ช่างแสนสุโข.... อะโห สุขัง

ตอบเมื่อ: 25 มี.ค.2007, 11:28 pm

ไตรปิฎกบันทึกไว้ได้สืบขาน
เป็นตำนานมีเนื้อหาช่างน่าสรวล
พระเถระสองท่านพากันชวน
มาทบทวนฝึกใจในพนา

พระเถระองค์แรกแตกฉานมาก
เทศน์คล่องปากสาธยายไร้ปัญหา
หากแต่มิแจ้งใจในธรรมา
เพราะสัญญาแคล่วคล่องจึงท่องทัน

พระเถระองค์สองถึงวิมุติ
ด้วยพ้นหลุดเป็นพระอรหันต์
องค์ท่านไม่แคล่วคล่องท่องจำนรรจ์
แต่จิตนั้นสุดเบิกบานสราญใจ

ในราวป่ามีหมู่เทพารักษ์
คอยพิทักษ์สอดส่องปกป้องให้
แด่เถระทุกเมื่อเพื่อกันภัย
หมู่เทพไทจึงพลอยรับสดับธรรม

พระเถระองค์แรกกล่าวคาถา
พรรณาหลายพระสูตรที่เลิศล้ำ
หากเป็นเพียงสัญญาที่จดจำ
ไม่ชุ่มฉ่ำผ่องใสในดวงมาน

เมื่อเทศน์จบเทวดาพากันเฉย
นิ่งละเลยเพราะศรัทธาไม่สืบสาน
ทั้งราวป่าเงียบเสียงสาธุการ
หลังเสร็จงานเถระแจงแสดงมนต์

พระเถระองค์สองตรองพินิจ
สำรวมจิตภายในไม่สับสน
เปล่งวาจาจากใจไม่วกวน
เป็นมงคลเบิกบานอุทานธรรม

“อะโห สุขัง” ช่างสุขยิ่ง
สื่อถึงสิ่งวิมุติสุดเลิศล้ำ
ธรรมแม้นสั้นแต่เนื้อหาน่าจดจำ
ยอดถ้อยคำที่ประสิทธิ์จากจิตใจ

เทวดาสาธุกันสนั่นป่า
เกิดแสงจ้าลมพัดพลิ้วปลิวไสว
เมื่อองค์สองกล่าวจบพลัน ณ ทันใด
ด้วยเทพไทหรรษาทั่วหน้ากัน

เพราะสุขธรรมอำไพนั้นใหญ่ยิ่ง
ไม่แอบอิงคุยโวโม้น่าขัน
หากสุขด้วยเห็นจริงทุกสิ่งอัน
ค่าอนันต์พ้นหลุดวิมุติไป

เป็นความสุขยอดเยี่ยมที่เปี่ยมล้น
สิ้นตัวตนถึงความว่างกระจ่างใส
มิใช่มีเพื่ออวดรู้ต่อผู้ใด
หากแจ้งใจจะพิสุทธิ์หลุดพ้นเอย

ตรงประเด็น