ตามหลักพระธรรมแสดงไว้ว่า จิตบางประเภทรู้อารมณ์ได้หลายกาล คือ ทั้งอดีต

ปัจจุบัน อนาคต และ กาลวิมุตติ ซึ่งการรู้นั้นก็มีหลายลักษณะ เช่น รู้โดยเป็น

เรื่องราวของตัวธรรมะ หรือ รู้ตัวธรรมะนั้นจริงๆ อนึ่งในชีวิตประจำวันของเรานั้น

ความคิดก็เป็นไปทั้งอดีตและอนาคตเป็นส่วนใหญ่ เช่น คิดถึงรสอาหารวันพรุ่งนี้

คิดถึงเสียงที่จะได้ฟังคืนนี้ คิดถึงสีดอกไม้ที่จะไปท่องเที่ยวเดือนหน้า คิดถึงอากาศ

ร้อนในเดือนเมษา เป็นต้น ดังนั้นเมื่อว่าโดยรวม โดยกว้างๆ สิ่งที่เราคิดถึงนั้นจริงๆ

แล้วก็คืออารมณ์ในอนาคต ที่เราจะเห็น จะได้ยิน นั่นเอง อารมณ์ในอดีตก็เช่นกัน

ความจริงตัวสภาพธรรมที่เป็นอารมณ์เมื่อเช้าหรือเมื่อวานนั้นดับไปหมดแล้ว เมื่อจิต

นึกถึงสภาพธรรมใด ชื่อว่า มีอารมณ์เป็นอดีต..

การอยู่กับปัจจุบันก้ดีนะคะ

จะได้เห็นตัวเองชัดเจนดีค่ะ

ยังไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่ เพราะผมพึ่งเริ่มศึกษาธรรมครับ

แต่จะพยายามทำความเข้าใจและนำไปประยุกต์ใช้กับชีวิตประจำวันของผมเองครับ

ขอบพระคุณครับ

โมทนากับบทความดีๆครับคุณรสมน
กระผมขอเสริมบางจุดนะครับ



จิตมีดวงนี้ดวงเดียว ไม่มีมีหลายประเภท แต่รู้อารมณ์ที่เกิดดับได้ในอดีตที่ผ่านไป(สัญญา)
สร้างอารมณ์ในอนาคตที่ยังมาไม่ถึง(สังขาร) และรับรู้อารมณ์ได้ในปัจจุบัน(วิญญาณ)
อันก่อให้เกิดเวทนาตามมาได้

การสร้างอารมณ์ รู้อารมณ์ในอดีตหรืออนาคต เราเรียกว่าธรรมารมย์
บางคนนอนคิดถึงเรื่องเมื่อวาน ก็น้ำตาไหล.....

หนังสือบางเล่มบอกว่าจิตของปุถุชนมักคิดไปอีดต-อนาคตประมาณร้อยละ 80-90
อยู่กับปัจจุบันไม่ถึงร้อยละ 10

ทำไมไม่มีสติอยู่กับปัจจุบันนะ.....คิดเสียเปล่าจริงๆ
จิตนี้ดิ้นรนหนอ กวัดแก่วงหนอ.....