สวัสดีปีใหม่ขอรับทุกท่าน
ในปีฉลู ซึ่งก็คือ วัว นั่นแหละ ในทางศาสนาพราหมณ์ ฮินดู ถือว่า เป็นพาหนะ แห่งพระศิวะ หรือพระอิศวร เป็นเทพสัตว์ ที่ศักดิ์สิทธิ์ ผู้ศรัทธาในศาสนาพราหมณ์ ฮินดู จึงไม่รับประทานเนื้อวัว ขอรับ
การรับประทาน อาหาร ถือว่าเป็นปัจจัยในการดำรงชีวิตของสรรพสิ่งที่มีชีวิต อาหาร ตามหลักพุทธศาสนา ถือเป็น ปัจจัย หนึ่งในจำนวน 4 อย่างคือ อาหาร,เครื่องนุ่งห่ม,ยารักษาโรค,ที่อยู่อาศัย
มนุษย์เรา เมื่อรับประทานอาหาร ก็จะได้รับหรือสัมผัสความรู้สึกจากอาหาร ทางกลิ่นบ้าง ,ทางรูปบ้าง, ทางลิ้นบ้าง ทำให้เกิดความอยากที่จะรับประทาน หรือต้องการที่จะรับประทานอาหาร ตามกลิ่น ตามรูป ตามรสชาติ ที่ตัวเองต้องการ หรือตัวเองชอบ หรือตามที่ตัวเองคิดว่าดี ว่าอร่อย
มนุษย์แต่ละบุคคล ย่อมมีความรู้สึกในรสชาติของอาหารที่แตกต่างจากกัน ในอาหารแบบเดียวกัน แต่ละบุคคลย่อมมีความชอบในรสชาติของอาหารที่แตกต่างจากกัน อันเกิดจากการได้รับการขัดเกลาทางสังคมของแต่ละบุคคล
ดังนั้น เมื่อมีอาหารอย่างหนึ่ง หรืออาหารแบบเดียวกัน ทำจากฝึมือพ่อครัวแม่ครัวคนเดียวกัน จานเดียวกัน มาให้หลายๆบุคคลร่วมกันรับประทาน บุคคลเหล่านั้น ย่อมจะได้รับรสชาติของอาหาร หรือมีความรู้สึกต่อรสชาติของอาหารที่แตกต่างจากกัน ตามความเคยชินที่พวกเขาเหล่านั้น เคยได้รับประทานมา แน่นอน แต่ละบุคคลย่อมบอกถึงรสชาติของอาหารที่พวกเขารับประทานในจานเดียวกันนั้น แตกต่างกันออกไป

ธรรมะ ไม่ใช่ อาหาร ธรรมะเป็นคำสอน ที่เป็นหลักความจริงตามธรรมชาติ เป็นหลักความจริงตามหลักวิทยาศาสตร์ และเป็นหลักความจริงตามหลักวิชาการในด้านต่างๆ ครอบคลุมหลักวิชาการทุกสาขา
ดังนั้น ไม่ว่าบุคคลใดใด จะรับธรรมะ หรือได้อ่านธรรมะ หรือได้ศึกษา ทำความเข้าใจกับธรรมะทั้งหลาย ย่อมต้องไม่มีความแตกต่างจากกัน เพราะธรรมะเป็นหลักความจริงที่ทุกคน กระทำกันอยู่ในชีวิตประจำวันอยู่แล้ว ธรรมะไม่ใช่อาหาร ที่ต่างคนต่างรับรู้ ต่างคนต่างเข้าใจ ไปในคนละแง่ละมุม เหมือนกับการรับประทานอาหาร ที่ต่างคนต่างจะบอกรสชาติแตกต่างกันไปในอาหารจานเดียวกันนั้น เพราะผู้ที่รู้ธรรมะ เข้าใจในธรรมะ ย่อมต้องมีความเข้าใจ มีความรู้ เป็นไปในแนวทางเดียวกัน เป็นบรรทัดฐานเดียวกัน ปฏิบัติแบบเดียวกัน และย่อมไม่มีความแตกต่างจากกัน นั่นแหละคือธรรมะที่แท้จริง
ในที่นี้ข้าพเจ้าจะไม่กล่าวถึงหลักการ หรือธรรมะ เพราะข้าพเจ้าเคยได้สอนไปหลายครั้งแล้ว และจะไม่ยกตัวอย่างให้ได้เห็นกัน เพราะต้องการให้ท่านทั้งหลาย รวมไปถึงเหล่าบุคคลที่ชอบอุตริ คิดทำ โดยการบิดเบือนหลักการ หลักธรรม และหลักปฏิบัติ ในทางศาสนาพุทธ จนกลายเป็นคล้ายลัทธิ ที่มีแต่ความหลงผิด เข้าใจผิด ไม่พิจารณาตามหลักความเป็นจริง ไม่คิดพิจารณาตามหลักธรรมชาติ (หลักวิทยาศาสตร์นั่นแหละนะ)
เพื่อเขาทั้งหลายเหล่านั้น ได้ทำความเข้าใจ ได้เปลี่ยนแปลงความคิด และได้รู้ว่า ธรรมะ ไม่ได้มีสถานะเหมือนกับอาหาร ดังที่ได้อรรถาธิบายไปแล้วข้างต้น

