พระวรธรรมคติ ๒๕๔๑ นิทานไทยเรื่องหนึ่ง (สมเด็จพระญาณสังวรฯ)

ตอบเมื่อ: 30 พ.ค.2008, 8:44 am

พระวรธรรมคติ
ประทานบรรดาผู้เข้าเฝ้า ณ วัดบวรนิเวศวิหาร
วันที่ ๒๒ สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๔๑

********

ความมีสัมมาคารวะต่อความรู้สึกของผู้อื่นเป็นความงดงามประจำจิตใจคนไทยมาแต่ไหนแต่ไร เพิ่งจะมาได้ยินผู้เฒ่าผู้แก่รำพึงรำพันหนาหูสมัยนี้ว่า ความงดงามแห่งจิตใจไทยแห่งมารยาทไทย กำลังหมดไปทุกที อย่างน่าเสียใจ อย่างน่าเศร้าใจ เป็นอย่างยิ่ง

เหตุประการหนึ่งก็เพราะผู้เฒ่าผู้แก่ หรือพ่อแม่ปู่ย่าตายายพี่ป้าน้าอาสมัยนี้ มีความเกรงใจลูกหลานมากกว่าสมัยก่อน น่าจะเพราะลูกหลานสมัยก่อนมีการศึกษาไม่เท่าสมัยนี้

ยิ่งลูกหลานเล่าเรียนสูง แม่พ่อปู่ย่าตายายพี่ป้าน้าอาก็ยิ่งเกรงใจ ขัดหูขัดตาเพียงไรก็อดทนเก็บเงียบไว้แต่ภายในใจ โดยหารู้ไม่ว่า นั่นคือการกำลังลงโทษลูกหลานผู้ที่เป็นที่รักดังดวงใจ ที่หนักนักหนา หนักจนไม่มีทางจะสามารถแก้ไขให้ร้ายกลายเป็นดีได้อีกต่อไป

นิทานไทยเรื่องหนึ่ง ซึ่งรู้จักกันดี ที่มีชายคนหนึ่งต้องโทษประหารชีวิต พ่อแม่ร้องไห้คร่ำครวญ น้ำตาแทบเป็นสายเลือด คำตัดพ้อของลูกชายที่กำลังเดินไปสู่ที่ประหาร คือ

แม่พ่อฆ่าเขา แม่พ่อไม่เคยดุด่า ไม่เคยว่า ไม่เคยตักเตือนอบรมสั่งสอนเลย เมื่อเขาทำผิดเล็กๆ น้อยๆ บางทียังชื่นชมว่าเขาฉลาด ที่ทรยศคดโกงลักโขมยได้สำร็จโดยไม่ถูกจับได้ โดยไม่มีผู้รู้เท่าทัน แม่พ่อทำให้เขาไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี ทำผิดทำชั่วร้ายแรงร้ายกาจยิ่งขึ้นเป็นลำดับ จนถึงต้องเดินเข้าสู่หลักประหาร

ผู้ใหญ่ทั้งหลาย เมื่อได้รู้เรื่องนี้แล้ว น่าจะนำไปคิดให้หนัก อย่าให้วันหนึ่งข้างหน้าต้องถูกลูกหลานตัดพ้อต่อว่า ทำนองเดียวกับนักโทษประหารผู้นั้น และเมื่อถึงวันนั้น ท่านอาจมีความรู้สึกว่า ยิ่งกว่ากำลังเดินไปสู่หลักประหารด้วยตนเอง

จงดับไฟแต่หัวลม ไทยจะได้ไม่สูญสิ้นไปต่อหน้าต่อตา พร้อมกับความสูญสิ้นของวัฒนธรรมไทยที่งดงาม

+++

สาธุ