k. natdanai ว่าหมายถึงการที่เราทำไม่ดี หรือทำบาป เช่นการไปขโมยของเค้ามา
อีกหน่อยเราก็จะได้รับกรรมนั้น ซึ่งอาจจะเป็นชาตินี้ หรือชาติหน้าก็เป็นได้ คล้ายกับว่าเวรก็คือ การกระทำ และกรรมคือผลของการกระทำ
เรายกตัวอย่างง่ายๆ เพราะเราจะเข้าใจได้เร็วค่ะ

ชื่นใจคุณ O.wan เริ่มมีข้อคิดข้อสังเกตเป็นของตนเองแล้ว

ไม่ใช่ผู้รู้ครับ แต่ตอบเท่าที่เข้าใจ


คำว่า กรรม หรือการกระทำนั้น จะมีวิบากคือผล ตามมา... ไม่ว่า ผู้ที่เราไปกระทำต่อเขาจะจองเวรตอบต่อเราหรือไม่ ก็ตาม
เช่น กรณีที่พระเทวทัตทำร้ายพระพุทธองค์.... ทั้งๆที่พระพุทธองค์ไม่มีการจองเวรใครๆแล้ว พระองค์มีแต่ พระเมตตาคุณ พระบริสุทธิคุณ พระมหากรุณาธิคุณ .... แต่ ผลแห่งกรรม(วิบาก)ที่พระเทวทัตกระทำไว้ ก็ยังต้องตามตอบสมองต่อท่านเทวทัตอยู่ดี

คำว่า เวร หรือการผู้ใจเจ็บ หมายมั่นปราถนาจะแก้แค้น นั้น.... เป็นเรื่องของ บุคคลกระทำการจองเวร(ผูกเวร)ต่อกัน คือ ตั้งใจว่า จะเอาคืนให้ได้ เช่น พระเจ้าวิภูทพะจองเวรเจ้าศากยะ หรือ ฮิตเล่อร์จองเวรชาวยิว ปาเลสไตน์กับยิว ๆลๆ. เวรนี้ ถ้าตั้งใจว่าจะยุติ ก็เป็นกุศลจิต ที่จะยุติการตอบโต้กันไปมาได้ ไม่ว่าจะเป็นการตั้งใจเลิกจองเวรฝ่ายเดียว(อาจจะไม่ยุติทีเดียว) หรือ ต่างฝ่ายต่างตั้งใจเลิกจองเวรทั้งคู่(ยุติแน่นอน)


ครูบาอาจารย์ท่านหนึ่ง สอนผมว่า

เราเป็น"เจ้ากรรม"ของตัวเราเอง เพราะ กรรมนั้น ใครทำใครก็ต้องรับเอง ไม่มีใครทำให้แก่ใครได้

ส่วน"นายเวร"นั้น ก็คือ ผู้ที่ผูกใจเจ็บกับเรา ไม่ว่าเขาจะเจ็บใจเพราะเราเคยไปเบียดเบียนเขาไว้จริงๆ หรือ เขาเข้าใจเราผิดไปเองก็ตาม





ถึงคุณไม่จองเวรเขา คือ ให้อภัยแก่เขา.... แต่กรรมที่เขาทำไว้ ก็ต้องตามให้ผลเขา ไม่ในชาตินี้ ชาติหน้า ก็ชาติต่อๆไปอยู่ดี

คำว่า"อโหสิกรรม"นั้น เป็นคำที่ใช้ในยุคปัจจุบันครับ
ในสมัยก่อน ในพระสูตรใช้คำว่า"ขอจงงดโทษ"...น่าจะเป็นเพียง"ขออภัย" ซึ่งเป็นการประกาศว่าตนทำผิดพลาดไปแล้ว และ สำนึกในความผิดนั้น ....... ไม่ใช่การ ไม่ใช่การขอให้กรรมไม่ให้ผล.... ถึงขออย่างไร กรรมก็ต้องให้ผลอยู่ดี
แต่ ผู้ที่สำนึกได้ กรรมย่อมให้ผลน้อยลง

เวร เป็น ปัจจัยครับ มิใช่เหตุ (ความหมายของปัจจัยของผมคือ สิ่งที่เป็นองค์ประกอบ)
กรรม เป็น เหตุ
วิบาก เป็น ผล

คุณหมอตรงประเด็นท่านได้อธิบายและยกตัวอย่างไว้ชัดเจนดีมากครับ....