สวัสดีปีใหม่ครับท่านBuddha

Happy New Year

ธรรมมองไม่เห็น แต่สามารถให้กำเนิดสรรพสิ่งต่างๆ
ฟ้า หากไม่มีธรรม ดวงดาว ดวงจันทร์ ก็โคจรวุ่นวาย
ดิน หากไม่มีธรรม สรรพสิ่งต่างๆ ก็ไม่สามารถดำรงอยู่ได้
คน หากไม่มีธรรม ร่างกายของเราก็ไม่มีประโยชน์
ธรรมนี้อยู่ในร่างกาย จึงมีคุณค่ามากที่สุด

เข้าใจผิดแล้วขอรับ ธรรมะ สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่านะขอรับ
เพราะทุกสิ่งทุกอย่าง คือ ธรรมะ นับตั้งแต่ร่างกายของเรา และอื่นๆที่มีรูป ฯ ล้วนเป็นธรรมะทั้งสิ้น หรือ บางสิ่งบางอย่าง อาจมองไม่เห็นรูป แต่ก็สามารถสัมผัสได้ด้วย อายตนะ เช่น ลมสัมผัสผิวกาย ไอของความร้อนสัมผัสผิวกาย อย่างนี้เป็นต้น
ธรรมะ มิได้เป็นตัวกำหนด ให้ดวงดาว ใดใด โคจร หรือเคลื่อนที่ไป
แต่ การเคลื่อนที่ หรือโคจร ของดวงดาวต่างๆ คือ ธรรมะ
สรรพสิ่งสามารถดำรงอยู่ได้ ด้วยการพึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกัน รวมแล้วเรียกว่า ระบบ นิเวศน์
แต่การดำรงชีวิตแห่งสรรพสิ่งนั้น ต้องอาศัยธรรมะ เป็นเครื่องช่วยทำให้การอยู่ร่วมกัน เป็นปกติสุข
ธรรมะ คือ ร่างกาย ร่างกาย ก็คือ ธรรมะ เพราะ ร่างกาย หรือ รูป และสิ่งที่ซ่อนอยู่ภายในรูปของมนุษย์และอื่นๆนั้น เป็นต้นตอ ก่อให้เกิดธรรมะ และก่อให้เกิดทุกข์ ก่อให้เกิดการหลุดพ้นจากความทุกข์ ก่อให้เกิดความสุข ฯลฯ
จะกล่าวว่า "ไม่มีธรรม ร่างกายเราไม่มีประโยชน์" คงไม่ถูกต้อง เพราะ ร่างกายของเราคือ ธรรมะ ดังนั้น เมื่อมีร่างกาย หรือรูปอื่นใด แห่งสรรพสิ่งทั้งหลาย ก็ย่อมมีธรรมอยู่ด้วย
ไม่สามารถแยกออกจากกันได้ ฉะนี้

แต่ ธรรมะ ไม่ใช่อาหาร คือไม่ได้มีสถานะเป็นอาหาร ดังนั้น ธรรมะจึงต้องมีบรรทัดฐานเดียวกัน มีความหมายเดียวกัน มีการปฏิบัติ แบบเดียวกัน ไม่ใช่ต่างคนต่างคิด ต่างคนต่างทำ เพราะความไม่เข้าใจในธรรมะ

