ขออนุญาตเพื่อนสมาชิกและผู้สนใจในธรรมทุกท่าน
กระทู้นี้เป็นกระทู้ปกิณกะ...น้อยสาระ...แต่อยากเล่าสู่กันฟัง

กว่าจะเริ่มปฏิบัติธรรม
เท่าที่สังเกตุและจดจำได้ พบว่าก่อนที่จะเริ่มเข้าสู่การปฏิบัติธรรม
เรามักจะผ่านขั้นตอนของการให้ทานในหลากหลายรูปแบบ เช่น
การทำบุญถวายปัจจัยและภัตตาหารแด่พระสงฆ์ การบำเพ็ญสาธารณประโยชน์
การให้ทานทางวัตถุ/เวลา/กำลังใจ แก่เพื่อนมนุษย์ หรือการช่วยเหลือสัตว์โลก ฯลฯ
ในช่วงแรกๆ เราก็เข้าใจว่าการทำบุญเช่นนี้ก็เพียงพอแล้วในฐานะของ
ปุถุชน ไม่จำเป็นต้องไปถือศีลปฏิบัติธรรม
ต่อเมื่อทำทานมากเข้าๆ จนเต็มรอบ เมื่อเราประสบกับทุกข์ที่เกิดในใจ
เราก็จะรู้ว่า....การให้ทานนั้นไม่สามารถลบ ล้าง คลายทุกข์ออกไปจากใจ
เราจึงเริ่มดิ้นรน...หาครูบาอาจารย์..หาผู้รู้..หาแนวปฏิบัติ

เริ่มต้นแห่งการปฏิบัติธรรม
เริ่มปฏิบัติธรรมก็กลายเป็นคนเรื่องมาก มั๊กๆๆๆๆๆๆ (พูดถึงตัวเองเป็นการเฉพาะ)
อาหารไม่อร่อย ร้อน มดเยอะ ยุงกัด คนรอบข้างทำเสียงดัง
ครูบาอาจารย์บอกให้หาที่สัปปายะเฉพาะตัวเพื่อเดินจงกรมและทำสมาธิ
ก็หาจริงๆ สาละวนกวาดใบไม้ เก็บกรวดเก็บหิน เดินได้สักพักก็ร้อนไป ย้ายไปที่ใหม่
นั่งสมาธิใต้ต้นไม้นี้ เดี๋ยวก็มดกัด เดี๋ยวแดดส่อง ย้ายที่ใหม่ สองวันสามวันยังไม่ชอบใจสักที
เมื่อทำไปทำไป พอมีสมาธิบ้างเล็กๆ น้อยๆ ทีนี้ก็จะมีความสุขในใจโดยไม่รู้ตัว
มองไปทางไหนก็อยากจะช่วย อยากจะเกื้อกูลผู้ปฏิบัติธรรมด้วยกัน (หลวงพ่อเรียกว่า
เทพธิดามาร/เทพบุตรมาร) คืออยากทำดี ติดดี
เที่ยวได้กวาดใบไม้ไปทั่ว ล้างจาน ล้างพื้น พอบ่ายก็หาน้ำหวานเดินแจก
ผู้ปฏิบัติธรรมไปทั่ว หากไม่ได้ครูบาจารย์คอยแอ๊ะๆๆ ก็ยังไม่กลับทางจงกรม
บางคนเริ่มปฏิบัติธรรมก็เริ่มป่วย ป่วยเล็กป่วยน้อย หรือป่วยจริงๆจังๆก็มี
จึงไม่แปลกเลยที่หลายคนจะท้อใจ หรือ พลัดหลงไปทางอื่นๆ เสียนาน.......
......กว่าจะกลับเข้าสู่ทางจงกรม

--------------------

ยังมีต่อค่ะ แล้วจะมาเล่าใหม่

ดี ดีจริงๆ ชอบครับ รออ่านอยู่นะครับ สาธุครับ

กลับมาเก็บเล็กเก็บน้อยต่อจากคราวที่แล้ว
มีเหตุต้องเดินทางบ่อยไม่อยู่กับที่..ขออภัยที่หายไปนาน....

