อย่าทำร้ายกันด้วยหอก (คือปากกา)

ตอบเมื่อ: 21 พ.ย.2007, 2:57 pm

จัดอยู่ในศีลข้อไหนครับ...?
เรียนถามทุกท่านด้วยความเคารพครับ

สาธุ

ตอบเมื่อ: 21 พ.ย.2007, 6:03 pm

ทั้งข้อ ๑ ปาณาติบาตและข้อ ๔ มุสาฯ เลยล่ะค่ะ

ข้อ ๑ เพราะเป็นการทำร้ายเบียดเบียนให้ผู้อื่นเป็นทุกข์
จากวาจา และกระทำของตน

ข้อ ๔ หากสิ่งที่กล่าวเป็นเท็จ
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ถ้ายิ่งมีเจตนาที่จะสร้างเรื่องป้ายสี
ก็จะทำให้บุคคลอื่นๆ รับรู้ข้อมูลที่ถูกบิดเบือนไปจากความเป็นจริง
แต่ไม่ว่าจะเป็นไปด้วยจงใจ หรือรู้เท่าไม่ถึงการณ์
ก็เข้าข่ายมุสา หรือ ทำเลศค่ะ

ที่สำคัญ...หากผู้รับสารนั้นเป็นมวลชน ที่มีจำนวนมหาศาล

บาปกรรม...นั้นก็คงไม่ต้องพูดถึง ยิ้ม

วิธีดูว่าเข้าข่ายมุสาวาทหรือไม่ ?
http://www.dhammajak.net/board/viewtopic.php?t=14207

ตอบเมื่อ: 22 พ.ย.2007, 6:46 am

“คำพูดของคน” มันคมยิ่งกว่ามีดเสียอีก กรีดลึกเข้าไปถึงใจ เชือดเฉือนทิ่มแทงความรู้สึก สามารถสร้างความทุกข์ร้อน เพิ่มความทุกข์ร้อน สร้างความเจ็บอกเจ็บใจให้กับคนอื่นอย่างไม่มีประมาณ ด้วยเหตุนี้พระพุทธเจ้าท่านจึงสอนให้มี สัมมาวาจา การพูดชอบ การพูดจาถูกต้อง คือ พูดโดยมีสติ ไม่เผลอพูดชั่ว เพราะการพูดชั่ว จะไม่พ้นทุกข์

ผู้ที่ขาดสัมมาวาจา “คำพูด” ของเขาไม่เพียงจะเป็นโทษทั้งต่อตนเองและผู้อื่น เขายังจะเป็นผู้ก่อชนวนแห่งความทุกข์ เพิ่มดีกรีแห่งความพิพาทขัดแย้ง ให้กับชุมชน-สังคม มากยิ่งขึ้น ยิ้มเห็นฟัน

ตอบเมื่อ: 22 พ.ย.2007, 7:31 am

สาธุครับ..

คุณกุหลาบสีชาและคุณ TU
ที่ให้ความกระจ่าง เป็นธรรมทาน
และทำให้เราท่านจะได้สำรวมวาจาต่อไป

สาธุ..

ตอบเมื่อ: 23 พ.ย.2007, 7:50 am

ขอบคุณเช่นกันค่ะ (ตามมาอ่านนำไปสอนตัวเราเอง)

ธรรมสวัสดี เจริญในธรรมยิ่งๆ ขึ้นไป สาธุ

จงจำไว้ว่า เมื่อไหร่ก็ตาม :
คิดดี ทำดี - - - -> ผลที่ตามมาก็ต้อง ดี
ปลูกต้นหมาก ไม่มีวันออกผลเป็นมะพร้าว ได้หรอก จิ๊ง !! สู้ สู้

ตอบเมื่อ: 23 พ.ย.2007, 10:43 am

เสียงก็คือเสียง แต่ที่เสียงด่าว่าเราที่ไม่เหมือนกับเสียงอื่นๆก็เพราะ
กิเลสเราเข้าไปปรุงแต่ง ทำให้จิตคิดว่าเสียงนั้นๆไม่ใช่เสียงทั่วๆไป
เจริญในธรรมยิ่งๆครับ

ตอบเมื่อ: 23 พ.ย.2007, 11:27 am

ตามดู....รู้ให้ทันกิเลส
มันก็แค่ "สักแต่ว่า"

