ประโยชน์ธรรมในคำกลอน

ตอบเมื่อ: 13 พ.ย.2005, 9:51 pm

ประโยชน์ธรรมในคำกลอน

ประโยชน์สุด พุทธธรรม คำสั่งสอน
ทุกบทตอน เป็นประโยชน์ พ้นโทษทุกข์
รู้ประโยชน์ ประโยชน์ให้ ได้ความสุข
เพลินสนุก ไม่เคยใช้ ไร้ประโยชน์

พุทธธรรม ความพอดี ที่เป็นศาสตร์
ให้สามารถ ใช้ปัญญา หาเหตุผล
ตัดต้นเหตุ "กิเลส"ปั่น ตัณหา-วน
ให้หลุดพ้น ไม่เกิดใหม่ ได้นิพพาน

ธรรมชาติ คาดสี่พัน ล้านปีกว่า
พุทธพรรษา สองพันห้า กว่าปีผ่าน
สัจจะธรรม ไม่เปลี่ยนแปร แม้เนิ่นนาน
ทุกเผ่าพันธุ์ ฝึกใช้เป็น เห็นสันติธรรม

"ธรรม"ชาติ จัดพอดี ที่ปัจจัย
เมื่อดินน้ำ ลมไฟ ได้ครบธาตุ
ยุติ"ธรรม" ความพอดี ที่เกินขาด
ทุกชนชาติ มีดีชัด ที่วัฒน"ธรรม"

คุณ"ธรรม" ความดี มีคุณค่า
"ธรรม"ดา มีทั่วไป ในทุกที่
"ธรรม"วินัย ให้พระเณร เป็นสงฆ์ดี
ญาติ"ธรรม"นี้ ฆราวาส ปฏิบัติ"ธรรม"

พุทธะผู้ รู้แจ้ง แห่งเหตุผล
ผู้ตื่นตน ผู้เบิกบาน ด้วยการให้
ไม่เลือกชั้น วรรณะ เปี่ยมพระทัย
ทรงมอบไว้ ทุนพื้นฐาน ทานพระธรรม

พุทธศาสนา ปัญญาเลิศ ประเสริฐซื่อ
อย่านับถือ เพียงกำเนิด เกิดมาได้
เรียนรู้ลึก ฝึกจริงจัง อย่างตั้งใจ
กรองชั่วร้าย เลือกทำที่ ดีแท้จริง

พระพุทธองค์ ทรงสละ ราชสมบัติ
วัง-กษัตริย์ มาอยู่ป่า ศึกษาศาสน์
ทรงตรัสรู้ กฏแห่งกรรม ธรรม-ชาติ
แพร่ประกาศ ให้ทุกคน ได้พ้นทุกข์

ทรงทำไว้ ไห้เห็น เป็นตัวอย่าง
มีสุขทั้ง กายใจ ได้โดยง่าย
ยิ่งสละ ละเลิกเป็น เย็นจิตใจ
เปลี่ยนเป้าหมาย ลิขิต ชีวิตเอง

พุทธธรรม ค้ำคุมใจ ให้มนุษย์
วิเศษสุด กว่าสัตว์อื่น หลายหมื่นเท่า
ให้คิดเป็น เห็นทุกข์ภัย ไม่โง่เขลา
อยู่ที่เรา ลิขิต ชีวิตเอง

มนุษย์-กาย ไร้เล็บเกี่ยว เขี้ยวนองา
ทุก(ชาติ)ภาษา ใช้ปัญญา เป็นอาวุธ
ดีสุดฟ้า กว่าก้นเหว เลวสุด ๆ
เพียงมนุษย์ ที่เลือกทำ กรรมได้เอง

เหล่ามนุษย์ สุดประเสริฐ เลิศเลอล้ำ
หากขาดธรรม อาจนำรู้ สู่ทางผิด
ก่อทุกข์ภัย ร้ายกว่าสัตว์ สารพัดพิษ
พูด-ทำ-คิด ตามใจ ไร้สิ่งคุม

ปัญญาธรรม จำและนึก ตรึกตรองคิด
แยกถูกผิด ชั่วเลวดี ถี่หรือห่าง ฯลฯ
ใช้หลักธรรม นำวิธี วิถีทาง
คัดสรรค์สร้าง ทำกรรมที่ ดี-ถูก-ควร

ปัญญาเปรียบ เทียบมีทรัพย์ นับไม่ถ้วน
ทุกสิ่งล้วน ธรรมปัญญา มาสร้างสรรค์
ไฮเทคโน โลวเทค เล็กใหญ่นั้น
กิน-ใช้กัน จากเมตตา ปัญญา-ทำ

ปัญญานำ ความรู้ตาม ธรรมชาติ
ที่มิอาจ ฝืน-เปลี่ยน-ทด กฎธรรมได้
หากสังเกตุ เหตุผล ต้นถึงปลาย
ทุกสิ่งใช้ สมัยใด ได้จากธรรม(ชาติ)

คิดพูดทำ ความดี มีแค่นั้น
เรียนรู้ทัน เลวทั้งผอง ต้องกำจัด
เวลาน้อย คอยเร่งสร้าง อย่างเคร่งครัด
ไม่ควรผลัด เลื่อนวัน ประกันพรุ่ง

คิดสิ่งดี ดีน้ำคำ ทำดีด้วย
กรรมดีช่วย สุขหนุน บุญกุศล
ไม่รอพรหม เทพบันดาล สวรรค์ดล
ทุกแห่งหน ผลกรรม ตามไปเอง

ใครทำดี มีบุญชอบ ตอบสนอง
ทำเลวต้อง บาป-ทุกข์ทน หม่นหมองไหม้
สุข-ทุกข์ทน ผลกรรมมี ที่จิตใจ
ทำโดยใคร ผู้นั้นได้ ไม่พ้นกรรม

บุญจากกรรม ความดี ไม่มีขาย
หากอยากได้ ไฝ่เพียรสร้าง ทางกุศล
บารมี ที่ได้ รายบุคคล
ทำด้วยตน จน-รวย-ไพร่ ได้เหมือนกัน

ชาติ-ชาตะ มาจากเกิด กำเนิดขึ้น
ชีพยั่งยืน ตราบตาย ได้หนึ่งชาติ
กรรมเลว-ดี ที่สร้างมา อย่าประมาท
เรื่องละชาติ เมื่อจบบท ตามกฎกรรม

มโนกรรม ทำสิ่งนี้ ที่ความคิด
พูดถูกผิด วจีกรรม คำพูดเกิด
กายกรรม ทำทั่วกาย ร้าย-ดีเลิศ
วันหนึ่งเกิด กรรมถี่บ่อย หลายร้อยชาติ

คฤหัส จัดชาวบ้าน ด้านความสุข
โศรก-สนุก อยู่ที่ ตีคุณค่า
หนึ่งมีทรัพย์ นับสองเข้ม เต็มราคา .
เงินล่วงหน้า สุขที่สาม ยามไร้หนี้

สุขที่สี่ มีประโชชน์ ต่อผู้อื่น
จิตสดชื่น ไร้ทุกข์ สุขที่ห้า
สุขหกมี ดีทั่วกาย ไร้โรคา
ที่กล่าวมา ได้จากหัด ปฏิบัติธรรม