ธรรมมองไม่เห็น แต่สามารถให้กำเนิดสรรพสิ่งต่างๆ
ฟ้า หากไม่มีธรรม ดวงดาว ดวงจันทร์ ก็โคจรวุ่นวาย
ดิน หากไม่มีธรรม สรรพสิ่งต่างๆ ก็ไม่สามารถดำรงอยู่ได้
คน หากไม่มีธรรม ร่างกายของเราก็ไม่มีประโยชน์
ธรรมนี้อยู่ในร่างกาย จึงมีคุณค่ามากที่สุด

เป็นพระโอวาทของ พระอรหันต์จี้กง น่ะครับ ไปอ่านเจอในหนังสือมา

จี้กง แม้จะเป็นอรหันต์ และมีคนเข้าใจผิดคิดว่า เป็นอรห้นต์ขี้เมา ความจริงแล้ว เมื่อบรรลุโสดาบัน จี้กง ยังคงดื่มสุราอยู่ อันนี้ไม่กล่าวถึงเหตุผล แต่เมื่อบรรลุธรรมชั้นสูงกว่า โสดาบันแล้ว จี้กง ก็ไม่ได้ดื่มสุราอีก
ความจริงแล้วยังมีรายละเอียดเพิ่มเติมอีกมาก เกี่ยวกับโภชนาการ ของผู้ปฏิบัติธรรม เนื่องจากเป็นเรื่องปลีกย่อยจึงไม่อธิบายให้มากความ
จริงอยู่สิ่งที่คุณนำมา อาจจะเป็นคำกล่าวที่ถูกบันทึกไว้ แต่เป็นคำกล่าวที่ผิดหลักความจริง
ท่านทั้งหลายลองอ่าน และพิจารณาข้อแสดงความคิดเห็นของข้าพเจ้าอีกครั้ง
อนึ่ง อรหันต์จี้กง เป็นบุคคลใน นวนิยาย อิงพุทธศาสนา เกิดมาก่อน ตั๊กม้อ ด้วยซ้ำ ฯลฯ
ไม่เหมือนข้าพเจ้า เพราะปัจจุบันข้าพเจ้ายังอยู่ ขอรับ
อ่านข้อความด้านล่างแล้วพิจารณา ตามหลักความเป็นจริงขอรับ ถ้าสงสัย ไม่เข้าใจ ก็ถามได้ ข้าพเจ้ารู้ก็จะตอบให้ และรับรองว่า คำตอบของข้าพเจ้าสามารถพิสูจน์ได้ ว่ามีจริง เป็นจริง และเป็นไปตามหลักวิชาการด้านต่างที่มนุษย์มีอยู่

"เข้าใจผิดแล้วขอรับ ธรรมะ สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่านะขอรับ
เพราะ ทุกสิ่งทุกอย่าง คือ ธรรมะ นับตั้งแต่ร่างกายของเรา และอื่นๆที่มีรูป ฯ ล้วนเป็นธรรมะทั้งสิ้น หรือ บางสิ่งบางอย่าง อาจมองไม่เห็นรูป แต่ก็สามารถสัมผัสได้ด้วย อายตนะ เช่น ลมสัมผัสผิวกาย ไอของความร้อนสัมผัสผิวกาย อย่างนี้เป็นต้น
ธรรมะ มิได้เป็นตัวกำหนด ให้ดวงดาว ใดใด โคจร หรือเคลื่อนที่ไป
แต่ การเคลื่อนที่ หรือโคจร ของดวงดาวต่างๆ คือ ธรรมะ
สรรพสิ่งสามารถดำรงอยู่ได้ ด้วยการพึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกัน รวมแล้วเรียกว่า ระบบ นิเวศน์
แต่การดำรงชีวิตแห่งสรรพสิ่งนั้น ต้องอาศัยธรรมะ เป็นเครื่องช่วยทำให้การอยู่ร่วมกัน เป็นปกติสุข
ธรรมะ คือ ร่างกาย ร่างกาย ก็คือ ธรรมะ เพราะ ร่างกาย หรือ รูป และสิ่งที่ซ่อนอยู่ภายในรูปของมนุษย์และอื่นๆนั้น เป็นต้นตอ ก่อให้เกิดธรรมะ และก่อให้เกิดทุกข์ ก่อให้เกิดการหลุดพ้นจากความทุกข์ ก่อให้เกิดความสุข ฯลฯ
จะกล่าวว่า "ไม่มีธรรม ร่างกายเราไม่มีประโยชน์" คงไม่ถูกต้อง เพราะ ร่างกายของเราคือ ธรรมะ ดังนั้น เมื่อมีร่างกาย หรือรูปอื่นใด แห่งสรรพสิ่งทั้งหลาย ก็ย่อมมีธรรมอยู่ด้วย
ไม่สามารถแยกออกจากกันได้ ฉะนี้

