กลอนข้างล่าง อ่านแล้วกินใจ ดี สะท้อนถึง
ความหมายได้ลึก สะกดคนอ่านได้มาก

กลอนปล่อยสัตว์

เครื่องมือลงอาญาของตัวไหม

ผ้าต่วนแพรต่างทักทอด้วยใยไหม เราสวมใส่ด้วยนิยมสมศักดิ์ศรี
ถ้าจะคิดให้ลึกซึ้งคงทราบดี ผ้าสวยนี้กรรมวิธีมีเช่นไร
เขาใช้ไหมมีชีวิตใส่หม้อต้ม สัตว์ตายล้มเพราะแพรพรรณอันสดใส
ต้องพลีชีพเพื่อความนิยมให้สมใจ โปรดคิดใหม่ใช้ใยรักถักทอแทน

เพชฌฆาต

เกล็ดของปลาเปรียบเสมือนเล็บมนุษย์ ถ้าเล็บหลุดสุดเจ็บปวดอย่างมหันต์
ต้องหาหมอทำแผลดูแลกัน แต่สัตว์นั้นไม่มีปัญญารักษาตน
เราขอดเกล็ดปลาเป็นเห็นธรรมดา แต่อนิจาหารู้ไม่เขาเจ็บล้น
ต้องเกลือกกลิ้งดิ้นหนีน้ำมือคน สุดจะทนภาพเช่นนี้มีทุกวัน
ถ้ามนุษย์หยุดทำร้ายทำลายสัตว์ โลกคงจัดอยู่ในทางที่สร้างสรรค์
ยึดมั่นอยู่ในศีลชั่วชีวัน รับประทานมังสวิรัติกันทั้งครอบครัว

ขนของแม่

แม่เพิ่งคลอดลูกนี้สี่ชีวิต คนอำมหิตปลิดชีวีแม่ดับสิ้น
เหลือแต่กองขนไก่บนพื้นดิน ลูกจำกลิ่นแม่ได้ไม่คลายจาง
ต่อนี้ไปจะมีใครกางปีกปก ลูกมีอกแม่อุ่นไม่เคยห่าง
แม่จ๋าลูกมีแม่เคยนำทาง ลูกอ้างว้างเพราะใครหนอเขาก่อเวร

พลัดพรากจากกันและตายจากกัน

ภาพแม่แพะถูกจูงไปเข่นฆ่า เหมือนรู้ว่าต้องพรากจากลูกขวัญ
แม่กับลูกต่างมองหน้ากันและกัน ต่างโศกศัลย์เศร้านักความรักเรา
แม่จ๋าอย่าไป อย่าไป ให้เขาฆ่า จงกลับมาอยู่กับลูกให้คลายเหงา
ในที่สุดแม่ต้องไปจากพวกเรา เป็นเรื่องเศร้าพลัดพรากตายจากกัน
ถ้ามนุษย์หยุดฆ่าหยุดรับประทาน คงไม่ต้องถูกประหารอย่างหฤหรรษ์
คงไม่ต้องเห็นภาพบาดชีวัน ต้องยึดมั่นศีลข้อหนึ่งพึงจดจำ

วิงวอนขอชีวิต

เสียงทอดถอนโทมนัสพ่อโคเฒ่า นั่งคุกเข่าวอนเพชฌฆาตขอชีวิต
มีดขาววับระดับคอรอชีพปลิด ในดวงจิตปวดร้าวน้ำตาริน
เคยรับใช้ไถนามานานปี ไม่เคยมีความชอบช่างลืมสิ้น
ต้องถูกฆ่าเป็นอาหารให้เขากิน ชั่วชีวินวัวควายอาหารคน

ประพันธ์โดย ประภาพรรณ เสน่ห์มิตร