ชาวบ้านมี (ฆราวาส) สุขขี โลกียะ (สุขทางโลก)
ศีล-ธรรมะ ฝึกทำได้ ให้สุขสม
ชาววัดย้ำ (พระสงฆ์) ธรรมวินัย ให้สุขจม
แล้วจึงถม สุขะโต โลกุตระ (สุขเหนือโลกีย์)

ธรรมชาวบ้าน หมั่นรักษา ห้าข้อศีล
ฝึกให้ชิน ยึดติดใจ ได้กุศล
ทุกชีวิต คิด-ทำ-เป็น เห็นมงคล
ใช้ฝึกตน พ้นเซ็งโศก ทุกข์-โรค-ภัย

"สว่าง"ตา พาจิตเห็น เป็นระเบียบ
"สงบ"เงียบ "สะอาด"ใจ ไฝ่ศีลห้า
"สมาธิ" "สติ"ดี มี"ปัญญา"
เรียนวิชา เลือกสรรค์สร้าง ทางถูกธรรม

ห้ามฆ่าสัตว์ หัดใจดี มีเมตตา
ใช้สัมมา อาชีวะ ละลักทรัพย์
นับญาติเช่น เป็นลูกเรา กามเมาดับ
สัจจะนับ แก้และกัน การพูดเท็จ

สติเบิก เลิกสุรา ยาเสพติด
ทั้งโทษพิษ เพท-ภัย ต่อกาย-จิต
เล่นพนัน บันเทิง เริงชีวิต
ขาดยั้งคิด จนทรัพย์สิน สิ้นปัญญา

การคบหา กว่าห้าคำ จำนรรจา
คนพาลพา ไม่รู้ผิด คิดเลวชั่ว
คบคนดี มีดีได้ ไม่รู้ตัว
เรื่องล้วนทั่ว เป็นกรรมที่ มีมงคล ฯลฯ

กรุณา เมตตาถือ คือผู้ให้
ประทับใจ ผู้รับ ซาบซึ้งจิต
ต่ำ-อ่อน-ด้อย น้อยเพียงไร ใคร่ครวญคิด
ตั้งใจจิต ทำดี-ชอบ ตอบแทนคุณ ฯลฯ

กลัวเพราะขาดความรู้ จึ่งทุกข์
อยากสุข มี เป็น ได้ ไฝ่หา
ประมาทจึงมีภัย นานา
พุทธธรรมล้ำคุณค่า อยู่ใกล้เกินไป

กลัวผีทำไม ไม่รู้
ตอนอยู่ยังเอาตัว ไม่รอด
กลัวตายแต่ประมาท ตลอด
แต่คลอดจนแก่หงำ ไม่ทำกรรมดี

สร้างกรรมตามหลักธรรม ศักดิ์สิทธิ์
อิทธิฤิทธิ์ ความดี มีเห็น
ปาฏิหาริย์ พลันมา คราเป็น
บันดาลเห็นสุขนั้น จากหมั่น ทำดี

กฎแห่งกรรมมีเพียง สองสิ่ง
ดีแท้จริงกับเลว หรือชั่ว
ผลเป็นบุญหรือบาป ติดตัว
มนุษย์ทั่วเลือกทำ กรรมได้ ด้วยตน

กรรมใดใครก่อกอง ต้องรับ
โจรกลับใจทำดี ยังได้
ไม่เคยสร้างทางร้าย ให้ใคร
ประโยชน์สุขเคยให้ ย่อมได้ ผลบุญ

มาละ-เลิก "อบาย" กันเถิด
แล้วจะเกิด "สบาย" ให้เห็น
ฝึกธรรมนำสุขได้ ให้เป็น
หายร้อนใจกลายเย็น ดุจเช่น สวรรค์

เรื่องเลวร้ายชวนไหล ลงต่ำ
พุทธธรรมช่วยนำ ขึ้นสูง
พ้นทุกข์มาอย่าลืม ชักจูง
ทั้งเพื่อนฝูงญาติมิตร ทำ - คิด - พูดดี

กฎกรรมนี้มีจริง เพื่อนเอ๋ย
ถึงละเลยก็ยาก หลีกเลี่ยง
เลวชั่วชังยังสุข ก็เพียง
เจอทางเบี่ยงผลกรรม ตามมา ช้านิด

ละเลิกซิ"กิเลส" "ตัณหา"
สร้าง"อยาก"พาชีวา หา"ทุกข์"
พุทธธรรมนำ"ปัญญา" พา"สุข"
"ดับกิเลส"เหตุสนุก สิ้นทุกข์ "นิพพาน"

"กิเลส"จากเห็น-รู้ ด้วยตาดูและหูฟัง
สัมผัสด้วยผิวหนัง รสชาติต่างรับด้วยลิ้น
จมูกได้กลิ่น-มา เพิ่ม"ตัณหา"สิ่งเคยชิน
เหตุ"อยาก"มากทั้งสิ้น "มี-เป็น-ได้" ไม่เคยพอ

ภวตัณหามาก สิ่งชอบอยากมี-เป็น-ได้
วิภวตันหาใหญ่ อยากให้ไม่ ได้-เป็น-มี
โรคภัยทุกข์หลายหลาก สองอยากจากตัณหานี้
ปรุงแต่งด้วยจิตที่ ห่างครรลองและคลองธรรม

เริ่ม-ชอบ-รัก "อยาก"จึงกลาย กระหายได้
ต้องมีไว้ "โลภ"ดังเช่น เป็นเจ้าของ
"โกรธ"-เครียด-เบื่อ (ฯลฯ) เมื่อไม่ได้ อย่างใจปอง
มืด-มัว-หมอง "หลง"ผิด ทุกทิศ-ทาง

ความเป็นจริง สิ่งอยากได้ ควรให้ก่อน
กรรมจะย้อน สนองผล ที่ตนให้
ยิ้มจะมา ถ้าเราส่ง ยิ้มยื่นไป
รัก-อภัย ร้ายหรือดี ฯลฯ มีตอบคืน

ดีเคยได้ คลายไป คล้ายทรัพย์หาย
ไม่คิดได้ แต่ได้ กลายดีเพิ่ม
สิ่งเลวร้าย หายไป-มี ดีเท่าเดิม
ทำดีเสริม เพิ่มบุญดี ทวีคูณ

ผ้าย้อมสี วิธีบอก ฟอกขาวก่อน
ผ่านขั้นตอน ย้อมที่ดี สีสดฉ่ำ
มีศีลได้ ใจย่อม ย้อมติดธรรม
ผ้าหมองคล้ำ ย้อมดำ-เทา เท่านั้นเอง

มีน้ำครำ ดำเข้ม เต็มถ้วยแก้ว
เททิ้งแล้ว ล้างให้ คล้ายใบใหม่
เติมน้ำใส ไร้ฝุ่นผง ลงใส่ไป
ก็จะได้ น้ำดีไว้ ใช้-ดื่มกิน

ที่ไหนบ้าง อย่างไร สิ่งไหนก่อน
หาที่สอน ที่เรียน แทบเวียนหัว
การทำดี ที่ควรเพิ่ม เริ่มที่ตัว
สู่ครอบครัว แพร่กระจาย ไปทุกแดน

