...พญานกแขกเต้าผู้สันโดษ...

ตอบเมื่อ: 06 มี.ค.2008, 1:02 pm

ในสมัยหนึ่ง พระพุทธเจ้าประทับอยู่วัดเชตวัน เมืองสาวัตถี
ทรงปรารภภิกษุรูปหนึ่ง ตรัสให้โอวาทว่า
"ภิกษุ ธรรมดาสมณเมื่อมาถึงเสนาสนะเป็นที่สบายแล้ว
ก็ไม่ควรโลภในอาหาร ยินดีตามมีตามได้ ปฏิบัติสมณธรรม
โบราณบัณฑิตแม้เป็นสัตว์ดิรัจฉาน กินผงแห้งของต้นไม้ที่ตนอยู่อาศัย
มีความสันโดษไม่ทำลายมิตธรรมหนีไปที่อื่นเลย"
แล้วได้ตรัสอดีตนิทานมาสาธก ว่า...

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ที่ป่าไม้มะเดื่อแห่งหนึ่งอยู่ริมฝั่งแม่น้ำคงคา
มีนกแขกเต้าหลายแสนตัว ต่อมาในฤดูแล้งผลมะเดื่อได้หมดลง
นกแขกเต้าทั้งหลายได้พากันบินหนีไปหากิน ณ ที่อื่น
ยังคงเหลือแต่พญานกแขกเต้าตัวหนึ่งเท่านั้น
เป็นผู้มักน้อยสันโดษไม่หนีไปที่อื่น
เมื่อผลมะเดื่อหมดก็กินหน่อ ใบ เปลือก
และสะเก็ดของต้นมะเดื่อตามลำดับโดยไม่คิดจะหนีไปไหน
เป็นเหตุให้บัลลังก์ของท้าวสักกะแสดงอาการร้อน
เพื่อทดสอบจิตใจของพญานกแขกเต้า
ท้าวเธอจึงบันดาลให้ต้นมะเดื่อที่นกแขกเต้าอาศัยอยู่นั้นตายและแห้งลง
มีลำต้นแตกเป็นช่องน้อยใหญ่ เวลาลมพัดจะมีเสียงดัง
มีผงไม้ไหลออกมาตามช่องที่แตกนั้น
นกแขกเต้าก็ไม่หนีไปไหน
ก็ยังกินผงไม้ไหลออกมาตามช่องที่แตกนั้นแหละเป็นอาหาร
จนสุดท้ายต้นไม้นั้นเหลือแต่ตอ
พญานกแขกเต้าก็ไม่หนีไปไหน ยังคงจับอยู่ที่ตอต้นไม้นั้น

ท้าวสักกะเมื่อทราบว่า พญานกแขกเต้ามีความมักน้อยสันโดษจริงๆ
จึงแปลงร่างเป็นพญาหงส์ มีนางสุชาดาเป็นนางหงส์ติดตามไปด้วย
บินไปจับที่ตอมะเดื่อใกล้พญานกแขกเต้านั้นแล้วเจรจาว่า

"นกแขกเต้า ผู้มีจะงอยปากสีแดงท่านควรไปที่อื่นได้แล้ว
อย่ามาตายที่ตรงนี้เลย ท่านมาเยื่อใยอะไรกับต้นไม้แห้งนี้ ต้นไม้อื่นมีถมเถไป"

พญานกแขกเต้าร้องตอบว่า "ท่านพญาหงส์…
ใครเป็นเพื่อนในยามทุกข์ยาก ผู้นั้นเป็นสัตบุรุษ
ย่อมไม่ทอดทิ้งเพื่อนผู้มีทรัพย์และไร้ทรัพย์
ต้นไม้นี้เป็นทั้งเพื่อนเป็นทั้งญาติของเรา
เราเพียงต้องการมีชีวิตอยู่เท่านั้น จึงไม่อาจทิ้งต้นไม้นี้ไปได้
เพราะเหตุเพียงไม่มีผล นี่ไม่ยุติธรรมเลย"

พญาหงส์พอได้ฟังก็ยินดีและสรรเสริญว่า
"นกแขกเต้าความเป็นเพื่อนไมตรีสนิทสนมคุ้นเคยกันกับต้นไม้
ท่านทำไว้ดีแล้ว ขอสรรเสริญท่านเราจะให้พรแก่ท่าน
ท่านจงเลือกพรตามในประสงค์เถิด"

พญานกแขกเต้าขอพรว่า
"ท่านพญาหงส์..เราขอเพียงให้ต้นไม้นี้มีชีวิตมีผลหวานอร่อยเหมือนเดิมเท่านั้นก็พอ"
พญาหงส์จึงพูดว่า
"นกแขกเต้า..ขอท่านจงอยู่กับต้นมะเดื่อที่สมบูรณ์พร้อมตลอดไปเถิด"
ว่าแล้วก็คืนร่างเป็นท้าวสักกะเหมือนเดิม
แสดงอานุภาพทำให้ต้นมะเดื่อนั้นสมบูรณ์
พร้อมทั้งใบและผลยืนต้นอย่างสง่างามเหมือนเดิม

พญานกแขกเต้าเห็นเช่นนั้นจึงสรรเสริญท้าวสักกะว่า
"ท้าวสักกะ ขอพระองค์พร้อมด้วยคณาญาติ
มีความสุขเหมือนข้าพระองค์มีความสุข เพราะได้เห็นต้นผลิตผลในวันนี้ด้วยเถิด"

ท้าวสักกะครั้นประทานพรให้นกแขกเต้าได้สมประสงค์แล้วพร้อมนางสุชาดา
ก็กลับคืนวิมานของตนตามเดิม

ดอกไม้

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ดอกไม้

จงพอใจในสิ่งที่ตนมีตนได้
และเพื่อนที่ดีไม่ละทิ้งเพื่อนไปในยามทุกข์ยาก

คัดลอกจาก...
http://www.dhammathai.org/chadoknt/chadoknt19.php

สาธุ

ตอบเมื่อ: 02 มิ.ย.2008, 4:12 pm

ดีมากๆเลยอะ ซึ้ง