ทิ้งลูกทิ้งเมียเป็นบาป พระสิทธัตถะทำ กลับเป็นมหากุศล?

ตอบเมื่อ: 25 ส.ค. 2008, 11:51 pm

ทำไมทิ้งลูกทิ้งเมียเป็นบาป แต่พระสิทธัตถะทำ กลับเป็นมหากุศล?

--------------------------------------------------------------------------------

ผมได้ยกตัวอย่างพระเวสสันดรยกเมียและลูกให้เป็นทาสไปแล้วเรื่องหนึ่ง

ความจริง ถ้าคนทิ้งลูกทิ้งเมีย เอาไปขายเพื่อเห็นประโยชน์ของตนแต่ฝ่ายเดียว
ถือว่าเป็นบาปสุดกู่ เพราะเป็นความเห็นแก่ตัว แต่พระเวสสันดร
ท่านทิ้งลูกเมียให้ตกเป็นทาสคนอื่น เพื่อเห็นแก่คนอื่น(ชาวโลก)จึงกลายเป็น การเสียสละสิ่งที่ตนเองรัก และมหากุศล

นั่นเป็นตัวอย่างหนึ่งที่ชี้ให้เห็นว่า ที่มาของบาป ต้องมาจากจิตอกุศล การกระทำ
อย่างเดียวกัน ถ้าจิตเจตนาเป็นกุศล แทนที่จะเป็นบาป มันได้กลับกลายเป็นมหากุศลแทน

คราวนี้ ผมขอยกตัวอย่างอีกตัวอย่างหนึ่ง เป็นตอนที่เจ้าชายสิทธัตถะตัดสินใจ
ออกผนวช

ก็เหมือนกันกับพระเวสสันดร ถ้าเจ้าชายสิทธัตถะทิ้งลูกทิ้งเมีย เพื่อไปแสวงหา
ความสุขอย่างอื่น เช่น หาเมียใหม่ นั่นเป็นจิตอกุศล เป็นการเห็นแก่ตัว มันจะเป็นบาป

แต่ทว่า เจ้าชายสิทธัตถะทิ้งลูกทิ้งเมีย บาปใหญ่ๆอย่างทิ้งลูกทิ้งไปกลับกลายเป็น
มหากุศลไปแทน ทั้งนี้เพราะจิตของท่านในตอนนั้นยอมเสียสละความสุขส่วนตัว
เพื่อความสุขของชาวโลกทุกคน จิตเจตนาเช่นนั้นจึงได้กลายเป็นมหากุศลใหญ่
ลองดูตอนที่พระนางพิมพาประสูตรพระโอรส เจ้าชายสิทธัตถะอุทานว่า

"ราหุลัง พันธนังชาตัง." หมายความว่า ....บ่วงเกิดแล้ว บ่วงเกิดแล้ว.. แล้ว

ก่อนที่พระองค์จะตัดสินใจแน่วแน่เพื่อออกบวช การกระทำทางกายและทางวาจา
ของเจ้าชายสิทธัตถะ ถือว่า เป็นสุดยอดแห่งบาป ถ้าใจของพระพุทธองค์ดำอำมหิต
คงหนีบาปไม่พ้น

แต่เพราะใจเป็นใหญ่ ใจเป็นประธาน ทุกอย่างสำเร็จที่ใจ ไม่ใช่สำเร็จที่วาจาและกาย

เราจะเห็นว่า เจตนาของ เจ้าชายสิทธัตถะตอนนั้น ยืนดูบุตรและเมียด้วยความรัก
ความอาลัยอาวรณ์ แต่ พระองค์ก็ตัดสินใจสละความสุขและความรักนั้นออกไป
เพื่อประโยชน์และความสุขของคนทั้งโลก

ในที่สุด พระองค์ตัดสินพระทัยทิ้งลูกน้อยที่เพิ่งประสูติ ออกบวชเมื่อพระชนม์พรรษา ๒๙ ปี การกระทำทางกายและวาจาที่ทิ้งลูกเมีย จึงได้กลับกลายเป็นมหากุศล