หรือเรียนรู้ ครูต้นไม้ ใกล้ๆบ้าน
ให้อาหาร เสื้อ-ผ้า ที่อาศัย
โรคพิษภัย ใช้ช่วย ป่วยหายคลาย
ดูดคาร์บอนได อ๊อกไซด์ คายอ๊อกซิเจน

ช่วยดูดซับ รับน้ำไว้ ในลำต้น
แล้วถ่ายโอน ออกไป ให้ชุ่มฉ่ำ
ภัยอุทก ตกไหลผ่าน ธารแม่น้ำ
ความชื้นนำ เมฆพัดผ่าน กลั่นเป็นฝน

ตัวอย่างรับ ปรับตัวได้ หลายสถาน
แผ่กิ่งก้าน ให้ทุกใบ ได้รับแสง
ฝ่าร้อนหนาว ร้าวระอุ พายุแรง
ผลัดใบแห้ง เป็นปุ๋ยใหม่ ในหน้าฝน (ฯลฯ)

ช่วยลดร้อน ผ่อนกาย-ใจ คลายตึงเครียด
ลดโกรธเกลียด และอีกมาก จากใบเขียว
ชื่นชีวิต จิตแจ่มใส ไม่ห่อเหี่ยว
เมื่อได้เที่ยว สถานที่ มีดอกไม้

ยิ่งให้คุณ คูณทวี มียิ่งมาก
ค่อยๆ จาก เมล็ดจิ๋ว สูงลิ่วใหญ่
เกื้อกูลกัน พึ่งพา เป็นป่าไพร
มีต้นไม้ สัตว์น้อยใหญ่ ได้เกิด-โต

ให้เป็นทาน อาหาร หวานผ่านดอก
หน่อที่งอก เมล็ดผล ต้นใบราก
สัตว์กินถ่าย ให้มูลแทน แม้นตายจาก
ยังทิ้งทราก ศพไว้ ให้เป็นปุ๋ย

ควรสังวร สอนหลานลูก ปลูกต้นไม้
ทั้งไม้ใบ ไม้ดอก ไม้ออกผล
เพราะต้นไม้ ให้คุณชัด สัตว์และคน
เป็นมงคล ไว้ใกล้ตัว ทั่วทุกแห่ง

ฝึกลูกเสือ เพื่อลูกหลาน ผ่านธรรมมะ
จากคำปะ- ฏิญาณ ความหาญกล้า
กฎสิบข้อ ต่อเครื่องแบบ แถบเหรียญ-ตรา
ล้วนสิ่งมา สร้างคุณธรรม นำติดตัว

สามัคคี มีวินัย คล้ายทหาร
รักษามั่น ชาติ-กษัตริย์ ศาสนา
ดุจหมอ-ผ่าน พยาบาล การใช้ยา
หลากวิชา สารพัด ปฏิบัติเป็น

ใช้ชีวิต ติดดิน ปีน-ผูก-ไต่
กินอยู่ง่าย ไม่ยอมแพ้ แม้ขัดสน
มัธยัสถ์ หัดทนสู้ รู้พึ่งตน
ช่วยชุมชน สังคมไทย ให้ดีงาม

ค่าของคน ผลที่งาน ด้านสร้างสรรค์
สิ่งสำคัญ เป็นกรรมดี มีคุณค่า
ขยัน-ซื่อสัตย์ ประหยัด พัฒนา (ฯลฯ)
มิใช่ค่า ที่หล่อ-สวย รวย-หรู-เท่ห์

เลือกกำเนิด เกิดไม่ได้ ใจหากสู้
หมั่นเรียนรู้ คู่คุณธรรม จำยึดมั่น
เป้าชีวิต จิต-กายสุข ทุกคืนวัน
ทรัพย์แสนล้าน ย่อมไร้ค่า ถ้าทุกข์ตรม

เลวต้องงด อดต้องทน จนต้องสู้
เรียนให้รู้ ดูให้จำ ทำให้ได้
ฟัง ถาม อ่าน การเขียน-คิด ติดแนบใจ
สอบเมื่อไร หรือนึกใช้ ได้ทันที

ดูทุกอย่าง ฟังทุกคำ จำบางสิ่ง
ที่ดีจริง เป็นวิชา ปัญญาเพิ่ม
เพียรฝึกฝน จนรู้งาน ปัญญาเติม
ธรรมะเสริม ธรรมปัญญา ค่าของคน

นำความรู้ วิชาการ อันเป็นศาสตร์
รวมสามารถ ประสบการณ์ ปั้นเป็นศิลป์
สร้างอาชีพ เสริมคุณค่า มาใช้-กิน
ควรถวิล ซื้อกับสร้าง ค่าต่างกัน

เริ่มเรียนรู้ สู่ขั้นตอน "สอน"สั่งสอบ
แล้วรับมอบ ด้วยมานะ ปฏิบัติ
หมั่นเพียรตาม คำ"สั่ง" อย่างเคร่งครัด
เมื่อ"สอบ"วัด ผ่านได้มา ก้าวหน้าจริง

เมื่อชำนาญ ขั้นเด่น เป็น"ผู้สอน"
ทุกขั้นตอน เมื่อเข้าใจ ได้"ผู้สั่ง"
เขาทำได้ ให้"ผู้สอบ" รอบระวัง
งานที่สั่ง สอนสอบไป ได้ก้าวหน้า

ผ้าห่มอุ่น เพราะได้ ไอกายอุ่น
มอเตอร์หมุน เพราะแรงผลัก จากแม่เหล็ก
พันธุกรรม สิ่งแวดล้อม หลอมแต่เล็ก
สังคมเด็ก เลว-ดีงาม ตามผู้ใหญ่

ตาบอดถึง หนึ่งข้าง ยังมองเห็น
ผู้คิดเป็น ย่อมบันเทิง เชิงสร้างสรรค์
อวัยวะ ทุกส่วนดี มีครบครัน
ส่วนใหญ่นั้น มองข้ามค่า ราคาตน

ดูถูกตน คนไร้ค่า หาตัวช่วย
ทำเหมือนป่วย ลดพลัง ในทางถูก
แรงจึงเหลือ เพื่อไป ใช้ทำทุกข์
หาทางสุข อย่างไร ไม่เคยเจอ

อยากอิ่มอุ่น หนุนต่อ หล่อสวยเก่ง
รักตนเอง ต้องยกเท้า เพื่อก้าวหน้า
เท้าไร้ล้อ ถ่อเคลื่อน เลื่อนไปมา
ฉุด-ลากพา เข็น-ดึง-ดัน พลันล้มลง

หากกลัวตาย ไม่ประมาท อาจหายได้
กลัวกล่าวร้าย คนนินทา ไม่น่าสน
หากจริง-พูด ดุจสิ่งส่อง มองดูตน
เท็จส่งผล ผู้พูดพลาด ขาดเชื่อถือ

เริ่มกรรมใหม่ กายเพลีย ระเหี่ยจิต
ใช้ความคิด สมาธิ สติสาน
หลายหมวดกลุ่ม ภูมิปัญญา วิชาการ
สำเร็จผ่าน ภาคภูมิใจ หายอ่อนเพลีย

