จากกระทู้ อนัตตา กับความว่าง

ผู้เยี่ยมชม

มหาสุญญตสูต

พระผู้มีพระภาคประทับ ณ นิโครธาราม ใกล้กรุงกบิลพัสดุ์ แคว้นสักกะ ตรัสกะพระอานนท์ถึงเรื่อง "การเข้าสุญญตาภายใน" เพราะไม่ใส่ใจในนิมิตทั้งปวง(ทำใจให้ว่างจากความเกาะเกี่ยว) เข้าฌานที่ ๑ ถึง ฌาน ๔ แล้วใส่ใจสุญญตาภายใน มีความรู้ตัวอยู่เสมอ แล้วใส่ใจสุญญตาภายนอก ใส่ใจทั้งสุญญตาทั้งภายในทั้งภายนอก

แล้วใส่ใจอาเนญชา แล้วคอยกำหนดดูว่าจิตจะน้อมไป เพื่อสุญญตาภายใน เพื่ออเนญชาหรือไม่ ครั้นแล้วตรัสสอนให้มีความรู้ตัวในความเคลื่อนไหวต่างๆ ทั้งกาย วาจา ใจ

มีบางตอนคัดมาดังนี้ "พระภิกษุปฏิบัติอย่างนี้วางเฉยได้ จะพึงปรินิพพานหรือไม่ปรินิพพาน ตรัสตอบว่า ปรินิพพานก็มี ไม่ปรินิพพานก็มี ที่ไม่ปรินิพพานก็เพราะยังมีอุปาทาน คือยึดมั่น เนวสัญญานาสัญญายตนะ ที่ปรินิพพานเพราะไม่มีอุปาทาน

(หมายเหตุ อเนญชา คือความเป็นสภาพไม่หวั่นไห เข้าถึงจตุตถฌาน แต่ในความหมายอเนญชาจะครอบคลุมทั้งรูปฌานและอรูปฌาน คือทั้งปุญญาภิสังขาร และอเนญชาภิสังขาร โอ่)

ผู้เยี่ยมชม

ก้อนหิน ไม่มีจิต แตกดับ ก็นิพพานเลย

พืช ไม่มีจิต หมดอายุ แตกดับ ก็นิพพานเลย

คน มีจิต ตายแล้วสูญ ก็นิพพานเลย

นอนๆอยู่แล้ว หลับไม่ฝัน ต่างอะไรกับนิพพาน?

อยากนิพพานไปทำไม ตายแล้วก็นิพพานทุกคน? สุญญตาย แหงๆ

หรือว่าที่กล่าวมานี้ ผิด?ในบางบรรทัด บางประโยค?