...พ่อค้ากับเจ้าลาน้อย...

ตอบเมื่อ: 19 มี.ค.2008, 3:36 pm

ชายหนุ่มคนหนึ่งคิดว่าจะหันมาทำอาชีพค้าขาย
ดังนั้นเขาจึงไปซื้อลามาตัวหนึ่ง เพื่อใช้บรรทุกสินค้า
แต่เพราะทุนน้อย เขาจึงได้ลาตัวไม่โตนัก
เมื่อได้ลามาแล้วชายหนุ่มจึงขี่ลาออกเดินทาง
ไปหาซื้อสินค้ายังอีกเมืองหนึ่งเพื่อมาขายที่หมู่บ้านของตัวเอง
ที่เมืองนั้นมีสินค้าหลายชนิด และยังมีราคาถูกด้วย
ชายหนุ่มเดินเลือกหาสินค้ามากมาย
เจ้าของร้านค้าบอกว่าหากซื้อจำนวนมากๆ ก็จะลดราคาให้อีกด้วย

ชายหนุ่มจึงคิดว่า
“ถ้าเราซื้อสินค้าพวกนี้ไปมากๆ เราก็จะยิ่งได้ราคาถูก
แล้วเราก็จะขายได้กำไรงาม แถมยังไม่ต้องเสียเวลามาซื้อบ่อยๆ อีกด้วย”

เมื่อเขาคิดคำนวณเงินที่มีอยู่แล้ว เห็นว่าเงินที่มีอยู่น้อยนั้น
จะสามารถจะซื้อสินค้าได้มากทีเดียว
เขาจึงตัดสินใจใช้เงินทั้งหมดที่เหลืออยู่ ซื้อสินค้าหลายชนิดจำนวนมาก

ชายหนุ่มขนสินค้าทั้งหมดบรรทุกบนหลังลาตัวน้อย
แล้วออกเดินทางกลับมา ยังหมู่บ้านของตนด้วยความร่าเริง
พลางก็คิดถึงเรื่องกำไรที่ตัวเองจะได้ไปตลอดทาง
เขาจึงรีบเร่งฝีเท้าเดินอย่างรวดเร็ว
เพราะตอนนี้เขาไม่สามารถขี่ลากลับได้แล้ว
เพราะบนหลังลาเต็มไปด้วยสินค้า

เดินมาได้สักพักใหญ่ๆ เขาก็รู้สึกว่า
เจ้าลาตัวน้อยเดินช้าลงกว่าเดิม
เขาจึงเอาไม้เฆี่ยนตีให้มันเดินเร็วขึ้น
เพราะกลัวว่าจะถึงช้าและเสียเวลาค้าขาย

เจ้าลาน้อยเดินเร็วขึ้นได้ไม่นาน ก็กลับช้าลงเหมือนเดิม
ชายหนุ่มก็เอาไม้มาเฆี่ยนตีอีก พร้อมกับดุด่าไปตลอดทาง
แม้ว่าจะเดินมาได้ครึ่งวันแล้ว แต่เขาก็ไม่ยอมหยุดพักเลย
ฝ่ายลาน้อยแม้จะโดนเฆี่ยนตี
แต่มันก็ไม่สามารถจะเดินได้เร็วดังที่นายของมันต้องการ
ตรงกันข้ามมันกลับยิ่งเดินช้าลงๆๆๆ เรื่อยๆ
เพราะน้ำหนักที่มันแบกรับไว้นั้นมากเกินไป

ในที่สุดเจ้าลาน้อยก็หยุดเดิน
ขาของมันค่อยๆ ทรุดลงจนกระทั่งมันล้มกลิ้งลง
จากเนินเขาไปสู่เหวเบื้องล่างพร้อมกับสินค้ามากมายบนหลังของมัน
พ่อค้าหนุ่มตกตะลึง ไม่สามารถช่วยลาของตนได้
เขายืนมองลากับสินค้าที่ลอยละลิ่วลงไปอย่างรวดเร็ว

......
โบราณว่าไว้ “โลภมากมักลาภหาย”
เพราะคนโลภมักจะเต็มไปด้วยกิเลส อยากได้อยากมีมากๆ
โดยไม่สนใจว่าใครจะเดือดร้อนอย่างไร
แต่ผลที่สุดตนเองนั่นแหละที่จะพลอยเดือดร้อนไปด้วย

(จากหนังสือธรรมลีลา ฉบับที่ 84 พ.ย 50 โดย นิรา)

คัดลอกจาก...ผู้จัดการออนไลน์

สาธุ

ตอบเมื่อ: 23 เม.ย.2008, 10:08 pm

สงสารลาจัง ร้องไห้

ตอบเมื่อ: 10 มิ.ย.2008, 12:23 pm

สาธุ