ตามดูให้เจอ "จิต" จะ "แจ้ง - ธรรม"

ผู้มีกัลยาณมิตรดี ศึกษา และปฏิบัติมามากพอ
ย่อมไม่ทดท้อ และหวั่นไหวในโลกธรรมใดใด สู้ สู้

แม้อภัยทานนับเป็นบุญอันยิ่งใหญ่
แต่ ก็ใช่ว่าผู้ได้รับการอภัย....จะมิต้องชดใช้กรรม ยิ้มแก้มปริ

ตอบเมื่อ: 23 พ.ย.2007, 12:05 pm

เสก หอก มาเป็น ปากกา
เสก ปากกา มาเป็น หนังสือ มาเป็น ข่าว
...........................................
ถ้าหนังสือ อยู่นิ่งกับที่
ถ้าข่าว อยู่นิ่งกับที่
ไม่มีใครเปิดอ่าน

มันคือ หนังสือ มันคือ สิ่งของชิ้นหนึ่งในโลก
หอก หรือ ปากกา ก็เช่นกัน
หอก หรือ ปากกา เมื่ออยู่นิ่ง อยู่ในห้อง ที่ลับตาคน
หอก หรือ ปากกา จึงไม่ได้สร้างความเจ็บปวด ให้แก่ผู้ใด
...........................................
หนังสือที่เลวทราม ข่าวที่เลวทราม
เมื่อยิ่งถูกเผยแพร่ ไปทั่วจังหวัด ไปทั่วประเทศ

กระทบถูกผู้ใด ผู้นั้นเจ็บปวด
.........................................
หนังสือที่ดี (เช่น พุทธธรรม) ข่าวที่ดี (จาก พุทธธรรม)
เมื่อยิ่งถูกเผยแพร่ ไปทั่วจังหวัด ไปทั่วประเทศ

กระทบถูกผู้ใดซึ่งมีกิเลสหนา ผู้นั้นเจ็บปวด เช่นกัน
เพราะผู้มีกิเลส ถูกเปิดเผยความไม่ดี
ผู้นั้นรู้สึกเสียหน้า ซึ่งอาจไม่ยอมรับว่า มีกิเลส หรือ ไม่ยอมรับตนว่า มี มิจฉาทิฎฐิ
กลับเพิกเฉย ทำเลว ต่อไป

เสมือนหนึ่ง เก็บหอก เก็บปากกา เก็บหนังสือพุทธธรรม ไว้ในที่มืด ที่ลับตาคน
ทำชั่ว ทำเลว ต่อไป
...........................................................
หนังสือดี หรือ ปากกาดี หรือ หอกดี จึงมีอยู่ในโลก
ใช้ทิ่มแทงใจมนุษย์ผู้มีกิเลส ให้รู้สึกตัว
แต่มนุษย์ผู้มีกิเลส ไม่ยอมใช้งาน จนถึงปัจจุบัน มันเป็นเรื่องที่บังคับเขาเหล่านั้นไม่ได้

ตอบเมื่อ: 23 พ.ย.2007, 3:03 pm

ไม่ผิดศีลข้อ 1 ครับ เพราะไม่ได้ฆ่าใคร ขอโปรดอ่านข้อความโดยตรงจากพระไตรปิฎก..........

พระอภิธรรมปิฎก ธรรมสังคณี เล่ม ๑ ภาค ๑ - หน้าที่ 287

องค์ของปาณาติบาตนั้น มี ๕ อย่าง คือ

๑. ปาโณ สัตว์มีชีวิต
๒. ปาณสัญิตา รู้ว่าสัตว์มีชีวิต
๓. วธกจิตตัง มีจิตคิดฆ่า
๔. อุปักกโม มีความพยายาม
๕. เตนมรณัง สัตว์ตายด้วยความพยายามนั้น

ส่วนจะผิดศีลข้อ ๔ มุสาวาทาฯ หรือไม่ ผู้กระทำย่อมรู้ดีแก่ใจ แต่จะลายหรือไม่ เราไม่รู้กับเขา

ขอเชิญอ่านข้อความโดยตรงจากพระไตรปิฎก...