แต่ ธรรมะ ไม่ใช่อาหาร คือไม่ได้มีสถานะเป็นอาหาร ดังนั้น ธรรมะจึงต้องมีบรรทัดฐานเดียวกัน มีความหมายเดียวกัน มีการปฏิบัติ แบบเดียวกัน ไม่ใช่ต่างคนต่างคิด ต่างคนต่างทำ เพราะความไม่เข้าใจในธรรมะไ"

ธรรมะไม่ใช่อาหาร แต่การกินอาหารคือธรรมะ....

ผมมักจะเปรียบธรรมะ กับ การกินอาหารเสมอ

เรื่องของธรรมะ เป็นเรื่องที่รู้ได้เฉพาะตน
ที่ศัพท์เทคนิคเรียกว่า ปัตจัตตัง

ธรรมะมันเหมือนอาหารที่เราไม่เคยรู้จักมาก่อน
เวลาเราสงสัยว่าธรรมะที่พูดมันคืออะไร
เช่น โสดาบันเป็นยังไง อัปปนาสมาธิเป้นยังไง อรหันต์เป็นยังไง อะไรคือไตรลักษณ์
และท๊อฮิตที่สุด นิพพานคืออะไร

ธรรมะเหล่านี้มันก็เหมือนรสชาดของอาหารที่เรารู้แต่ชื่อ แต่ไม่เคยกิน
ลำพังถ้าอาหารนั้นมันมีขายให้เราได้ซื้อมากินง่ายๆ เราก็เข้าใจนิพพานกันหมดแล้ว

การการเข้าถึงธรรมะ จำเป้นจะต้องปฏิบัติ จนเกิดปฏิเวธ
อาหารก็ต้องกิน จึงรู้รส

ึคนที่พยามเข้าใจธรรมะด้วยการคิดแต่อย่างเดียว
ก็เหมือนคนที่พยามจะรู้รสชาดของอาหารด้วยการคิด
เปิดหนังสือ ดูทีวี ทำอะไรต่อมิอะไร เพื่อจะเข้าใจให้ได้ว่ารสชาดอาหารจานนั้นมันเป้นยังไง
ต่อให้เขาใช้คำพูดทั้งโลกนี้มาอธิบายรสชาดอาหาร มันก็ไม่เท่ากับตัวเขาลงมือกินอาหารจานนั้น

รสชาดทุกอย่างมันจะแผ่ซ่านอยู่ในระบบรับรส
และเราสามารถเข้าใจรสชาดนั้นโดยไม่ต้องพูดสักคำ

ดังนั้น คนที่ชิมอาหารจานนั้นแล้ว เขาจะไม่ต้องพูดอะไรกันมาก
ความรู้แบบที่เกิดจากประสบการณ์ตรงแบบนี้ เรียกว่าความรู้แบบปัตจัตตัง

และยิ่งรู้มากๆ จะยิ่งเข้าใจ
อย่างเช่น ต้มยำหม้อไหนมันก็ไม่เหมือนกันสักหม้อหนึ่ง แต่ต่อให้ปิดตาแล้วชิมดู จะรู้ว่านี่คือต้มยำ
เพราะเราเคยกินต้มยำมานักต่อนัก จนเรารู้ว่าจิตวิญญานต้มยำคืออะไร


ดังนั้น การพยามเข้าใจว่าต้มยำมีรสชาดอย่างไร ก้คือปริยัติ
การลงมือชิมต้มยำ หาต้มยำมาชิมให้ได้ ก้คือการปฏิบัติ
เมื่อชิมไปสักพักจะพบความหมายที่แท้จริงของต้มยำ ซึ่งคือปฏิเวธ
ไม่ว่าใคร จะปรุงต้มยำอย่างไร จะพลิกแพลงแค่ไหน
คนที่เขารู้จักต้มยำ เขาจะบอกได้ทันทีว่านี่คือต้มยำหรือไม่
ยังขาดอะไร อะไรเกินไป แยกแยะของจริงของปลอมออกจากกันได้หมด ไม่มีความสงสัย