พระพุทธเจ้าตรัสว่า

1. เจตนาคือกรรม
2. บาปมีทั้งทางกาย วาจา ใจ
3. “ใจเป็นใหญ่ ใจเป็นประธาน ทุกสิ่งสำเร็จด้วยใจ” ถ้ากายทำ วาจาทำ
แต่ใจไม่ได้ทำ ก็ไม่บาป แต่ถ้าจิตเจตนาเป็นกุศล สิ่งนั้นก็จะกลับกลายเป็นบุญ
ใหญ่แทน
4. การฆ่าสิ่งที่มองไม่เห็น ไม่ได้รู้ตัว และเราไม่ได้คิดไม่บาป
5. การฆ่าสิ่งที่เล็กมากเราจะมองไม่ค่อยเห็น เจตนาจึงไม่มี และมีก็เบาบางบาป บาปจึงน้อยมาก

จะเห็นว่าจิตเจตนาของเจ้าชายสิทธัตถะตอนออกผนวช ไม่ได้มีอกุศล มีแต่การเสียสละ
มีแต่การให้ต่อชาวโลก การกระทำทางกายและวาจาจึงไม่ได้เป็นบาป แม้ว่าจะมีผู้ถูก
เบียดเยียน คือ ลูกและเมียของเจ้าชายสิทธัตถะ แต่สิ่งที่เจ้าชายทำด้วยจิตเจตนา
เป็นกุศล เป็นการเสียสละ การเสียสละสิ่งที่รักที่สุดเพื่อผู้อื่น ย่อมเป็นมหากุศล

ดังนั้น ได้โปรดเข้าใจว่า จิตเจตนาที่เป็นอกุศลตอนที่ทำลงไปเป็นบาป ส่วนขนาด
ของบาปนั้นขึ้นอยู่กับเจตนาในจิตของผู้กระทำ จิตเจตนาที่เป็นกุศลตอนที่ทำลงไปย่อม
เป็นบุญ และเป็นมหากุศล

ตอบเมื่อ: 26 ส.ค. 2008, 4:25 pm

ดิฉันคิดว่า ที่มาของบาปมาจาก

1. เจตนา = กรรม
2. บาปมีทั้งทางกาย วาจา ใจ
3. “ใจเป็นใหญ่ ใจเป็นประธาน ทุกสิ่งสำเร็จด้วยใจ” ถ้ากายทำ วาจาทำ แต่ใจไม่ได้ทำ ก็ไม่บาป
4. จิตเจตนากุศลเป็นบุญ จิตเจตนาอกุศลเป็นบาป
5. ธรรมหรือความเป็นไปทั้งปวง จะดี (เป็นกุศล เป็นบุญ) ก็ตาม จะไม่ดี (เป็นอกุศล เป็นบาป)
ก็ตาม เกิดขึ้นได้ก็เพราะใจคิด ใจอยาก ใจต้องการ

ตอบเมื่อ: 26 ส.ค. 2008, 5:03 pm

5555555555555

เพื่อนกันน่ะเนาะ 55555555

ยิ้มเห็นฟัน

ตอบเมื่อ: 27 ส.ค. 2008, 11:03 am

ยุติธรรม พิมพ์ว่า:

ดิฉันคิดว่า ที่มาของบาปมาจาก

1. เจตนา = กรรม
2. บาปมีทั้งทางกาย วาจา ใจ
3. “ใจเป็นใหญ่ ใจเป็นประธาน ทุกสิ่งสำเร็จด้วยใจ” ถ้ากายทำ วาจาทำ แต่ใจไม่ได้ทำ ก็ไม่บาป
4. จิตเจตนากุศลเป็นบุญ จิตเจตนาอกุศลเป็นบาป
5. ธรรมหรือความเป็นไปทั้งปวง จะดี (เป็นกุศล เป็นบุญ) ก็ตาม จะไม่ดี (เป็นอกุศล เป็นบาป)
ก็ตาม เกิดขึ้นได้ก็เพราะใจคิด ใจอยาก ใจต้องการ

ขอบพระคุณที่ช่วยเสริมเรื่อง ทำให้เกิดความชัดเจนยิ่งขึ้น ทั้งหมดก็คือ
เราอยู่ในโลกของจิตนั่นเอง จิตเป็นผู้กำหนดบาป-บุญ

ตอบเมื่อ: 27 ส.ค. 2008, 2:55 pm

...

ตอบเมื่อ: 28 ส.ค. 2008, 11:36 am

ตอบเมื่อ: 28 ส.ค. 2008, 11:58 am

เออ...อาจารย์ครับ เคยได้ยินว่าท่านเหล่านั้นอธิษฐานกันมาก่อน
ในชาติที่ผ่านมาเพื่อบำเพ็ญบารมีทางนี้อะครับ...

เศร้า