ผู้รู้จิตรู้ใจของตนอย่างถ่องแท้ กล่าวคือถึงพร้อมด้วยมหาสติ
อันจะทำให้จิตปราศจากกิเลสตันหาในการกระทำกรรมใดกรรมหนึ่ง
จะมีสักกี่คนครับ


ฆ่าแล้วไม่บาป โดยทฤษฏี เห็นแต่จะมีแก่จิตขั้นพระอรหันต์
แหละี่พระอรหันต์ท่านก็ไม่ฆ่าใครเสียด้วย จะด้วยบุญหรือบาป ท่านก็ไม่ฆ่า ไม่ฆ่าทุกกรณี

ผมยึดวัตรตามพระอรหันต์ ยังดีกว่ายึดวัตรตามแบบคุณพลศักดิ์ครับ

1. มโนธรรมในใจของคนเราตอนที่ทำกรรมลงไป ไม่ได้แบ่งฝักแบ่งฝ่ายเป็น มิจฉาทิฏฐิ หรือสัมมาทิฏฐิ นะครับ

แม้ว่าจะเป็นมโนธรรมจากมิจฉาทิฏฐิ เช่น คนสมัยก่อนคิดว่าฆ่ามนุษย์เพื่อบูชาพระเจ้า เป็นสิ่งที่ถูกต้อง แล้วเขาได้ฆ่าคนเพื่อบูชายัญลงไป เขาก็หาได้ตกนรกไม่ เพราะจิตของเขาบริสุทธิ์ ทำลงไปเพื่อบูชาสิ่งนับถือสูงสุด จะบาปได้อย่างไร

2. จิตของพระอรหันต์เป็นจิตของผู้มีสัมมาทิฏฐิ ท่านฆ่าตัวเอง หรือฆ่าคนอื่น ย่อมไม่บาปอยู่แล้ว เพียงแต่ท่านจะทำหรือไม่เท่านั้น

ในหลักการของพุทธมหายาน พระโพธิสัตว์จะพยายามทำทุกอย่างเพื่อช่วยให้สรรพสัตว์เห็นดวงตาธรรม แต่ถ้าสรรพสัตว์ตนนั้นทำบาปไม่ลดละ ถึงแม้พระโพธิสัตว์จะโปรดอย่างไร เขาก็ไม่ยอมออกจากด้านมืด และจะทำอนันตริยกรรมในอนาคต ซึ่งปิดบังไม่ให้เห็นดวงตาธรรมด้วย พระโพธิสัตว์จำเป็นต้องฆ่าเขา เพื่อให้เขาไปเกิดใหม่ ซึ่งในภพภูมิใหม่ของเขา เขาก็จะได้โอกาสใหม่ในการเห็นดวงตาธรรม นี่คือ หลักกรุณาของมหายาน

3. จิตของพระโสดา ซึ่งเป็นผู้เข้าถึงความจริงในจักรวาลว่าทุกอย่างเป็นความว่าง เป็นแค่มายา ท่านจึงหาได้ตกนรกไม่

คุณคามินธรรม ครับ



ไม่มีพระอรหันต์คนไหนไปยึดหลักศีล 5 หรือศีล 227 หรอกครับ พวกท่านรักษาใจของท่านให้บริสุทธิ์อย่างเดียวก็พอ แล้วปล่อยเรื่องศีลไปเป็นสิ่งที่ควรทำหรือไม่ควรทำ ท่านย่อมรู้อยู่แก่ใจ

อย่างนี้แถววัดบ้านผมเรียกว่าเป็นการรักษาศีลโดยธรรมชาติ

ถามคุณพลศักดิ์หน่อย

ที่ว่ารักษาใจ คิอรักษาอะไร

อะไรคือใจ และรักษาอะไรอย่างไร

ใช่รักษาให้ตนไม่ทำผิดศีลใช่หรือไม่

เรื่องบุญบาป เถียงกันยังไงก็ไม่จบ อย่างแรกควรจะรู้ว่าบุญหรือบาป นั้นเอาอะไรเป็นตัวชั่ง คำตอบคือเอาจิตของเราไปนั่นแหละไปวัด เปรียบได้ว่า เราจะเอาความคมของมีดมาแสดงได้มั้ย หรือเอาความสกปรกของผ้ามาแสดงได้มั้ย มันต้องยกเอามีด ยกเอาผ้ามาแสดง เราถึงจะเห็นความคม ของมีด ความสะอาดความสกปรกของผ้า บุญบาปก็เช่นเดียวกัน ต้องเอาจิตมาแสดงด้วย เรารู้ว่าฆ่าไก่เป็นบาปเพราะเมื่อเราฆ่าไก่นั้น จิตใจจะแสดงความผิดปกติ เช่นกันคนขโมยของในห้างก็เป้นบาป เพราะคนขโมยย่อมรู้ว่า ขณะที่เขาเริ่มขโมยจิตใจก็ไม่ปกติ ระเเวง กลัว บุญก็เหมือนกัน เมื่อเราตั้งใจรักษาศีล ตัวเราก็จะรู้สึกได้ว่าจิตใจมันสะอาด ส่วนพระอรหันต์ต้องของยกเว้น เพราะการกระทำของท่านถือว่าเป็นกิริยาเท่านั้น บุญบาปสัมผัสได้เฉพาะตัว อีกอย่างเถียงกันมาก การปฏิบัติก็ไม่ก้าวหน้า

ครูบาอาจารย์ก็มีอยู่แล้ว บรมครูตถาคตก็มีแล้ว แต่ธรรมใดๆก็ไร้ค่า ถ้าไม่ทำ

ในกรณีปกติ การขโมยย่อมเป็นบาป เพราะเป็นการเห็นแก่ตัว เอาของของเขามาเป็นของตน แต่ในบางกรณี ขโมยก็ไม่ได้เป็นบาป แต่เป็นมหากุศล เช่น ลูกหิวอาหาร แม่ไม่มีอาหารให้ลูกกิน จึงยอมขโมยอาหารให้ลูกกิน นี่ไม่ใช่ความเห็นแก่ตัว แต่เป็นการเสียสละยอมทำผิดศีลและผิดกฎหมาย เพื่อให้ลูกได้อิ่ม