ส่วนที่ท่าน budda ว่าการปรุงแต่งในใจคนนั้นมันไม่เท่ากัน ก็ถูกต้อง แต่นั่นคือสังขาร
คนสิบคนชิมหม้อเดียวกันย่อมชอบไม่ชอบต่างๆกันไป แต่นั่นมันคือสังขาร
ตัวปรมัตถ์ธรรมนั้นคือรสชาดอาหารนั้น

เราได้ชิมอาหารที่มีรสชาดแบบเดียวกัน เพราะหม้อเดียวกัน
ถ้าคนลิ้นด้านพิการกินก็จะไม่เห็นอะไร ลิ้นเด็กกินก็พองเป้นทุกข์ ลิ้นคนแก่กินก็ไม่ค่อยรู้รส
แต่จะกล่าวว่าพวกเขาได้รับรสชาดที่ต่างกันงั้นหรือ มิใช่หรอกครับ
แค่สิ่งที่ชิมเข้าไปในปาก มันเหมือนกันหมดทุกข์อย่าง แต่เพราะเข้าไปในใจแล้วมันปรุงไปต่างๆกัน

ู้เปรียบเทียบธรรมะด้วยอาหาร นับว่าเป้นตัวอย่างที่ดีมากๆอย่างหนึ่ง

การที่คุณผู้ใช้ชื่อว่า "คามินธรรม"กล่าวว่า มักเปรียบเทียบ ธรรมะ เป็น อาหาร เสมอ นั่นก็แสดงว่า คุณไม่ได้มีความรู้ ความเข้าใจในเรื่องของธรรมะอย่างแท้จริง คุณรู้แต่เปลือกของธรรมะ โดยที่ไม่เข้าใจว่า

[b]ธรรมะในศาสนา เมื่อสอนบุคคลใดก็ตาม บุคคลเหล่านั้น ย่อมได้รับรสชาติเดียวกัน มีความรู้ ความเข้าใจ เป็นไปในแนวทางเดียวกัน เหมือนกัน ไม่คิดแตกแยก ไม่ปฏิบัติ แตกแยก ดังที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน[/b]

ธรรมะไม่ใช่เรื่องที่รู้ได้เฉพาะตน คุณผู้ใช้ชื่อว่า"คามินธรรม" กล่าวมา ข้าพเจ้าก็รู้แล้วว่า คุณไม่ได้เป็นผู้รู้อะไรเลย
ถ้าธรรมะเป็นเรื่องที่รู้ได้เฉพาะตน พระพุทธเจ้า คงไม่สามารถนำมาสอนให้ใครต่อใครได้รุ้ตามได้ดอกนะ

อนึ่ง สิ่งที่คุณกล่าวมา หรือยกตัวอย่างมา มันเป็นปลายเหตุ หรือจะกล่าวว่าเป็นผล แห่งการปฏิบัติธรรมะ ไม่ใช่ต้นเหตุ
ดังนั้น ข้าพเจ้าจึงกล่าวว่า "ธรรมะในพุทธศาสนา ไม่ใช่อาหาร"
เพราะบุคคลใดใดก็ตาม เมื่อรู้ เข้าใจ และปฏิบัติ ธรรมะ ย่อมต้องรู้ และเข้าใจเหมือนกัน ปฏิบัติ เหมือนกัน ไม่ใช่ต่างคนต่างคิดต่างคนต่างทำ ต่างคนต่างประดิษฐ์การปฏิบัติขึ้นมา ด้วยความรู้เท่าไม่ถึงกาล
ธรรมะ เมื่อปฏิบัติ แล้ว ทุกคนที่รู้ ที่เข้าใจ ในหลักธรรมย่อมเป็นบรรทัดฐานเดียวกัน คือ อย่างน้อย ก็ต้องบรรลุโสดาบันได้ เป็นอันดับแรก
การเข้าใจ และรู้ในหลักธรรมทั้งหลาย ต้องเกิดจากการคิด พิจารณา ตามที่มีประสบการณ์ ตามความรุ้ ตามหลักความเป็นจริง ตามหลักธรรมชาติ(หลักวิทยาศาสตร์นั่นแหละ)
ถ้าคุณผู้ใช้ชื่อว่า"คามินธรรม" รู้ไม่จริง รู้ไม่แจ้ง แล้วไม่โอ้อวด น่าจะมีคุณค่ากว่า การที่คุณ เอาอะไรมาเขียน กลับไปอ่านกระทู้นี้ให้ดี พิจารณาให้ดี ย่อมทำให้สภาพสภาวะจิตใจ ความคิด ของคุณเจริญในธรรมยิ่งยิ่งขึ้นไป

