อโหสิกรรม

ผู้เยี่ยมชม

อโหสิกรรม (ข้อ 4 ในกรรม 12) ตามพจนานุกรมของพระคุณเจ้า ประยุทธ์ ปยุตโต เขียนว่า" กรรมเลิกให้ผล ไม่มีผลอีก ได้แก่กรรมทั้งที่เป็นกุศลและอกุศลที่เลิกให้ผล เหมือนพืชหมดยาง เพราะปลูกไม่ขึ้น

ตามหลักกรรมที่เลิกให้ผลนั้นเป็นกรรมที่ให้ผลไม่ทันในชาติที่จะให้ผลในชาตินั้น เมื่อให้ผลในชาตินั้นไม่ได้กรรมนั้นก็อโหสิกรรมไป แม้ผู่บรรลุพระอรหันต์ อย่างองคุลิมาล กรรมที่ท่านฆ่าคนก็ให้ผลไม่ทัน ท่านบรรลุอรหันต์แล้ว ก็อโหสิกรรมไป

แม้ผู้บรรลุโสดาบัน กรรมหนักที่ท่านเคยทำให้ตกอบายภูมิก็เลิกให้ผลเช่นเดียวกัน

แต่การเจ็บป่วยนั้นยังให้ผลอยู่ กรรมเกี่ยวกับชีวิตก็ยังให้ผลอยู่ ถ้ามีกรรมนั้นอยู่ก็ไม่ได้รับการอโหสิกรรม

แต่กรรมชนิดหนึ่งที่ให้ผลเสร็จแล้วไม่เหลือเศษกรรม กรรมเช่นนี้ก็ไม่สามารถผลได้อีกเหมือนกัน

มันมีกรรมเล็กกรรมน้อยที่ผมอยากให้สังเกตตอนที่เราได้รับกรรม ในช่วงที่นั่งภาวนาก็ดี สวดมนต์ก็ดี ฟังเทศน์ก็ดี หรือตอนพิจารณาธรรมและระลึกถึงกุศลมากๆในจิตก็ดี มันเกิดแก่นหมู่มาก รวมทั้งท่านที่เคยปฏิบัติธรรมทั่วไป จะเกิดกับตัวท่านเอง คือมีจุดหรือจังหวะหนึ่ง ถ้าคนภาวนาเป็นกลุ่มเป็นร้อยคน แล้วเงียบกริบ เมื่อมีการเทศน์หรือสัมโมทียกถาที่เป็นกุศลแล้ว จะมีคนไอ ไอเบาๆ บางทีคนไอพร้อมกันเป็นสิบคนก็มีแล้วก็หายเงียบไป

ท่านจงสังเกตการไอในที่ปฏิบัติธรรมไว้ว่าเกิดกับคนส่วนมากเป็นครั้งเป็นคราว แล้วต่อมาก็จะเงียบกริบอีก

ผมเคยไอแบบนี้ และรู้ก่อนพักใหญ่ๆ คือรู้สึกเหมือนมีอะไรทิ่มจากท้องน้อยขึ้นมา จึงเพ่งดูเห็นมีสิ่งแหลมเล็กๆเหมือนธูปมัดใหญ่ หรือเหล็กเล็กๆสีดำเป็นฟ่อน มันทิ่มลอยขึ้นมาจากท้อง และพุ่งขึ้นมาเรื่อยๆ เมื่อวัตถุแหลมนั้นพุ่งมาถึงหลอดลมเท่านั้น ก็เกิดอาการคันคออย่างรุนแรงทนไม่ไหวจนต้องไอออกมา และทุกครั้งที่มีการปฏิบัติธรรมเป็นกลุ่มจะมีอาการไอแบบนี้ของคนหลายคนพร้อมกันบ่อย ไอชั่วครู่เดียวก็หายไป

การไอนั้นจึงเป็นกรรมเวรเบาๆ มาทำแล้วอนุโมทนาบุญของเราแล้วก็อโหสิกรรมกันไป จะเห็นว่าเวลาปฏิบัติธรรมนั้นกรรมเวรจะเข้ามาสู่เราในลักษณะนี้ อันนี้เบาแสนเบา บางครั้งก่อนเข้าสมาธิจะมีการไอเบาๆออกมาเสียก่อน จิตจึงจะรวมได้มากหรือน้อยตามกำลังสมาธินั้น

แต่ถ้ากรรมที่หนักกว่านั้น สิ่งที่กระทำต่อร่างกายที่กำลังปฏิบัติธรรมจะมีความเจ็บมากน้อย แม้การเมื่อยขาเวลานั่งนาน ก็เป็นเรื่องของกรรมเวร ถ้าเราอดทนจนเกือบไม่ไวแล้ว ถ้าเจริญสติให้มั่นคงไม่ส่งจิตออกนอก ก็จะควบคุมขันธ์ไว้ได้ กรรมนั้นก็ต้องไป เวลามันไปมันก้ออกจากขาที่เมื่อยเกือบปางตายของเราในพริบตาเดียว ความเมื่อยนั้นก็โล่งไปไม่มีอะไรเหลือแม้แต่น้อย เพราะฉะนั้นเราอย่าเปลี่ยนอิริยาบถ นั่งไปหนึ่งชั่วโมง สองชั่วโมง อย่าเปลี่ยนอย่าขยับกาย เมื่อความเมื่อยมันหนีไปแล้วต่อไปก็จะไม่เมื่อยอีก ถ้าพอเมื่อยเปลี่ยนอิริยาบถ มันก็เมื่อยอยู่ตลอดกาล เพราะกรรมนั้นเราไม่ได้ชดใช้ให้เขา แล้วการภาวนาก็ไม่ก้าวหน้า เพราะกรรมยังขัดขวางอยู่ แต่เราเข้าใจว่าร่างกายของเราไม่พร้อมบ้าง ยังเมื่อยยังปวดบ้าง เราแสวงหาความสบายในการภาวนาอยู่ตลอด ไม่ยอมเผชิญทุกขเวทนา เราต้องเผชิญทุกขเวทนาเพื่อจะผ่านมันไป เพราะการภาวนาก็มีทุกข์และถ้าเราไม่เปลี่ยนอิริยาบถแล้วจะพบว่านั่งเท่าไรก็ไม่เมื่อยแม้นิดเดียว แต่ถ้าสติเราไม่ใส่ใจในธรรมที่ปรากฏอยู่กับใจแล้ว ความเมื่อยความไม่ทนทานก็เกิดกับเราอีก เมื่อสติเจริญอยู่ก็อยู่ได้ เพราะบุญที่เกิดขึ้นนั้นมากพอที่เจ้ากรรมนายเวรจะอนุโมทนาและจะอโหสิกรรมกันไปในขณะภาวนานั้น การภาวนาจึงลดกรรมลดเวรและได้อโหสิกรรมที่ได้ชดใช้กรรมไปในช่วงเวลานั้นๆมากกว่าช่วงเวลาอื่นๆตามปกติ