กราบนมัสการพระคุณเจ้า และเพื่อนๆ ทุกคน

ดิฉันคงจะเป็นคนที่บาปมากคนหนึ่งที่รู้สึกไม่มีความสุข และรู้สึกผิดที่ไม่ชอบพ่อแม่ของตัวเองค่ะ

ใครๆ ก็รักพ่อแม่กันทั้งนั้น แต่ดิฉันโตมากับญาติๆที่คอยเลี้ยงดู และมีหลายๆอย่างทำให้รู้สึกว่าพ่อแม่เราไม่ค่อยเหมือนพ่อแม่คนอื่นๆ ที่เอาใจใส่ดูแลเป็นห่วงกัน ยิ่งโตขึ้นต้องแยกมาอยู่กับท่านโดยปราศจากญาติๆที่เรารักยิ่งรู้สึกว่าขาดความอบอุ่น ที่บ้านต่างคนต่างอยู่ในห้องตัวเอง โดยเฉพาะพ่อที่ไม่ค่อยสนใจใครเลย และแม่ที่มีนิสัยขี้โมโห อารมณ์แปรปรวนและเอาแต่ใจมากมายจนทำให้คนรอบข้างเครียดไปหมดจนน้องต้องอพยพออกไปอยู่นอกบ้าน พ่อก็ชอบมองโลกในแง่ร้าย ชอบกล่าวโทษคนอื่นรวมถึงเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เวลาเจอหน้ากันไม่เคยทักทายกันดีๆ เลย ชอบอยู่คนเดียว และไม่ชอบทำบุญและช่วยเหลือใคร อีโก้สูง ชอบดูถูกคนอื่น และไม่สนใจการทำกิจกรรมร่วมกันของครอบครัว ทั้งๆ ที่ดิฉันพยายาม (อยู่คนเดียว) ในการเชื่อมโยงให้ทุกๆ คนในบ้านพูดคุยกัน

ดิฉันไม่ได้อยู่กับครอบครัวแต่ก็กลับบ้านบ้าง เนื่องจากหน้าที่การงาน พอดิฉันโตขึ้นมาและมีโอกาสได้เข้าหาธรรมะ ได้ปฏิบัติธรรมและฝึกสังเกตดูจิตดูใจตัวเอง ทำให้รู้จักตัวเองมากขึ้น นิสัยไม่ดีต่างๆที่เหมือนแม่และพ่อก็ลดน้อยลง มองดูตัวเองและรู้จักตัวเองดีขึ้น เปลี่ยนตัวเองไปในทางที่ดีอาจจะยังไม่ดีอะไรมากมายแต่ก็ทำให้คนรอบข้างสัมผัสถึงความเปลี่ยนแปลง และพ่อแม่ก็เกรงใจเรามากขึ้น(เวลาที่เขาจะใส่อารมณ์โมโห)

การที่เราเปลี่ยนตัวเองนั้นเป็นเรื่องที่ดี แต่มันทำให้ทุกครั้งที่เราเข้าบ้าน เรามองเห็นความไม่รักใคร่ปรองดองของคนในครอบครัวและนิสัยต่างๆ (ที่เราก็เคยเป็น) เป็นเหมือนกระจกสะท้อนมองตัวเองว่า "เราก็เคยเป็น" และอยากให้คนที่บ้านเจอกับการเปลี่ยนแปลงไปในทางดีๆ แบบเราบ้าง ก็พยายามหลายทาง ทั้งซื้อหนังสือให้อ่าน พาไปวัด หาธรรมะให้ฟัง พาใส่บาตรตอนเช้า (ที่บ้านไม่มีใครทำบุญเลย ไม่ใส่บาตร ไม่ไปวัด) ก็รู้สึกว่าท่านดีขึ้นมาบ้าง แต่ก็ยังไม่ดีเสียทีเดียว ก็ยังขี้โมโห เจ้าอารมณ์และคิดในแง่ลบต่อสิ่งต่างๆ รอบตัวอยู่ดี