จ้า คุณ budda

อ้างอิง :::ท่านผู้ใช้นาม Buddha

"ธรรมะไม่ใช่เรื่องที่รู้ได้เฉพาะตน คุณผู้ใช้ชื่อว่า"คามินธรรม" กล่าวมา ข้าพเจ้าก็รู้แล้วว่า คุณไม่ได้เป็นผู้รู้อะไรเลย ถ้าธรรมะเป็นเรื่องที่รู้ได้เฉพาะตน พระพุทธเจ้า คงไม่สามารถนำมาสอนให้ใครต่อใครได้รุ้ตามได้ดอกนะ"

:::::::

หากจริงดังท่านว่า บทสวดธรรมคุณข้อนี้ก็ไม่ถูก ไม่น่ามี
บทสวดพระธรรมคุณ ท่านว่าไว้ดังนี้ :-

๖. ปัจจัตตัง เวทิตัพโพ วิญญูหิ หมายถึง อันวิญญูชนพึงรู้เฉพาะตน

ผลอันเกิดจากการปฏิบัติธรรมนั้น ทุกคนที่น้อมนำมาปฏิบัติ
จะรู้ซึ้งถึงผลแห่งพระธรรมนั้นด้วยตนเอง ทำให้กันไม่ได้
เอาจากกันไม่ได้ และรู้ได้ประจักษ์ในใจของตนเอง

http://www.dhammajak.net/board/viewtopic.php?t=7686

====

จิตนี้เมื่อเราฝึกหัดอบรมเต็มที่ ด้วยการเอาสติเข้าไปควบคุมให้อยู่ใน พุทโธ เป็นอันเดียวแล้ว จะไม่ส่งส่ายไปในที่ต่างๆ แล้วจะรวมเข้ามาเป็นหนึ่ง และคำบริกรรมนั้นก็จะหายไปโดยไม่รู้ตัว จะมีความสงบเยือกเย็นเป็นสุขหาอะไรเสมอเหมือนไม่ได้

ผู้ไม่เคยได้ประสบ เมื่อประสบเข้าแล้วจะบรรยายอย่างไรก็ไม่ถูก เพราะความสงบสุขชนิดนี้ ซึ่งไม่มีคนใดในโลกนี้ได้ประสบมาก่อน ถึงเคยได้ประสบมาแล้วก็มิใช่อย่างเดียวกัน

ฉะนั้น จึงบรรยายไม่ถูก แต่อธิบายให้ตัวเองฟังได้
ถ้าจะอธิบายให้คนอื่นฟัง ก็จะต้องใช้อุปมาอุปมัยเปรียบเทียบจึงจะเข้าใจได้
ของพรรค์นี้มันเป็น ปัจจัตตัง ความรู้เฉพาะตน

หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี วัดหินหมากเป้ง หนองคาย
http://www.thewayofdhamma.org/page2/moradok210_3.html

====

เหมือนกินข้าว "อิ่ม" ท่านผู้ใช้นามว่า Buddha ลองอธิบายคำว่า "อิ่ม" ให้คนอื่นเข้าใจหน่อยนะ

เจริญธรรม

ขอรับท่าน

ขอให้เจริญในความคิด ตามหลักความเป็นจริง ตามหลักธรรมชาติ เถิดขอรับ

คิดหลายวันเลยนะ..
ตอนนี้แสงยังออกจากตัวอยู่หรือเปล่า หรือว่าหายไปแล้ว..
อย่าให้ขี้กลากมันลามนะ
รักษาตัวด้วย..