให้เหมาะสม ความนอบน้อม อาจจะไม่ถูกใจเราบ้าง
ก็ต้องทำไม่รู้ไม่เห็นนะ เราหมั่นสอนกึ่งสั่ง อย่างน้อยเค้าก็จะเริ่มซึมซับไป 10-20% ก็ยังดี กว่าเค้าจะโตเป็นผู้ใหญ่ รู้อะไรมากขึ้นเค้าก็จะทำได้เอง เพราะเราเคยถูกพ่อสอนมาแบบนี้
โดยเฉพาะสวดมนต์ก่อนนอน เวลาเค้าไปโรงเรียนยังสวดแบบนกแก้วนกขุนทองทุกเช้า
แม่ก็ขอสั้นๆก่อนนอน ไหว้คุณพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ พระคุณพ่อแม่ และครูบาร์อาจาย์
แค่นั้นเพราะเด็กวัยนี้ก่อนนอนต้องฟังเพลง เราก็จะอยู่กับเค้า
แม่ขอแค่2นาที เพื่อแม่ให้เค้ามีสมาธิตั้งใจจริง
แต่กว่าจะได้แบบนี้เราต้องเย็นเถอะโยมนะคะ