มีเพื่อนหลายท่านถามว่าทำไมต้องไปปฏิบัติธรรที่วัด??
ปฏิบัติอยู่ที่บ้านไม่ได้หรือ???

อันที่จริงปฏิบัติธรรมที่บ้านก็ได้....แต่ว่า...
แต่การปฏิบัติธรรมในที่คุ้นเคย...มักทำให้เราไหลไปได้ง่าย
บางทีสติไม่ไวพอ...ไม่ตั้งมั่นพอ ก็ไหลไปไกล
เช่น เดินจงกรมอยู่ดีๆ ตาเหลือบไปเห็นหยากไย่
ทั้งตัวทั้งใจก็กระโดดไปปัดกวาดอย่างเอาจริงเอาจัง
เสร็จจากตรงนี้...ไปทำต่อตรงโน้น....เป็นวัน
ทั้งๆ เห็นก็เห็นมาหลายวันแล้ว หรือจะรออีกสักชั่วโมงก็ได้
เมื่อออกจากทางจงกรมไปแล้ว...ก็ไปลับ
กว่าจะนึกได้...ไหวทัน ก็อีกหลายวัน

การไปปฏิบัติธรรมร่วมกันที่วัดหรือสถานปฏิบัติธรรม
เราจะมีความต่อเนื่องและมีความก้าวหน้ามากกว่า
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง กรณีที่ครูบาอาจารย์คอยสอดส่องดูแลแก้ไข

นอกจากนี้ การที่ได้เห็นเพื่อนปฏิบัติธรรมผู้มีความเพียรมาก
เราก็จะมีกำลังใจในการปฏิบัติธรรมมากตามไปด้วย
ถึงจะง่วงก็ยังตื๊อ ยังทน ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ
แม้จะไม่ได้พูดจากัน แต่มองเห็นกัน เดินสวนกันยิ้มให้กัน
แค่นี้ก็เป็นกำลังใจต่อกันมากมายเลยทีเดียว

ในช่วง 2-3 ปีที่ผ่านมา
ได้พบเห็นครอบครัวนักปฏิบัติธรรมมาปฏิบัติร่วมกัน
ได้แก่คุณพ่อ คุณแม่ และคุณลูกที่อายุน้อย 9-13 ขวบ
รู้สึกชุ่มชื่นใจ รู้สึกอุ่นใจ อย่างอธิบายเหตุผลไม่ได้

เมื่อเฝ้ามองดูพัฒนาการของเด็กๆ ตั้งแต่วันแรก
เห็นความกระสับกระส่าย ความเบื่อ ความง่วง
แล้วก็มีพัฒนาการที่ดีขึ้นทุกๆ วัน
เขามีความสงบมากขึ้น เขาดูมีความสุขมากขึ้น
เขาเริ่มเห็นความงามของต้นไม้ ใบหญ้า
แล้วเขาก็เริ่มขยันกวาดใบไม้มากขึ้น
เขาเริ่มกวาดใบไม้ในเวลาที่ท่านอื่นๆ เดินจงกรม
เราอดไม่ได้ที่จะยิ้มและขำ

เออ....เนาะ
เหมือนกันเลย.... เหมือนเราเลย
สงสัย....เทวบุตรมารจะมีจริง

ในช่วงเวลาแห่งการปฏิบัติธรรมหรือในสังคมของผู้ปฏิบัติธรรม
สิ่งที่เห็นได้ชัดถึงความแตกต่างจากสังคมอื่นก็คือ
ความเกื้อกูล ความเอื้ออาทร และการแบ่งปัน
พร้อมที่จะให้อภัยแก่กันและกัน
พร้อมที่จะปรับปรุง แก้ไขตนเอง
มีความเมตตา แก่เพื่อนมนุษย์อย่างเหลือล้น

ช่างน่าแปลงใจจริงๆ