คนหนักแผ่นดิน

ตอบเมื่อ: 04 พ.ย.2004, 9:06 am

คนหนักแผ่นดิน

มีธรรมะข้อหนึ่งที่แม้ใครไม่เคยได้เรียนธรรมะ ก็คงรู้จัก หรือบางคนไม่เคยรู้จัก แต่ตัวเองก็ได้ถือปฏิบัติอย่างดี นั่นก็คือ "ความกตัญญู" คุณธรรมข้อนี้เองที่ทำให้คนเป็นคนอย่างสมบูรณ์ เป็นมนุษย์ที่มีคุณค่า ตรงกันข้ามผู้ที่ไม่รู้คุณคน บุคคลเช่นนี้เป็นคนที่ไม่มีใครต้องการ เป็นขยะของโลก ไม่ควรมีพื้นที่สำหรับบุคคลเช่นนี้ ดังเรื่องในอดีต

ในครั้งอดีตกาล พระพุทธเจ้าของเราทั้งหลายได้ถือปฏิสนธิในกำเนิดช้าง ได้เป็นช้างใหญ่อยู่ในป่าลึก

ครั้งหนึ่งช้างใหญ่นั้นได้เดินหากินลัดเลาะในป่าไพร ได้ยินเสียงคนร้องไห้มาแต่ไกลก็ให้สงสัยนัก ทั้งนึกกลัวและสงสาร ใจหนึ่งก็เกรงว่าจะเป็นภัย อีกใจหนึ่งก็หวังอยากจะช่วยเจ้าของเสียงนั้นด้วยกรุณา สุดท้ายช้างใหญ่ผู้มีใจกรุณาจึงตัดสินใจจะช่วย จึงเดินไปตามเสียงจนพบ

เจ้าของเสียงนั้นเป็นพรานป่านักล่าสัตว์ แม้จะหวั่นใจกลัวพรานป่าจะฆ่า แต่ด้วยความกรุณาจึงเข้าเจรจาด้วยไมตรี "นายพรานป่า ท่านเป็นอะไรหรือ ถึงร้องไห้คร่ำครวญจนลั่นป่า" ช้างใหญ่เจรจาขึ้นก่อน

"ข้าหลงป่ามาหลายวันแล้ว ไม่รู้ทางออกจากป่าใหญ่แห่งนี้ คิดถึงลูกเมีย และกลัวความตายจึงร่ำไห้อย่างที่เห็นนี่แหละ" นายพรานสะอื้นตอบ

ช้างใหญ่เดินเข้าไปใกล้แล้วใช้งวงยกนายพรานไว้บนหลัง พานายพรานออกจากป่าจนใกล้ถึงทางใหญ่ จึงวางนายพรานป่าลงพร้อมด้วยกล่าวว่า "ขอให้ท่านโชคดีนะ"

แต่นายพรานป่านั้น เป็นคนไม่รู้คุณคน มีใจทุจริตคิดไม่ซื่อ มือไม่สะอาด หวังแต่ประโยชน์ตนฝ่ายเดียว ไม่คิดเหลียวถึงความกตัญญู ในขณะที่นั่งบนหลังช้างออกจากป่าใหญ่นั้นก็พยายามสังเกตทางเดินจนแม่นยำ เมื่อกลับถึงบ้านแล้ว ไม่กี่วันต่อมาก็กลับมายังทางเก่าเพื่อไปหาช้างใหญ่ตัวนั้น

"อ้าว ท่านมาทำไมอีก" ช้างใหญ่ทักขึ้นเมื่อเห็นเขามาอีกครั้ง

"ข้ายากจนแสนเข็ญเหลือเกิน อยากจะมาขอความกรุณากับท่านอีกครั้ง"

"ท่านจะขออะไรอีกล่ะ" ช้างใหญ่ถาม

"งวงของท่านยาวสวยงาม ถ้าแม้นได้ตัดเอาไปขายเพียงนิดเดียวคงได้ราคางาม"

พอสิ้นคำขอของนายพราน ช้างใหญ่ก็เข้าใจในความหมาย จึงน้อมตัวลงต่ำให้นายพรานตัดงาเอาไปเสียโดยดี นายพรานไม่รอช้าใช้เลื่อยที่นำมาเข้าตัดอย่างชำนาญ ทุกครั้งที่เลื่อยอันคมถูกดึงไปดึงมา น้ำตาช้างใหญ่พรากด้วยความเจ็บ แต่ก็ทนด้วยความกรุณา

พอได้งาช้างแล้ว นายพรานป่าก็รีบหอบกลับบ้านอย่างสบายใจ ผ่านไปได้ไม่กี่วันทรัพย์ที่ได้จากการขายงานั้นก็หมดสิ้น จึงไปขอตัดงากับช้างใหญ่อีก ช้างใหญ่ก็ให้ตัดไปด้วยกรุณาเช่นเคย และในไม่นาน นายพรานก็มาอีกครั้งเพื่อขอตัดงาครั้งสุดท้าย ซึ่งเหลือสั้นเต็มที เลื่อยที่ลงตัดงาจึงเฉือนโดนเนื้อช้างอย่างตั้งใจ ช้างใหญ่น้ำตาไหลพรากด้วยความเจ็บกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา ..

พอนายพรานป่าได้งาตามต้องการ ก็ถือเดินมา ด้วยความอกตัญญูไม่รู้คุณคน จนแผ่นดินใหญ่ไม่อาจจะทานทนบุรุษผู้มีนิสัยไร้กตัญญูเช่นนี้ได้

แผ่นดินใหญ่แตกแยกออกจากกันสูบนายพรานป่าเข้าหาอเวจีมหานรก .. ความกตัญญู แม้กับสัตว์ สถานที่ ในฐานะที่เราเป็นคน ก็ไม่ควรละเลย

****************

นิทานธรรมะ จากวัดไตรมิตร
http://www.wattrimit.com

ตอบเมื่อ: 13 มิ.ย.2008, 11:50 am

สาธุ