ทุกครั้งที่ไหว้พระก็พยายามอธิฐาน ขอให้พ่อกับแม่มีความสุขกาย สุขใจ รักกัน สบายใจ มองสิ่งรอบข้างในแง่ดี ดิฉันรู้ว่าท่านไม่ค่อยมีความสุข (ที่ส่วนใหญ่เกิดจากวิธีคิดของตัวเอง) ใครๆ ก็มีพ่อแม่เป็นแบบอย่าง สำหรับดิฉัน เวลาเห็นท่านแล้วก็จะยิ่งบอกตัวเองว่าอย่าเป็นแบบนั้น เพราะมันทำให้คนรอบข้างไม่มีความสุขเลยค่ะ

อยากทราบว่าดิฉันบาปมากไหมที่คิดแบบนี้ และมีควรทำใจอย่างไรเพื่อแก้ไขคะ

ขอบคุณทุกๆ ท่านค่ะ

ผมว่าคนจำนวนมากในโลก ก็พูดและทำอะไรไม่ดีกับพ่อแม่ตนเองทั้งนั้น ผมเองเลวกว่าคนอื่นๆเยอะ
แต่ในที่สุดผมกลับเป็นคนดีที่สุดได้ คุณเองก็เช่นกัน คุณเองดีกว่าคนอื่นตั้งเยอะ คือ ยังมีความรู้สึกผิด
ที่ไม่ชอบพ่อแม่ตนเอง

ใจเย็นๆครับ ทุกสิ่งที่คุณประสพในโลก ล้วนเป็นกรรมเก่าของคุณส่งผลทั้งนั้น แล้วสิ่งเหล่านี้ก็จะ
ต้องผ่านไป ความทุกข์ ความสุขของคุณทั้งหมด อยู่ที่จิตคุณคิดอย่างไรเท่านั้น

ต้องปล่อยวางครับ

ก็พยายามปล่อยวางอยู่นะคะ แต่พออยู่ใกล้ๆ ท่านก็รู้สึกกดดันน่ะค่ะ เครียดว่าจะทำอะไรไม่ดีให้ท่านว่าหรือเปล่า ท่านหงุดหงิดง่าย และชอบพูดอะไรแต่ในแง่ลบ ก็พยายามคิดว่าจะทำอย่างไรให้ท่านมีความสุขขึ้น และทำใจให้ตัวเองไม่เครียดน่ะค่ะ
...รู้สึกเหมือนทุกอย่างโยงใยกันไปหมด คือ ถ้าพ่อดี แม่ก็จะไม่เครียดและไม่อารมณ์ร้าย...เมื่อแม่ไม่อารมณ์ร้าย น้องก็คงจะกลับมาอยู่บ้าน...เมื่อน้องกลับมาบ้าน ก็จะทำให้ดูเป็นครอบครัว..ได้พูดคุยกัน (ปัจจุบันไม่มีเลย) และทำให้ตัวดิฉันเองก็พลอยสุขใจไปด้วย.. แต่ก็คงเป็นแค่ความหวัง..เพราะทุกวันนี้กลับบ้านแล้วรู้สึกเหงาเหลือเกินค่ะ

ขอบคุณคุณพลศักดิ์ วังวิวัฒน์ มากค่ะที่ช่วยมาตอบกระทู้..และรอคำตอบของทุกๆ คนอยู่นะคะ

ปล. ใกล้วันเกิดน้อง ไม่มีใครโทรหาน้องเลย แม้แต่การหาของขวัญก็มีแต่เราที่ขยั้นขยอเตรียม (แล้วบอกว่าพ่อแม่เตรียมให้น้องนะ )

ปล.ทุกข์ใจจริงๆ ค่ะ ถึงได้มาโพสต์ในเวบนี้.. สงสัยที่ปฏิบัติธรรมมาคงจะคืนครูไปหมดแล้ว พอลงสนามจริงเที่ยวนี้ถึงขนาดทำใจไม่ถูกกันเลยทีเดียว.. สอบตก

