โมโหโกรธา

ตอบเมื่อ: 07 ม.ค. 2006, 3:46 pm

สมมติว่าเรารู้ตัวว่าใกล้จะโกรธ เราจะมีวิธีทำอย่างไรไม่ให้โกรธคะ

ผู้เยี่ยมชม

ใกล้จะโกรธ น่าจะหมายถึงมีความไม่พอใจเกิดขึ้น แต่ยังไม่มีอาการโทสะ

ท่านว่า ควรแผ่เมตตา ที่เรียกว่าพรหมวิหาร4 ได้แก่

เมตตา ๑ กรุณา ๑ มุทิตา ๑ อุเบกขา ๑

อย่าให้จิตใจจดจ่ออยู่กับเรื่องหรือสิ่งที่ทำให้ไม่พอใจ อย่ายึดติดมัน ปล่อยวางเสีย

แล้วเริ่มแผ่เมตตา แต่ดูจะเริ่มช้าไปที่ถูกแล้วควรจะฝึกแผ่เมตตาก่อนที่จะโกรธ โดยให้มีสติอยู่กับการให้ความรัก ความเป็นมิตร ความสงสาร ความพลอยยินดี และอนุโมทนา ความมีอุเบกขา ให้กับทุกๆคน ทุกสิ่ง อยู่เสมอตลอดเวลาปกติของเรา มีสติเมื่อไรก็แผ่เมตตาทันที ทำอย่างนี้จนเป็นนิสัย เป็นจิตใต้สำนึก แล้วสิ่งนี้ก็จะเป็นเหตุปัจจัยให้เรามีจิตกุศล เมื่อไรที่เราเริ่มไม่พอใจ สติเกิด จิตกุศลก็จะเกิดเป็นการแผ่เมตตาแทนที่ความไม่พอใจทันที

เป็นวิธีง่ายๆแต่เป็นเหตุเป็นผล ถ้าเราไม่เคยเมตตาสงสารใคร ไม่ยินดีกับผู้อื่น แล้วอยู่ๆจะแผ่เมตตาสิ่งนี้มันจะเกิดได้อย่างไรเพราะมันไม่มีปัจจัยอะไรที่จะให้เกิดได้ ดังนั้นขอท่านจงแผ่เมตตาเนืองๆ เป็นประจำ ทำให้มากๆ ทำตามปกติในชีวิตประจำวันไม่ต้องใช้ท่านั่งสมาธิเพราะจะได้เหมือนสภาพจริงๆในเวลาที่เราไม่พอใจ

ตอบเมื่อ: 07 ม.ค. 2006, 8:52 pm

กราบสวัสดี คุณไวษรี

ไม่ว่าจะเป็นกิเลสตัวใด โมหะ โทสะ โลภะ ราคะ มันก็เกิดจากความปรุงแต่งขึ้นในจิตใจทั้งสิ้น มันตรึกมันนึกมันสร้างสรรค์มันผลิตขึ้นมาเมื่อใด ก็เกิดทุกข์เกิดโทษเกิดภัยเกิดความเดือดร้อนราคะโทสะโมหะ อะไรขึ้นมา ลองย้อนกลับไปดูไปรู้ให้ทันตรงอารมณ์ ความรู้สึกที่เกิดขณะนั้น เข้าไปให้ตรงจุดก็คือตรงจิตนั่นเอง ที่มันกำลังปรุงแต่งอยู่

ท่านผู้ปฏิบัติก็จะทราบได้ด้วยตนเองว่า ความปรุงแต่งให้เกิดอารมณ์ ความรู้สึกที่ว่าโกรธ เ กลียด อาฆาต พยาบาท โลภ หลง มันได้คลายตัวลง และสลายไปในที่สุด ปรุงขึ้นมาก็รู้ทัน มีสติตามรู้ทันก็สลายไปไม่มีอะไรเกิดขึ้น เกิดก็รู้ คลายก็รู้ เบาก็รู้ จางก็รู้ มีสติสัมปชัญญะที่คมกล้าจริง ๆ มันก็สามารถจะแสดงความดับทันทีให้เห็น

เฝ้าดู เฝ้ารู้ เฝ้าติดตาม ไม่มีการหยุดยั้งต้องรู้เรื่อยไป รู้เรื่อยไป จนเป็นปกติ ก็จะเป็นปัจจุบันอยู่เรื่อยๆ เมื่อรู้ปัจจุบันได้ดีได้ต่อเนื่อง มีความปล่อยวางอยู่เป็นปกติ ปัจจุบันขณะจิตก็จะมีความสุขมีความสงบมีความรู้ตื่นตลอด ไม่หลงไปตามอารมณ์ต่างๆในที่สุด

เจริญในธรรม

มณี ปัทมะ ตารา