นิทานอีสป...ใครจะเอากระพรวนไปแขวนคอแมว

ตอบเมื่อ: 13 ต.ค.2005, 11:08 am

หนูฝูงหนึ่งทำรังและอาศัยอยู่ในบ้านหลังหนึ่ง ซึ่งในบ้านหลังนั้นก็ได้เลี้ยงแมวตัวใหญ่ตัวหนึ่งเอาไว้เสียด้วย และในทุก ๆ วัน แมวตัวนั้นก็ชอบที่จะทำหน้าที่ของมันเป็นอย่างดีเยี่ยม คือในทุก ๆ วันมันจะตั้งหน้าตั้งตาจับ หนูที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังนั้นกินเป็นอาหารอยู่เสมอ ๆ เรียกว่า..เหมือนไหนจะปราบก็ต้องปราบให้เรียบเป็นหน้ากอง ยังไงอย่างงั้น...จนในที่สุด พวกหนูทั้งหลายตัองให้เป็นเดือดเนื้อร้อนใจ และสุดแสนทีจะทานทนอยู่ได้ ด้วยจะต้อง ถูกกินกันอยู่ทุกวัน ๆ วันละตัว...วันละตัว จนเรียกว่าแทบจะหมดบ้านกันอยู่แล้วเลยทีเดียว

ตอบเมื่อ: 13 ต.ค.2005, 11:08 am

ตอบเมื่อ: 13 ต.ค.2005, 11:09 am

ดังนั้นพวกมันจึงได้มารวมกลุ่มและมานั่งปรึกษาหารือกันเอาว่า "เห็นทีว่าพวกเราต้องหยุดออกมาหากินเสียที เพราะ ไม่งั้นแล้ว พวกเราจะต้องถูกเจ้าแมวตัวนั้นมันจับกินกันจนหมด จนไม่มีหลงเหลืออยู่สักตัวเลย...อย่างแน่นอน ไหนพวกเราลองมาช่วยกันคิดทีซิว่า พวกเราจะทำอย่างไรกันดี " พวกหนูในบ้านเหล่านั้นทุกตัวก็ดูเหมือน จะเห็นด้วยกับความคิดอันนี้ และต่างก็พยายามช่วยกันคิดเพื่อที่จะหาหนทาง...กันให้จงได้

ตอบเมื่อ: 13 ต.ค.2005, 11:09 am

ตอบเมื่อ: 13 ต.ค.2005, 11:10 am

ชั่วครู่...ก็ได้มีหนูหนุ่มรู้มากตัวหนึ่งได้ออกความคิดเห็นขึ้นมาว่า " ข้าคิดออกแล้วล่ะว่า พวกเราจะทำอย่างไร ฟังนะ..ก็ให้ใครตัวใดตัวหนึ่งเอากระพรวนไปแขวนคอแมวเอาไว้ก็สิ้นเรื่อง เพราะเสียงของกระพรวนจะช่วย และบอกให้พวกเรารู้เวลาที่เจ้าแมวตัวนั้นจะมาอยู่ที่ใกล้ ๆ แล้วพวกเราก็จะได้มีเวลาเตรียมตัวและพยายาม ที่จะหลบอยู่แต่ในรูไม่ออกไปเดินเพ่นพล่านที่ข้างนอก จนกว่าเจ้าแมวมันจะพ้นไปที่อื่นไกล ๆ แล้ว พวกเราถึง ค่อยออกมาข้างนอกไง..ข้าว่าความคิดนี้ดีเป็นที่สุดเลย...ว่าไหม ? ว่าไหม?ล่ะ" พวกหนูทุกตัวเมื่อได้ฟังดังนั้น ก็ต่างเห็นด้วยและลงความคิดเห็นกันว่า "วิเศษ ! นั่นเป็นวิธีการที่ฉลาดที่สุด ที่พวกเราจะต้องทำให้ได้ " ไม่มีหนู ตัวไหนเลยที่จะไม่เห็นด้วยกับความคิดอันนี้ ต่างก็เห็นพร้องตัองกัน..ว่าอย่างนั้น

ตอบเมื่อ: 13 ต.ค.2005, 11:10 am

ตอบเมื่อ: 13 ต.ค.2005, 11:11 am

"แต่ว่าใครเล่า ! จะเป็นผู้เอากระพรวนไปแขวนคอแมวล่ะ" หนูแก่ตัวที่อาวุโสที่สุดที่อยู่ในที่นั้นได้ตั้งคำถามขึ้น และมันก็ยังได้พูดออกตัวออกมาเสียด้วยอีกว่า " ข้ามันหละก็แก่เกินไป แล้วข้านั้นวิ่งเร็วนักก็ไม่ได้ ดังนั้นข้าก็ขอ บอกก่อนว่าขอสละสิทธิ์..และที่สำคัญข้านั้นไม่กล้าพอหรอกที่จะรับอาสาเป็นคนทำ" "งั้นก็ตกเป็นหน้าที่ของพวกเราน่ะซิ" หนูตัวอื่นๆ เปรยขึ้น "แต่พวกเรายังเล็กเกินไป" หนูตัวเล็กๆ บางตัวก็ออกตัวบ้าง หนูแก่ตัวที่อาวุโสจึง หันไปถามเจ้าหนูหนุ่มตัวที่ออกความคิดว่า " แล้วเจ้าเล่า..ว่าไง กล้าหรือปล่าวล่ะ ? " เจ้าหนูหนุ่มตัวที่ออกความคิด เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ทำหน้าเศร้าแล้วพูดว่า " อ้า อ้า..ข้าก็ไม่กล้าเหมือนกัน..ใครจะกล้าล่ะ..น่ากลัวออก " ลงท้ายก็ไม่มีหนูตัวไหนที่จะกล้าอาสาทำ ดังนั้นกระพรวนก็ไม่ได้ถูกนำไปแขวนที่คอแมว และแมวก็ยังคงที่จะจับหนูกินได้อยู่เรื่อยไปอย่างเดิม...ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

ตอบเมื่อ: 13 ต.ค.2005, 11:11 am

ตอบเมื่อ: 13 ต.ค.2005, 11:12 am

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

บางสิ่งบางอย่างพูดนั้นมันเหมือนง่ายแต่ทำนั้นมันละก็ยาก...

แปลและเรียบเรียงโดยสุขุมาลย์

คัดลอกมาจาก:

http://sukumal.brinkster.net/

ผู้เยี่ยมชม

jfo;ddddd

ผู้เยี่ยมชม

น่ารักสนุก

ผู้เยี่ยมชม

สนุกค่ะ

ตอบเมื่อ: 09 มิ.ย.2008, 4:19 pm

นิทานคลาสิค