ถ้าลองมาตั้งกระทู้หยั่งเสียงแบบนี้ก็แสดงว่ายังมีสำนึกที่ดี

ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะไปเปลี่ยนทัศนคติและความคิดคน โดยเฉพาะคนที่ชอบบอกว่าเคยอาบน้ำร้อนมาก่อน ต้องใช้เวลาและความอดทนอย่างมาก ถ้าเชื่อว่าน้ำหยดลงหินทุกวันมันยังกร่อน อีกอย่างหนึ่งมันเกิดจากกำลังบารมีของพ่อ แม่ของคุณด้วย เพราะบารมีของเดิมท่านมีน้อยกว่าคุณจึงมองไม่เห็นธรรมะอย่างคุณ ลองเริ่มจากให้ท่านทั้งสองให้ทาน เช่น หยอดเงินในตู้บริจาค แบ่งปันเสื้อผ้า อาหาร ยา รักษาโรคตามแต่ปัจจัย และอื่นๆเท่าที่โอกาสอำนวย ก่อนที่จะขยับขยายไปขั้นต่อไป คือ รักษาศีล5 แล้วสู่ขั้นสุดยอดคือ ภาวนา ขอให้ไปเป็นstepช้าๆ เพราะท่านเองก็ต้องการเวลาในการปรับพฤติกรรมที่เคยชินซึ่งอาจมีมาก่อนคุณเกิดเสียอีก ขอให้เข้าใจธรรมชาติและจิตวิทยาของคนวัยนั้นด้วยคุณเป็นลูกที่ประเสิฐมาก ขอชื่นชม เพราะคุณได้ให้สิ่งอันเป็นประเสริฐของชีวิตต่อผู้มีพระคุณที่สุดในชีวิต เชื่อว่าแม้แต่เทวดาก็ยังชื่นชม

ก็แผ่เมตตาให้พ่อกับแม่สิครับ ทำบุญเสร็จก้กรวดน้ำและแผ่เมตตาไปให้ท่าน สวดมนต์เสร็จก้แผ่เมตตา
ไปให้ท่านทั้งสองมีความสุข หรือนั่งกรรมฐานเสร็จก้แผ่บุญกุศลจากการนั่งไปให้ท่านทั้งสอง และที่สำคัญพ่อแม่คนในบ้านไม่ทำ แต่เราคิดดี ก็จงเร่งทำความดีอย่าได้คลอนแคลนสงสัยอะไรๆเลยครับ
พ่อแม่เรา จะดีเหมือนพ่อแม่คนอื่นไหม คงไม่จำเป็นครับ สำคัญสุดเรารักท่านทั้งสองมากแค่ไหน แม้แต่ตัวเราเองยังสอนตัวเองยากเลย ดังนั้นจะให้พ่อแม่มาคิดดีเหมือนกะเราคงยากมากเหมือนกันนะครับ แต่ผมจะบอกไว้อย่างหนึ่งว่าเมื่อเราทำบุญไปมากๆเข้าจนเราศรัทธาในตัวเองและพุทธศาสนาแล้ว พ่อแม่เราจะค่อยๆกลับมาคิดเหมือนเราครับ เป็นคนดีที่เก่งอย่าท้อง่ายๆน่ะ

สุขทุกข์ทั้งหลายเกิดจากการเปรียบเทียบ

เราคิดไปว่า พ่อแม่ต้องมีคุณสมบัติอย่างนั้นอย่างนี้ จึงจะเรียกว่าเป็นพ่อแม่ที่ดี
เป็นลูกต้องมีคุณสมบัติอย่างนั้นอย่างนี้ จึงจะเป้นลูกที่ดี


ความคิดเปรียบเทียบเหล่านี้มันเกิดมาจากสิง่ที่เรียกว่า "สัญญา" (ทุกอย่างที่เรารู้เก็บอยู่ในความทรงจำ)
หรือพูดง่ายๆว่า เราเอาทุกสิ่งทุกอย่างที่เราจำได้ ค่านิยมต่างๆที่เราเชื่อ
เอาสิ่งเหล่านั้นมาคิด

เราคิดไปต่างๆนาๆ
เราชอบคิดแบบเปรียบเทียบสิ่งที่เป็นอยู่จริงในเวลานี้ กับสิ่งที่เราคิดว่าควรจะเป็น