ทุกเรื่องใหม่ ใช้พลัง ทั้งกายจิต
ทีละนิด เพียรหมั่น จนชาญเชี่ยว
เคย-ชินผ่าน มั่นใจ ง่ายแท้เชียว
แรงนิดเดียว สำเร็จได้ ไม่รู้ตัว

ความบ่อย-ถี่ ที่สร้าง ทางเคยชิน
การอยู่-กิน เรียน-ทำงาน การใช้จ่าย (ฯลฯ)
จิตนอกงาน การสำนึก บันทึกไป
เป็นนิสัย ถาวรนาน สันดานคน

กรรมเลวดี ที่เห็น เป็นนิสัย
กว่าชินได้ ใช้เวลา มานานโข
สติหนา ปัญญาใหญ่ จะไม่โง่
สร้างเติบโต ความชินใหม่ ในทางดี

กระแสลม โถม-แรงจัด พัดเปลี่ยนไป
แล่นเรือใบ เลี้ยวขวาซ้าย ได้ทุกทิศ
กระแสลวง ล้วงสตางค์ หวังเหยื่อติด
ปัญญาคิด ปรับหลบภัย ได้ทุกทาง

สูงสุดมา สามัญ รู้กันทั่ว
สัตว์ทุกตัว กิน-หนีภัย ทุกวัยเพศ
สืบพันธุ์ใหม่ อาศัย ในขอบเขต
ไร้กิเลส เพียงสามัญ สัญชาตญาณ

เชื้อโรค-รา อะมีบา ตะไคร่น้ำ ฯลฯ
ล้วนชั้นต่ำ ต้องส่องกล้อง จึงมองเห็น
เกิด-โต-ไป ในทุกถิ่น หากินเป็น
ที่ร้อนเย็น ปรับตัวได้ หลายล้านปี

ดื่มน้ำบ่อย คอยช่วย ไม่ป่วยไข้
สาเหตุใหญ่ น้ำไม่พอ คอเป็นแผล
เรียน-เล่นมาก ตากฝนมา อากาศแปร (ฯลฯ)
ห่มอุ่นแก้- กันหวัด-ไอ ไข้ตัวร้อน

พืชผักผลไม้ ที่สดใหม่ไร้(สาร)เคมี
หลากรูป-ทรง-ถิ่น-สี หลายรสมีตามฤดู
ทานพอดีเป็นอาหาร ตามต้องการมีครบหมู่
เป็นพิษภัยถ้าไม่รู้ ซ้ำ-บ่อย-มากจักเป็นยา

หิวทุกครั้ง หลั่งน้ำย่อย อร่อยหมด
สะอาด-สด เผ็ด-เปรี้ยว-หวาน มัน-เค็ม-ร้อน
ธรรมชาติ จัดมีให้ ไม่บั่นทอน
อย่าตัดตอน มักง่าย ใช้(ผง)ชูรส

อาหารของมนุษย์ เหมาะที่สุดคือพืชผัก
ผลไม้มีหลายหลาก ลดความอยากที่โหดร้าย
สุสานใหญ่ใส่ซากสัตว์ ที่ถูกยัดใส่ในกาย
ชีวิตมากเท่าไร ที่ต้องตายจนเราชิน

เนื้อสัตว์ทุกชนิด ภัยโรคพิษอันตราย
มุกมื้อ-เกิด-แต่ง-ตาย (ฯลฯ) ทำบุญใหญ่-ฆ่าสัตว์กิน
สัตว์ต่างรักชีวิต ไม่ควรคิดพร่าชีวิน
จ้างฆ่าเป็นอาจินต์ เพียงเพราะลิ้นอร่อยรส

ก่อนตายถ่ายสารทุกข์ ต้องทำสุกหั่น-บด-สับ
แม้กายไม่เหมาะรับ แต่ใจกลับอยาก-จึงยุ่ง
สาบสางจากซากศพ ถูกกลิ่นกลบด้วยเครื่องปรุง
เนื้อ-ใจ-ใส้-ปอด-พุง (ฯลฯ) น้ำย่อยพุ่งพาลงท้อง

กินใกล้-เก๋ เท่ห์-ดูงาม ตามใจปาก
ทอดซ้ำซาก ตากริมทาง ปรุงข้างถนน
สารฟอกขาว กันเน่าบูด สุดกายทน
เปื้อน-ปลอม-ปน ย่างรมควัน อาหารขยะ

ผลิตสู่ ผู้ขาย ผู้จ่าย-กิน
ต่างเคยชิน สะดวกง่าย ในกับข้าว
แปรรูปล้วน ด่วนรัปทาน ทั้งหวาน-คาว (ฯลฯ)
ไม่ฟอกขาว ขายไม่ได้ ใครต้นเหตุ

กินอาหาร จานทุกใบ ให้มีเหลือ
โบราณเผื่อ บริวาร ทานภายหลัง
คนรุ่นใหม่ ได้แต่ชิน กินทิ้ง-ขว้าง
ควรคิดบ้าง โลกครึ่งใบ ไม่มีกิน

สัตว์ที่ตาย ให้ส่วนเหลือ เนื้อ-หนัง-เขา ฯลฯ
มนุษย์เรา เมตตาให้ ได้มากหลาย
เงิน-อาหาร งาน-วิชา (ฯลฯ) อวัยวะ-กาย
ทานยิ่งใหญ่ กุศลได้ แม้วายชนม์

เมื่อจิตตาย ร่างกาย ไม่สูญเปล่า
จะนำเผา หรือฝัง ยังทำได้
อวัยวะ ประโยชน์ใช้ ได้มากมาย
ก่อน-หลังตาย บริจาคไว้ ใด้บุญยิ่ง

เป็นการช่วย ผู้ป่วยไข้ ได้พ้นทุกข์
รับความสุข ส่วนร่างกาย จากใจท่าน
หลายสิบคน พ้นวิกฤติ จิตชื่นบาน
ควรสืบสาน ทานที่ดี นี้ต่อไป

ไม่มีโรค โชคลาภดี ที่ยิ่งใหญ่
ทั่วร่างกาย ทุกส่วน ล้วนใช้ได้
ผลงานดี มีแรงกาย พลังใจ
เพิ่มสุขให้ ชีวิตนี้ มีคุณค่า

จิตแจ่มใส กายแข็งแรง แหล่งสุขล้ำ
อากาศ-น้ำ อาหาร การขับถ่าย
เดิน-ออกกำลัง นั่ง-พักผ่อน นอน-หลับสบาย
จิตและกาย เชื่อมโยงถึง เป็นหนึ่งเดียว

สมอง"ซ้าย" ไว้คำนวณ สั่งส่วนขวา
ส่วนกายา ด้านซ้าย ใช้ซีก"ขวา"
รับบันเทิง สิ่งแปลกใหม่ ภูมิใจ-พัฒนา
ควรใช้ขวา และซ้าย ให้"สมดุล"

มองแง่ดี มีผลงาน ด้านกุศล
ช่วยเหลือตน ช่วยสังคม สั่งสมไว้
ออกกำลัง นั่งสมาธิ (สถาน)ที่แปลกใหม่
ความภูมิใจ (ฯลฯ) ให้"สารสุข" ทุก ๆคน

