แม้ไกลเกินห้วงพยายาม

ตอบเมื่อ: 29 เม.ย.2008, 7:36 pm

แม้ไกลเกินห้วงพยายาม

๑....
ค่ำค่ำฝนพร่ำพรำเม็ด
ไอเย็นเล็ดกระทบหนาว
ก่อนดึกฝนดับเดือนดาว
หนาวร้าวจนหลับไม่ลง

ใจจึงพาลคิดถึงเธอ
เพ้อเพ้อเผลอเผลอหลงหลง
ในใจคิดว่าเธอคง
พะวงถึงฉันเช่นกัน

ดึกดึกฝนซาเม็ดหยาด
เดือนสาดแสงห่มวสันต์
หลงหลงเผลอเผลอพลางพลัน
อ๋อ...ฉันคิดคนเดียวนี่นา

๒....
ดึกดึกตึกตึกใจเต้น
สงบเย็นเช่นฝนหล่นฟ้า
พรมพื้นทาบแผ่นพสุธา
มามอบชีวาคืนวัน

ค่อนรุ่งฝนขาดเม็ดแล้ว
แว่วแว่วเสียงเสียงไก่ขัน
นกแสกแหวกปีกพรึบพลัน
ร้องแขวกแถกขวัญเข้าโพรง

๓....
แสงทองส่องสอบขอบฟ้า
ไล่เดือนดาราลิบโล่ง
ผลัดเปลี่ยนเวียนวันจรรโลง
เชื่อมโยงสว่างมืดมน

เช้าเช้าวันวันใหม่ใหม่
จุดหมายใจหยุดmที่หลุดพ้น
จากห้วง บ่วงโลกย์วกวน
แม้ไกลจน.......พ้นห้วงพยายาม

สิริมงคล ๒๐/๐๙/๕๐

ตอบเมื่อ: 19 ส.ค. 2008, 8:32 pm

วุ่นวายหนอ วุ่นวายหนอ สงสัย