ลูกที่ดีต้องเป้นอย่างนั้น อย่างนี้...
พ่อแม่ที่ดีต้องเป็นอย่างนั้น อย่างนี้...
ฝ่ายหนึ่ง ก็อยากให้อีกฝ่ายหนึ่ง เป้นอย่างที่ตัวเองต้องการทั้งสิ้น...
ใจเราอย่างไร ใจเขาอย่างนั้น

เราอยากให้เขาเป้นอย่างนั้นอย่างนี้ เขาก็อยากให้เราเป้นอย่างนั้นอย่างนี้...
ใจเขาอย่างไร ใจเราอย่างนั้น...

แต่แม้ว่าจะอยากเปลี่ยนแปลงกันและกันอย่างไรก้ตาม มันได้แค่คิด...
เพราะในความเป้นจริงในเวลาปัจจุบัน มันไม่เป้นไปอย่างนั้น
ยิ่ง"อยาก" เท่าไหร่ แล้วมัน"ไม่สมอยาก" เรายิ่งทุกข์มากเท่านั้น


การที่เราชอบปล่อยให้จิตเราทำกิจกรรมอย่างนี้แหละ ทำให้เราเป้นทุกข์
เรามักจะเผลอทำอย่างนี้อยู่ประจำ โดยมองไม่เห้นโทษของการทำอย่างนี้


พ่อแม่จะเป้นยังไงช่างเขา โลกทั้งโลกจะเป้นยังไงช่างเขา
ใครจะตั้งความหวังอะไรยังไงกับเราช่างเขา

หน้าที่เราคือพัฒนาจิตใจ ยกระดับจิตใจเราให้มันเป็นอิสระจากความทุกข์
ให้มันมี"ความรู้ทัน" ว่า...
เอ๊ะ... จิตกำลังคิดอีกแล้ว
เอ๊ะ.. จิตกำลังสร้างความทุกข์อีกแล้ว
มันทำอย่างเดิมๆอีกแล้ว แล้วผลที่ได้คือทุกข์ทั้งนั้น

คิดไปก้ทุกข์ แล้วเมื่อคิดไปเท่าไหร่ ปัญหามันก็เหมือนเดิม
คนนั้นคนนี้เขาก็เป้นอย่างเดิม อะไรๆมันก้มีความเป้นไปของมันอย่างเดิม
แต่เรานี่กลับคิด คิด คิด
แล้วก้ทุกข์ ทุกข์ ทุกข์

สรุปว่า คิดไปเท่าไหร่ๆ ก็ไม่ได้ประโยชน์อะไร นอกจากทำให้ใจเศร้าหมอง เป้นทุกข์

ทางออกคือการสังเกตุรู้ให้ทัน ในเวลาที่เราเผลอคิดปรุงแต่ง
การรู้ทัน ก็คือ สติ
สติเกิด เราก้จะหยุดปรุงแต่งความคิด

ถ้าจะยังมีความคิดอยู่ มันก็จะเป้นการคิดไปตามหน้าที่
และความคิดแบบคิดไปตามหน้าที่นี้ มันไม่ทำให้เรา้เืดือดร้อนเป้นทุกข์ไปด้วย
กล่าวคือ คิดถึงหน้าที่ของลูก เราก้ทำหน้าที่ของลูกไป
โดยไม่ได้แบกเอาความเศร้าหมองขมขื่นเอาไว้

เหมือนคนกำลังกินข้าวสองคน ที่กินอาหารด้วยกันอยู่
คนหนึ่งกินไปตามที่มีให้กิน ไม่เดือดร้อนอะไร

อีกคนกลับ กินไปก็คิดไปว่า อยากกินหูฉลาม อยากกินภัตาคาร
ทำไมเราไม่ได้กินอย่างนั้น ทำไมเราไม่ได้กินอย่างนี้
เรานี้แสนดี ทำความดีมากมาย ทำไมเราถึงต้องมานั่งกินอาหารสั่วๆแบบนี้
ทำไม ทำไม ทำไม