ให้ทุกข์แก่ท่าน...ทุกข์นั้นถึงตัว...?

ตอบเมื่อ: 05 ก.ย. 2008, 8:50 am

ให้ทุกข์แก่ท่าน...ทุกข์นั้นถึงตัว...?

***********************

ในอดีตกาลนานสองพันห้าร้อยกว่าปี
หมู่บ้านเล็กๆ ชายป่าแห่งหนึ่ง
เฮ้ย อีแก่เว้ย เสร็จยังวะ
เสร็จแล้วๆ จะรีบไปไหนตาแก่ ป่าก็อยู่แค่นี้
หญิงชราเดินลงจากเรือน ยื่นห่อข้าวให้ชายชราหน้าเรือน ชายชรามีหนวดเคราที่รกครึ้ม
ผมแม้จะดอกเลาแล้วแต่ก็ยังมีท่าทีทะมัดทะแมง ดวงตาวาววับ แบกคันศรและกระบอกลูกธนูไว้
เขามีชื่อว่า โกกะ เป็นนายพรานสุนัข มักจะนำสุนัขเพื่อให้ไปล่าสัตว์กับตนเสมอ ครั้งนี้ก็เช่นกัน
หลังจากได้เสบียงแล้วก็เดินออกจากบ้าน มุ่งหน้าเข้าไปยังป่า ค่อนชีวิตแกทำบาป
ด้วยการพรากชีวิตสัตว์ 365 วัน แทบไม่มีวันไหนที่แกไม่ได้ไป นอกจากไม่สบายหรือติดธุระจริงๆ เท่านั้น
นอกนั้นเช้าก็ไปป่า เย็นก็กลับมากินข้าว แกไม่เคยถือกฏของป่า ที่ว่า ห้ามล่าสัตว์หน้าฝน
เพราะว่าหน้าฝนเป็นหน้าที่สัตว์มีลูก แกขอแค่ให้ได้ยิงสัตว์จะมีลูกหรือไม่มีลูกไม่สน

ภรรยาของแกเคยขอร้องให้แกพักผ่อนบ้าง แต่ไม่เคยเลยที่แกจะรับฟัง
แกเดิมดุ่มๆไปยังแร้วที่แกดักไว้เมื่อคืน เพื่อดูว่ามีสัตว์ที่หลงเข้ามาติดบ้างหรือเปล่า
แร้วว่างเปล่า แกเดินสบถอย่างหัวเสีย ไปตามทางริมภูเขา สวนทางกับพระองค์หนึ่ง
ท่านกล่าวว่าคุณโยม แถวนี้มีบ้านคนบ้างไหม
ชะ รู้แล้ว ทำไมเช้านี้ไม่ได้สัตว์สักตัว เจอคนกาลกิณีเข้าให้นี่เอง แกบ่นในใจ
กล่าวว่าไม่มีหรอก ท่านอยากหาบ้านคนก็เดินไปหาเองสิ
แล้วก็เดินจ้ำจากไป พระภิกษุยังคงเดินไปอย่างสงบ จนถึงบ้านนายพราน
ภรรยานายพรานเห็นพระก็ยินดี คิดว่าในป่าในเขา ไม่ค่อยมีพระมาบิณฑบาตเท่าไหร่
วันนี้ได้เจอพระ ดีใจจริง ใส่บาตรสักหน่อยดีกว่า
จึงนิมนต์ท่านให้หยุด แล้วรีบเอาข้าวมาใส่บาตร
ท่านรับบิณฑบาตรแล้วให้พรแล้วก็เดินกลับที่พักของท่าน
.......................................