หวังแต่ได้ อย่างเดียว หน้าเหี่ยว เฉา
กลัว-เหงา-เศร้า โกรธ-ตื่นเต้น ฯลฯ เส้นเลือดหด
อวัยวะ จะทุกจุด หยุด-พัก-ลด
ผิดพลาดหมด ทุกด้าน เพราะ"สารทุกข์"

เพราะโลกมี เลว-ดี ที่ตรงข้าม
มีสูง-ต่ำ ขาว-ดำ ค่ำ-สว่าง (ฯลฯ)
เคยผิดพลาด อาจเพลิน เดินหลงทาง
เริ่มสายกลาง เรียน-รู้-ทำ ความ"พอเพียง"

ทฤษฏี พอเพียง เสียง-อักษร
ทุกขั้นตอน จากปราชญ์ พระราชดำรัส
เพียรขยัน มั่นซื่อสัตย์ มัสธยัติ
อย่าให้วัต- ถุ ครอบงำ ความพอดี

กินดีพอ พอดีอยู่ รู้คุณค่า
คนเกิดมา เพียงอาศัย ปัจจัยสี่
และพุทธธรรม นำสุขให้ ได้พอดี
เกินใช้มี ให้หรือขาย ได้พอเพียง

คำว่า พอ หาก พอ-ใจ ไม่รู้จบ
เพียง พอ-ดี พอ-สงบ พบสุขได้
พอ-รู้ทัน พอ-ทน-ชิน พอ-กินใช้
พอ-เมื่อไร ถึงเป้าหมาย ได้"พอเพียง"

พอดีตาม ความถนัด จัดการดี
หลายวิธี เหมาะงาม ตามท้องถิ่น
ปลูกพืชผัก หลากหลาย ในที่ดิน
ไร้หนี้สิน หากทุกผู้ รู้จักพอ

กู้เป็นหนี้ ที่-เป็นเงิน เพลินกินใช้
ผลกำไร ที่ได้มาก จากผลิตผล
หักค่าไถ ใส่ปุ๋ย-ยา ค่าแรงคน
ค่าย้าย-ขน (ฯลฯ) จนกว่าเดิม เพิ่มไม่พอ

โอกาสมาก หลากเรียน เวียนปัญญา
ขาดธรรมา ปัญหา จึงหมักหมม
ผู้ด้อยโอกาส ดาดดื่นไป ในสังคม
ชิวิตล่ม พลาดโอกาส เพราะขาดธรรม

ทรัพย์กับพวก บวกอำนาจ ฉลาดล้ำ
ผลของกรรม ยิ่งทวี มีกว้างใหญ่
หากขาดธรรม ทำ-พูด-คิด ผิด-นำภัย
แพร่กระจาย ร้ายเลวทั่ว ทุกตัวคน

ต่างมัวแก่ง แย่งชิงดี ที่วัตถุ
เพิ่มบรรจุ แสวงหา มาสะสม
เป็นส่วนเกิน เพลินกินใช้ ไว้ชื่นชม
ในสังคม ทุกวันเห็น เข่นฆ่ากัน

มั่นใจหรือ คือสุข ทุกอย่างคิด
เป็นทาสจิต ทาสอารมณ์ ข่มไม่ไหว
สติขาด ทาสตัณหา พาวุ่นวาย
หากว่าใช่ สุขนั้น มันคือทุกข์

อารยะธรรม ความมีดี ที่ใจจิต
รู้ถูกผิด ชั่วดี มีเหตุผล
วัตถุใช้ ให้ราคา แทนค่าคน
ทุกแห่งหน ป่นแน่ แม้รุ่งเรือง

รถเครื่องแรง แซงเร่งดี มีห้ามล้อ
ขับเร็วห้อ เจอเหตุร้าย ได้ทันหยุด
กิเลสมาก ยากห้ามจิต คิด-ทำ-พูด
ตัณหาผุด อารมณ์หนา ปัญญาบาง

ทุกปัญหา ปัญญาดี มีทางออก
คนจนตรอก ทุกทางออก งอกปัญหา
จนน่าเบื่อ เมื่อคน จนปัญญา
แย่สุดกว่า ไร้ปัญญา พาอับจน

บ้าใบ้หวย ป่วยใจ ไข้ซื่อบื้อ
สมอง-มือ ทำรวย หวยทำคลั่ง
งานไม่ทำ ซ้ำโลภมาก อยากมีตังค์
มัวแต่นั่ง นอนรอรวย จากหวยเบอร์

เสียค่ารถ ค่าเวลา หาใบ้หวย
คนอยากรวย จึงยากจน ค้นเสาะหา
จะบอกให้ ได้ถูกแน่ แค่ใกล้ตา
คือปัญญา จากสมอง ลองคูณดู

หากรู้แน่ แค่ยี่สิบ หยิบซื้อทั่ว
เพียงสองตัว ถูกหนึ่งใบ ได้พันสาม
แปดหมื่นกว่า คราที่สอง ต้องติดตาม
งวดที่สาม ห้าล้านห้า น่าคิดใหม

งวดหกถึง หนึ่งจุดห้า ล้าน ล้านบาท
ถึงเก่งกาจ ก็ต้องพลาด ขาดผู้ขาย
รู้จริงนะ จะบอกใคร ไปทำไม
ค่าบ้าใบ้ จ่ายซ้ำไป ไม่เข็ดกัน

ข่าวสมหวัง รางวัลใหญ่ ในหลายครั้ง
โดยไม่ตั้ง ใจซื้อ คือส่วนใหญ่
หมื่นบาทนี้ ที่จ่าย ให้เขาไป
เรียงร้อยใบ ได้กลับพก หกพันห้า

ทุกพนัน ผันเปลี่ยน เวียนเสีย-ได้
ไม่มีใคร รวยจากการ พนันแน่
เงินในกอง ต้องถูกเถือ เมื่อเปลี่ยนแปร
ฐานะแย่ ไร้ค่าเพิ่ม เติมไม่เต็ม

เบียร์-น้ำเมา เหล้า-สุรา พาตกต่ำ
ล้วนเป็นน้ำ ล้างสติ มิรู้สิ้น
เจ็ดสิบเศษ เหตุโรคเกาะ เพราะดื่มกิน
เสียทรัพย์สิน สูญสิ้นชีพ ห้าสิบกว่า

ฉลองสุข ทุกข์ใจ งานใหญ่เล็ก ฯลฯ
ดื่มให้เด็ก ได้พบเห็น เป็นตัวอย่าง
สอนหนักหนา ว่าไม่ดี ไม่มีทาง
เพียงแต่หวัง เด็กรุ่นใหม่ ได้คิดเอง

สารแปลกปลอม ดื่มไป กายไม่รับ
ยากนานขับ ไล่ออกไป ได้หมดสิ้น
เสียเงินซื้อ ตื๊อ-รินไส่ ให้เพื่อนกิน
เป็นหนี้สิน ฆาตกร ตอนสร่างเมา

ทาสบุหรี่ ขี้ยา น่ารังเกียจ
อ้างคลายเครียด เหตุเสพติด คิดเลิกยาก
เสียทรัพย์ด้วย ป่วย-เจ็บ-ตาย ไม่หนีจาก
เพียงอ้าปาก บุหรี่หล่น รนงับไว้