มังคลัตถทีปนีแปล เล่ม ๒ - หน้าที่ 105

[โทษของมุสาวาท]

มุสาวาทนั้น ชื่อว่ามีโทษน้อย เพราะประโยชน์ที่มุสาวาที-

บุคคลสหักรานน้อย, ชื่อว่ามีโทษมาก เพราะประโยชน์ที่มุสาวาที-

บุคคลหักรานมาก. อีกอย่างหนึ่ง ชื่อว่ามีโทษน้อย เพราะผู้ที่

มุสาวาทีบุคคลหักรานประโยชน์นั้น มีคุณน้อย ชื่อว่ามีโทษมาก

เพราะผู้นั้นมีคุณมาก. ชื่อว่ามีโทษน้อย เพราะกิเลสอ่อน ชื่อว่า

มีโทษมาก เพราะกิเลสแรงกล้า.

คลิกอ่าน
http://www.dhammahome.com/front/webboard/show.php?id=2507

ตอบเมื่อ: 23 พ.ย.2007, 3:04 pm

ขอบคุณทุกท่านที่แสดงความคิดเห็นครับ...

สาธุ

ตอบเมื่อ: 23 พ.ย.2007, 4:44 pm

ขออนุญาตคุณ I am เพิ่มเติมต่ออีกนิดนะคะ สู้ สู้

ขอขอบพระคุณคุณวิชชาที่ให้ความเห็นเรื่อง ศีลข้อที่ ๑ นะคะ

อย่างไรก็ตาม ขอให้ลองพิจารณาถึงองค์ประกอบ
และปัจจัยเงื่อนไขต่อไปนี้ดูทั้งหมดค่ะ

การฆ่าสัตว์ (ปาณาติบาต)
เป็นอกุศลกรรมอย่างหนึ่ง ในอกุศลกรรมบถ ๑๐

เป็น ๑ ใน ๓ ของ การทำบาปทางกาย ที่เรียกว่า กายทุจริต
เป็นการทำที่ไม่ดีไม่งามทางกาย ทำให้ผู้อื่นได้รับความทุกข์ความเดือดร้อนใจ
ต้องรับผลของบาปที่ได้กระทำลงไป

การทำบาปทางกาย ทำได้ ๓ อย่าง คือ

๑. การฆ่าสัตว์ตัดชีวิต
๒. การลักทรัพย์
๓. การประพฤติผิดในกาม

ปาณาติบาต หมายถึง การทำชีวิตให้ตกล่วง ปลงชีวิต
การฆ่าสิ่งที่มีชีวิตให้ตายไปก่อนที่จะหมดอายุ
จะเป็นการฆ่าด้วยตนเอง ใช้ให้ผู้อื่นฆ่าโดยใช้อาวุธใช้เครื่องประหาร
ใช้คาถา อาคมไสยศาสตร์ หรือใช้ฤทธิ์

และ องค์ประกอบของอกุศลกรรมบถ ในการฆ่าสัตว์มี ๕ ประการ คือ

๑. สัตว์มีชีวิต
๒. รู้ว่าสัตว์นั้นมีชีวิต
๓. มีจิตคิดจะฆ่า
๔. พยายามฆ่า
๕. สัตว์นั้นตายลงเพราะความพยายามนั้น

บาปมาก – บาปน้อย

การฆ่าสัตว์ จะบาปมาก หรือ บาปน้อย นั้น
ขึ้นอยู่กับการใช้ความพยายามในการฆ่า

ถ้าใช้ความพยายามมากก็บาปมาก
ใช้ความพยายามน้อยก็บาปน้อย

ถ้าฆ่าคนที่มีคุณธรรมมาก บาปมาก
ถ้าเป็นคนที่มีคุณธรรมน้อย ก็บาปน้อยตามลำดับ

ความพยายามในการฆ่า ทำได้ ๖ ประการ คือ

๑. ฆ่าด้วยตนเอง
๒. ใช้คนอื่นฆ่า
๓. ปล่อยอาวุธ ขว้าง ปา
๔. ใช้อาวุธปืน มีด ขุดหลุมพราง
๕. ใช้อาคมคุณไสยศาสตร์
๖. ใช้ฤทธิ์