ส่วนนายโกกะ ตาเฒ่าทมิฬ หลังจากเดินไปดูกับดักและหลุมพรางทุกๆ ที่ๆ วางไว้
ก็ไม่มีสัตว์สักตัวที่มาติด เพราะป่าแถบนี้โดนแกล่าเสียจนไม่มีสัตว์จะกล้าอยู่แล้ว
แกโกรธเคืองอย่างมาก เดินกลับมาทางเก่า พบพระภิกษุในระหว่างทาง
สันดานคนชั่ว ไม่คิดโทษตัวเอง คิดแต่โทษคนอื่น แกคิดว่าชะๆๆๆๆ เพราะไอ้พระนี่แน่ๆ
ทำให้กูล่าอะไรไม่ได้ ได้เสีย เจออีกแล้ว คราวนี้กูเอามึงตายแน่ๆ
แล้วแกก็ให้สัญญาณหมา ฝูงหมาก็ไล่กัดพระ ท่านก็วิ่งขึ้นต้นไม้
ตามพระวินัยแล้วพระขึ้นต้นไม้สูงเกินวาหนึ่งไม่ได้ นายพรานเดินไปที่ใต้ต้นไม้
กล่าวว่าหนีมาอยู่นี่เองเรอะ คิดว่าจะหนีข้าพ้นรึไง
คุณโยม อาตมาขอร้อง ท่านอย่าทำอย่างนี้เลย
ช่วยไม่ได้โว้ย แกเสือกเดินมาพบข้าเอง วันนี้ข้าหงุดหงิดที่ล่าสัตว์ไม่ได้
ขอล่าแกแทนก็แล้วกัน แล้วก็ปลดเอาลูกศรมาแทงฝ่าเท้าของท่าน
ท่านเจ็บหดเท้ากลับ นายพรานก็แทงเท้าอีกข้าง ท่านหดไปหดมา
นายพรานก็ไล่แทงไปแทงมา นายพรานหัวเราะฮ่าๆ อย่างสะใจคอซาดิสต์
ท่านไม่อาจจะทนทุกขเวทนาได้ ผ้าจีวรก็ค่อยๆ หลุดลุ่ย พรึบ
เฮ้ยยยย โฮ่งๆๆ แฮ่ กรรรร
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกก โอ้ยยยย พวกมึงอย่ากัด นี่กูเอง อ้ากกกกกกก
ผ้าจีวรหลุดคลุมกลางหัวของพรานป่าทมิฬ ฝูงหมาคิดว่าพระตกลงมา
จึงรุมกัดนายพรานเสียงร้องโหยหวนดังก้องไปทั่วป่า
อนิจจานายพรานกลับต้องมาจมคมเขี้ยวหมาของตัวเอง
เสียงร้องค่อยๆ แผ่วลงแล้วเงียบสนิท ฝูงหมารุมทึ้งกัดกินนายพรานอย่างเอร็ดอร่อยจนอิ่ม
เหลือแต่กระดูกขาวเว่อที่กองบนพื้น พระภิกษุค่อยๆ ปีนลงมา ขว้างไม้ไล่
ฝูงหมาพอเห็นพระก็รู้ว่าพวกตนกัดเจ้าของตายเสียแล้วจึงวิ่งหนีเข้าป่าไป
พระภิกษุรู้สึกเสียใจที่เป็นต้นเหตุให้คนตายและเดินทางไปเฝ้าพระพุทธเจ้า

ทูลถามว่าข้าพระองค์ยังเป็นภิกษุอยู่หรือไม่พระเจ้าข้า
เธอไม่มีเจตนา เธอยังเป็นภิกษุอยู่ พระพุทธเจ้าตรัส
อีกอย่างหนึ่งเขาก็ได้รับกรรมที่สาสม
เพราะคนที่ประทุษร้ายต่อคนที่ไม่ประทุษร้ายต่อตนเองนั้น
ย่อมจะพลันถึงฐานะสิบประการ เหมือนคนที่ซัดฝุ่นทวนลม
ฝุ่นนั้นก็จะย้อนกลับมาหาเขาเป็นแน่แท้

ตอบเมื่อ: 12 ก.ย. 2008, 8:44 pm

ตอบเมื่อ: 06 ต.ค.2008, 4:54 pm

86hoqคุ้นๆ ว่าเคยฟังครับ โมทนาครับ