มะเร็งร้าย ภัยที่สอง รองนิวเคลียร์
พิษของเสีย โรคเชื้อดัง ยังเบากว่า
สารเคมี สี่พันใช้ ใส่มวนยา
เป็นปัญหา มนุษย์โลก โศรกทุกข์กัน

ฆาตกรรม เลือดเย็น เห็น-รู้ได้
พ่ายแพ้ใจ กายเพลีย เสียนิสัย
ควันมรณะ ขยะบุหรี่ อัคคีภัย (ฯลฯ)
เผาก่อนตาย ถุงลมปอด และหลอดลม

แค่บุหรี่ สี่นิ้ว ตัวจิ๋วนิด
ไม่ยอมคิด บุกเบิก เลิกทาสได้
มันเสียที ที่กำเนิด เกิดเป็นไท
ซ้ำพ่นภัย ควันเหลือใช้ ใส่ครอบครัว

สุขทางกาม เพียงรางวัล สืบพันธฺต่อ
ถูกลวงล่อ ว่าสุขล้น จนหลงไหล
กิน-เกียรติ-กาม ตามพอดี ไม่มีภัย
หักห้ามไว้ ชนะใจ ได้ภาคภูมิ

กำหนัดเดือด เลือดไม่พอ หล่อสมอง
ขาดไตร่ตรอง ถูก-ผิด คิดไม่ได้
สติขาด ปราศธรรม ห้ามจิตใจ
เป็นข่าวร้าย ให้อ่านกัน ทุกวันมี

ความฝันปลุก สติตื่น ขึ้นแก้ไข
เมื่อร่างกาย หลับสนิท ผิดจังหวะ
ทับเส้นเลือด หนาว-ร้อนจัด ปวดปัสสาวะ-ฯลฯ
สำนึกจะ สร้างเรื่องหลาย ร้ายและดี

กุศโลบาย คืออุบาย ไส่กุศล
สิ่งมงคล พิธีกรรม ฯลฯ ตามเดิมนั้น
แฝงคุณธรรม จำ-นึก-ง่าย ใช้ฝึกกัน
รู้เท่าทัน อย่าหลง-ผิด บิดเบือนปลอม

กุศโลบาย ไหว้จอมปลวก พวกไม่รู้
กลัวลบหลู่ ตามกระแส แห่กราบไหว้
เพราะสัตว์นี้ มีปัญญา กว่ามากมาย
สร้างรังใหญ่ หลายเท่าตัว ไม่มัวเมา

อกุศโลบาย ให้แขวนกล้วย ช่วยชาวสวน
หากชักชวน ช่วยซื้อกิน สิ้นสนใจ
กระแสลือ ชื่อมีส. ส่อต้องตาย
ต้องแขวนไว้ ให้กิน เป็นสินบน

ห้อยแขวนพระ จะต้อง คุ้มครองพระ
คนร้ายจะ แย่งชิงไป เพื่อขายค้า
ติดพระธรรม จำฝังใจ ปลอดภัยกว่า
ป้องกายา คอยเตือนใจ ให้ทำดี

ไปดูหมอ หมอดู รู้ล่วงหน้า
ดวงชะตา ฝ่ามือ-หน้า (ฯลฯ) มาเชื่อถือ
ตามระเบียบ เงียบ ถูกก็ลือ
แท้จริงคือ แม่นทั้งหมด กฎแห่งกรรม

มีพุทธัง ธรรมมัง และสังฆัง
สะระณัง ฯ สามดีไว้ ให้ยึดถือ
เตือนสติ พิจารณา ค่าคำลือ
ก่อนเชื่อถือ ตามตำรา กามาละสูตร

ไม่ทำชั่ว ไม่กลัวหา ว่าลบหลู่
เพราะเรียนรู้ จึงไม่กลัว มั่วตามเขา
มีวิชา ปัญญาต่อ พอทำเนา
ให้ใครเขา ตามอย่าง บ้างเป็นไร

เด็กดีเพียง ไม่เถียงคำ ตามผู้ใหญ่
กิน-อยู่-ใช้ ก็แค่ทำ ตามกระแส
ใครหลอกลวง ท้วงอย่างไร ไม่เคยแคร์
เชื่อแน่วแน่ ว่าคำพูด หลังสุดดี

สื่อ-โฆษณา ค้าขาย เป้าหมายใหญ่
คือกำไร เงินรายได้ ใส่กระเป๋า
เมื่อคิดเป็น เห็น-ฟัง-รู้ หูไม่เบา
อย่าตามเขา ทุกสิ่งไป ไม่ถูกลวง

ห่วงแต่เด็ก เล็ก-ซน โดนรุมหลอก
ทั้งหัวหงอก หัวดำ ทำไม่เห็น
บริสุทธิ์ ซื่อเกินไป คิดไม่เป็น
กิน-รู้-เห็น มีพิษภัย ใส่เจือปน

สื่อมวลชน ผลซึ่ง ถึงทั่วถ้วน
ทุกสิ่งล้วน เป็นเครื่องเติม เสริมนิสัย
ให้สิ่งดี สู่ชีวิต หรือพิษภัย
ผลแพร่ไกล กว้างใหญ่ ควรไตร่ตรอง

ดูละคร สะท้อนเดิม เสริมชี้นำ
เด็กอาจตาม อธรรมอย่าง ฟัง-รู้-เห็น
ก้าวร้าวด่า ริษยา โหด-ฆ่าเข่น ฯลฯ
แยกไม่เป็น ซึมซับบ่อย พลอยเคยชิน

ประโยชน์ถูก ปลูกครอบงำ ตามกระแส
ขอเพียงแค่ รวย-ดัง-เด่น เป็นใช้ได้
จะเลวชั่ว มั่ว-วิปริต ผิดอย่างไร
ให้ถูกใจ คนดูชอบ ได้หอบเงิน

มลพิษร้าย ในทุกบ้าน ท่านคิดไหม
บันเทิงภัย ปลูกฝังใส่ ในหัวเด็ก
ผ้าขาวเปรอะ เกรอะกรัง ตั้งแต่เล็ก
เพิ่มตัวเลข คนเลวร้าย ภายภาคหน้า

เด็กอ่านเขียน เรียนรู้ ดูจากภาพ
ผู้ใหญ่ทราบ เมื่อรับเพียง เสียง-อักษร
ผู้ใหญ่ดี ที่ช่วยเหลือ เอื้ออาทร
พวกกะล่อน เก่งเพียงแต่ แค่หลอกเด็ก

น้ำอัดลม ขนมกรอบ (ฯลฯ) เด็กชอบนัก
เป็นกับดัก ดูดสตางค์ อย่างง่าย ๆ
สารปรุงแต่ง แป้ง-ไขมัน น้ำตาลทราย (ฟอกขาว)
เด็กทั่วไทย ถูกมอมเมา เช้ายันดึก

มือถือแห่ แฟชั่นใหม่ ใช้ทำเท่ห์
ให้มองเก๋ ดูสำคัญ ทันสมัย
โหลดภาพสี มีเพลงใหม่ ถ่ายรูปได้
นักเสพไทย เกินรายได้ ไร้จำเป็น