ผลของบาป

การทำบาปที่ครบองค์ประกอบทั้ง ๕ แล้วนั้น
จึงจัดว่าเป็นอกุศลกรรมที่สมบูรณ์

ผล ของการทำบาป
คือการฆ่าสัตว์ส่งผลให้เมื่อสิ้นชีวิตจะไปเกิดในอบายภูมิ
คือ นรก เปรต อสุรกาย หรือสัตว์เดรัจฉาน
เรียกว่า การให้ผลใน ปฏิสนธิกาล
จะได้รับความทุกข์ ทรมานอย่างแสนสาหัส
เพื่อชดใช้กรรม

ส่วนการทำบาปที่ไม่ครบองค์ประกอบทั้ง ๕ บาปนั้น

จะตามให้ผลใน ปวัตติกาล
คือขณะมีชีวิตอยู่ จะทำให้ ได้เห็น ได้ยิน ได้กลิ่น ลิ้มรส สัมผัส ได้รับอารมณ์
และพิจารณาอารมณ์ ที่ไม่ดีไม่งาม
ได้ประสบพบเห็นหรือได้ยินได้ฟังแต่สิ่งที่ไม่พึงปรารถนา
ทำให้มีสุขภาพร่างกายไม่แข็งแรง มีโรคภัยไข้เจ็บเบียดเบียน อายุสั้น ถูกฆ่า
หรือ ฆ่าตัวตาย รูปไม่งาม ไม่มีบริวาร เป็นต้น

ในกรณีนี้ แม้ศีล ไม่ขาด
แต่ก็เข้าข่าย การทำร้ายผู้อื่นโดยใช้ "ปากกา" เป็นอาวุธ
ด้วยวาจา ถ้อยคำ ซึ่งเป็นวจีกรรม
ด้วยการลงมือกระทำเขียนหรือพิมพ์ลงไป (ก็ไม่ต่างกัน) ซึ่งเป็นกายกรรม

ส่วนที่ว่า จะมีเจตนาหรือไม่...ตนเท่านั้นที่เป็นผู้รู้

แม้ผู้ถูกกระทำจะ (ยัง) ไม่สิ้นดับดิ้นสิ้นชีวิต ยิ้มเห็นฟัน

แต่ ผลที่เกิดขึ้น ย่อมทำให้ผู้ถูกกระทำต้องเดือดเนื้อร้อนใจ
เป็นทุกข์ทางใจ ไม่มากก็น้อย
และสั่นคลอนต่อเสถียรภาพของแรงศรัทธาของมวลชนผู้ใฝ่ธรรม

ฉะนั้น สำหรับ...ผู้สนใจใฝ่ในธรรม
ย่อมต้องระมัดระวังสำรวมตน
เพื่อหลีกเลี่ยงอกุศลกรรมทั้งปวง ให้ห่างไกลที่สุด
มิให้ตนต้องเข้าข่ายเบียดเบียนผู้ใดทั้งด้วยกาย วาจา ใจ

ถ้าคำว่า "ผิดศีล" ของคุณวิชชา
หมายถึงต้อง "ศีลขาด"
เพราะมีเจตนาฆ่า และผลแห่งการฆ่าต้องลุล่วง

ฉะนั้น ในกรณีนี้ แม้ "ศีล" ยังไม่ถึงกับ "ขาด"...
แต่ก็ "พร่อง" ไม่บริสุทธิ์
และก็ก่อให้เกิดมลทินในข้อนี้แล้วค่ะ สาธุ

ตอบเมื่อ: 14 ส.ค. 2008, 11:26 pm

ดุสิตธานี พิมพ์ว่า:

ขอบคุณเช่นกันค่ะ (ตามมาอ่านนำไปสอนตัวเราเอง)

ธรรมสวัสดี เจริญในธรรมยิ่งๆ ขึ้นไป สาธุ

จงจำไว้ว่า เมื่อไหร่ก็ตาม :
คิดดี ทำดี - - - -> ผลที่ตามมาก็ต้อง ดี
ปลูกต้นหมาก ไม่มีวันออกผลเป็นมะพร้าว ได้หรอก จิ๊ง !! สู้ สู้

เหมือนคุณ ดุสิตธานี ชอบตามมาตามไปอ่าน เพื่อศึกษาและสอนตัวเองด้วย ชอบการปลูกต้นหมากของคุณ จัง สู้ สู้

ตอบเมื่อ: 16 ส.ค. 2008, 2:56 pm

สาธุกับคำตอบของคุณวิชชาครับ ถูกต้องตรงตามพระไตรปิฎก