ซื้อบัตรเติม เพิ่มเงิน เดินคุยได้
หมดหรือไม่ เวลาหมด อดโทรออก
ไม่เติมบัตร ตัดบริการ ฉันขอบอก
หากกระจอก ไม่ต่อบัตร ตัดเลขหมาย

ไม่สนใจ ภัยร้าย ใช้กันเกลื่อน
เหมือนของเถื่อน ไม่ว่าใคร ไปซื้อได้
ใช้ในกิจ ผิดธรรม ทำเล่นไป
ไม่รู้ใคร อยู่ไหน ไร้ทะเบียน

ดึงพลัง ครั้งหน้า มาใช้ก่อน
เห็นสลอน เกลื่อนไป ในทุกที่
ยอนักสู้ฯ ผู้ชายฯ คนใจดี ฯลฯ
เพื่อกลุ่มนี้ เจียดรายได้ จ่ายซื้อกิน

คาแฟอีน น้ำตาลทราย ใส่สี-กลิ่น
วิตามิน กินเหมือนได้ คล้ายเสพติด
กำไรล้น จนนักเพลง เซ็ง(เพื่อ)ชีวิต
ต้องร่วมคิด ร่วมตาม ทำมาขาย

ง่วงกลางวัน ผ่านคืนค่อน นอนไม่ไหว
ต้องขวนขวาย ไปขยับ ในผับเทค
เดือดร้อนสู่ ผู้ใหญ่ ไปถึงเล็ก
ชมฉี่เด็ก ประจำ ทุกค่ำคืน

เพราะราคา มาจาก มากราคะ
หายนะ คอยดึงจิต คิดฟุ้งซ่าน
ช่วงเรียนรู้ มุ่งหา อาชีพ-งาน
ต้องรู้ทัน ปั่นราคา ราคะเพิ่ม

เป็นนักเรียน เพี้ยนนักเลง เก่งนักเสพ
พอสังเขป พอดี มีเหตุผล
รู้หน้าที่ มีใจสู้ รู้ค่าตน
ย่อมหลีกพ้น ผู้คอยตาม นำเปลี่ยนแปลง

จุดยืนใหม่ ในสิ่งดี ที่มีอยู่
เติมความรู้ เลือกทำที่ ดีเพิ่มขึ้น
สัมมาทิ ฐิในใจ ไม่ต้องฝืน
มุ่งหยัดยืน ยึดถือ ดื้อทำดี

ยึดกรรมดี มีหลักทอง ของชีวิต
รู้ถูกผิด แยกชั่วดี มีมากน้อย (ฯลฯ)
ปมเด่น-เหลว เลวตอนจบ ลบปมด้อย
จะซ้ำรอย แบบเลวร้าย ในสังคม

การยึดถือ คือ-เป็น-อยู่ อิส แอม อาร์ (IS AM ARE)
เป็นที่มา ความยึดมั่น สำคัญหมาย
คือตัวกู อยู่ที่กู กูเป็นใหญ่ (ฯลฯ)
เพิ่มทุกข์กาย เจ็บจิต คิดแต่กู

ประชาธิปไตย ใช้ห้าม ตามใจตน
เมื่อบุคคล ตั้งแต่สอง ต้องชิดใกล้
ต้องเติมเอส (S,ES) หรือเปลี่ยนวาย (Y) ให้เป็น ไอ (I)
ชาวพุทธใช้ พุทธธรรม นำแนวทาง

ให้"ความรัก" พักพิง อิงห่วงใย
ให้"อภัย" รู้ไม่ถึง จึงผิดพลาด
ให้"ความรู้" สู้เลวร้าย ไม่ประมาท
ให้"โอกาส" ให้มั่นใจ ให้ทำดี

คอย"จับผิด" คิด-พูดย่อม พร้อมติดลบ
สิ่งประสพ จึงพบแต่ แค่ความผิด
ทุกคนมี ดีปนร้าย ในชีวิต
ช่วยลิขิต ดีเพิ่มได้ ให้"จับถูก"

ลองค้นหา ค่าดี สี่-ห้าข้อ
แล้วบอกต่อ เขาไป ให้ถึงจิต
เมื่อรู้เขา รู้เรา เข้าสักนิด
สำคัญผิด คิดมุ่งร้าย จะไม่มี

ลาภ-ยศ-ขั้น สรรเสริญ เงิน-ที่-ทอง ฯลฯ
ผลัดกันครอง ได้ชั่วคราว ก็เท่านั้น
เห็นแก่งแย่ง แข่งชิงดี มีทุกวัน
เพียงต้องการ ได้ชื่อว่า ข้าฯเจ้าของ

มนุษย์เรา เผ่าต่างๆ หวังสุขสุด
เพราะมนุษย์ สัตว์ประเสริญ เลิศความคิด
หากขาดธรรม ถลำเพลิน เดินพลาดผิด
ปัญญาคิด อาจเก่งทำ แต่กรรมเลว

มุ่งแข่งสู่ รู้กว้างไกล ในจักรวาล
ต้องตามทัน หรือเก่งกว่า นานาประเทศ
รุ่งเรืองศิ- วิไลศ์ ใหญ่วิเศษ
ให้ขอบเขต สำคัญกว่า ค่ามนุษย์

เพราะเป้าหมาย ใหญ่เขต เศรษฐกิจ
ค่าชีวิต ความดีงาม มองข้ามหมด
หลงวัตถุ ลุอำนาจ อาจคิดคด
ทรยศ คุณแผ่นดิน สิ้นคุณธรรม

เน้นมูลค่า มากกว่า ค่าเป็นคุณ (คุณค่า)
ทุกปีหนุน คนดังเด่น เป็นตัวอย่าง
เก่งและดี ที่คนไทย ไม่เปิดทาง
ทุกคนต่าง ให้ราคา ค่าของมูล (มูลค่า)

ผู้คนเน้น วัตถุเด่น เป็นเป้าหมาย
หากสุขใจ สุขกายา หาซื้อได้
สร้างสำนึก ฝึกจิตใจ ไปทำไม
"อยาก"สิ่งใด ทรัพย์มากมาย ได้ด้วย "ซื้อ"

รู้ไม่ถึง จึงขวนขวาย ใฝ่หาทรัพย์
ให้ยอมรับ ตนเด่นดัง สังคมใหญ่
จะถูกผิด คิดเลวร้าย ไม่ใส่ใจ
ร่ำรวยไว อำนาจใหญ่ ใครๆชอบ

อาชีพใด ไม่ง่ายดาย ใจเริ่มท้อ
เห็นซอมซ่อ เคยยากไร้ ไหงรวยใหญ่
รวยจากชั่ว มั่วชื่นชม ถมเถไป
หมดแรงใจ รวยช้ามาก ไม่อยากทำ

เปรียบสูงกว่า พาน้อยใจ ไร้คุณค่า
ด้อยวิชา ทรัพย์-ปัญญา ฯลฯ กว่าทุกอย่าง
เห็นเบื้องหน้า ว่าเสร็จได้ ง่ายดายจัง
แต่เบื้องหลัง ยากมากมาย ไม่เคยรู้

โอกาสเปลี่ยน เรียนธรรม ซ้ำอีกที
แต่คราวนี้ เรียนในคุก ทุกข์เหลือเข็น
ก็ยังดี ที่ฟังธรรม ยามเป็น ๆ
ดีกว่า(ถูก)เข็น ก่อนเผาฝัง ฟังสวดมนต์

บุญแรกได้ ไม่ทำตน คนผู้อื่น
ต้องขมขื่น ทุกข์กาย ใจหม่นหมอง
มีเมตตา การุณ บุญขั้นรอง
ประโยชน์สอง ข้อให้ไป ได้บุญแน่

คนทุกผู้ รู้เกิด-ตาย ไม่อาจฝืน
ยายุยืน นานเท่าไร ไม่อาจทราบ
บุญให้สุข ทุกข์ก็รู้ อยู่ที่บาป
เหมือนถูกสาป บุญบาปแทรก แยกไม่เป็น

หรือเห็นมี ฟรี-ถูก-ใกล้ จึงไร้ค่า
ทรัพย์ปัญญา พระปรีชา ฯ คุณค่าสูง
พระพุทธองค์ ทรงตรัสรู้ สู้-ชัก-จูง
เพียรมั่นมุ่ง ให้พ้นทุกข์ มีสุขแทน

เพราะปวงชน ไม่สนใจ ไฝ่ธรรมะ
ประเทศจะ เสียหาย หลายแสนล้าน
โรค-คุก-ยา สารพัดภัย ตายก่อนกาล ฯลฯ
งบประมาณ ถูกใช้แก้ แต่ปลายเหตุ

เมื่อผู้ใหญ่ หลายคนยัง ฝังความคิด
ยังเสพติด อยากบุญ ตุนทรัพย์สิน
ประโยชน์ตน ล้นไหล เกินใช้-กิน
ยังปล้อนปลิ้น โกงกิน สิ้นละอาย

ชนส่วนใหญ่ ในสังคม ยังงมงาย
นับถือ-ไหว้ สัตว์พิการ กุมารเด็ก
ทั้งทรงเจ้า เข้าผีสิง สิ่งยกเมฆ
ของปลุกเสก เลข-ลงนะ อวัยวะเพศ (ปลัดขลิก) ฯลฯ

แม้เลวห่วย รวยทรัพย์ คนนับถือ
ฟังข่าวลือ รีบขานรับ สนับสนุน
หรู-สบาย ง่าย-สะดวก พวกบ้าบุญ
ทุ่มลงทุน แปลงบุญ-รวย ด้วยเงินซื้อ

ห่อเหมือนพระ ท่าเหมือนเปรต กิเลสท่วม
เครือข่ายร่วม ช่วยกันสร้าง ทางฉิบหาย
ล่อลวงทรัพย์ ที่(ดิน)-เงิน-ทอง ของถูกใจ
ธรรมะกลาย บิดเบือนใหม่ ใช้หลอกคน

นำศรัทธา บารมีธรรม ยำทำใหม่
ผสมมั่ว ชั่วเลวร้าย ใส่ปนด้วย
เปรียบปลอมยา ถ้ากินไป ไม่หายป่วย
ซ้ำต้องช่วย กลุ่มพวกมัน หารบาปกรรม

โฆษณาป่วน ชวนเชื่อ เพื่อขายบุญ
มันต้มตุ๋น หลอกลวงกัน กลางวันแสกๆ
กฎแห่งกรรม ทำจึงได้ ไม่มีแลก
แถมหรือแจก บุญกรรม ทำได้ไง

พวกแรกนี้ มีรายได้ ใส่กระเป๋า
ระดมเอา พวกดูดี มีศรีศักดิ์
พวกหิวบุญ ขุนบุญล้น จนสำลัก
พวกหนึ่งอยาก รู้อยากเห็น เป็นเหยื่อมาร

ปากต่อปาก จากเล่าลือ ถือว่าใช่
เห็นเข้าไป ร่วมมั่วด้วย รวยกันใหญ่
ซื้ออำนาจ ใช้กลยุทธ อุดเภทภัย
ที่หลั่งไหล ใช้กันเพลิน เงินใครกัน

ลองคิดดู รู้ซึ้งได้ ไม่ยุ่งยาก
ใครก็อยาก ได้บุญ คุณสรรเสริญ
แต่นี่มัน ดันขายบุญ ตุนที่-เงิน
แผนตื้นเขิน แต่ใช้ได้ หลายสิบปี

พุทธองค์ฯ ทรงให้เห็น เป็นตัวอย่าง
มันเปลี่ยนทาง เบียงเฉ เสแสร้งสอน
ไปถี่ยิบ สิบกว่าปี ได้สี่ตอน
ไม่ยอมสอน ขั้นปัญญา เจตนาลวง

ขบวนใหญ่ ขายธรรมเถื่อน เกลื่อนทุกแห่ง
ใครสาปแช่ง อย่างไร ไม่ได้สน
ปัญญาดี เศรษฐี สี-อิทธิพล ฯลฯ
ล้วนปะปน ในเครือข่าย ทำลายธรรม

ยินคนด่า บ้า-เลว-ทราม ต่ำ-แย่-ช้า
ชั่ว-เลว-ห่า หมา-ควาย จัญลัย-สัตว์ (ฯลฯ)
รื้อค้นหา คำด่า สารพัด
แต่ไม่อาจ เปรียบเปรย พวกเย้ยธรรม

เด็ก-ยุวชน โจนหนี กลัวผีหลอก
ผู้ใหญ่บอก ไร้ผี มีที่ไหน
คนไม่ตาย ร้ายมากกว่า น่ากลัวภัย
ซ้ำเตือนให้ ระวังตน โดนพระ(ปลอม)หลอก

ศาสน์ใด ๆ หมายสอนให้ ไฝ่ทำดี
จึงดุจผี ผลประโยชน์ โดดเข้าสิง
ทำบ้าคลั่ง สร้างลัทธิ ผลิเกินจริง
เพื่อได้สิ่ง ที่ถูกใจ ไม่เคยพอ

หากเก่งกว่า น่าคิดทาง สร้างศาสน์ใหม่
ตามกฎหมาย ไม่ว่าขาน การนับถือ
อย่าคิดเชื่อ เหยื่อเป็น เช่นกระบือ
ลืมแล้วหรือ ว่าทุกคน ไม่พ้นกรรม

มูล-ขยะ คละน้ำครำ ทำปุ๋ยได้
เสือดุร้าย ฆ่าเหยื่อยตาย เพื่อคลายหิว
พายุจัด พัดกระหน่ำ ทำบ้านปลิว
เพื่อหอบหิ้ว เมฆฝน หล่นทั่วฟ้า

โจรปล้นไป หลายครั้ง ยังเหลือบ้าน
ไฟใหม้ผลาญ บ้านทั้งหลัง ยังเหลือที่ (ดิน)
ติดพนัน ขั้นหลงฝั่ง ยังเหลือดี
อลัชชี ปลอมธรรมกิน สิ้นชาติเลว

สิบห้านาที ที่คนชิน กับกลิ่นเหม็น
มนุษย์เป็น คณานับ ปรับตัวได้
สิ่งดีพร้อม ยอมรับไว้ ไม่หนักใจ
แต่สิ่งร้าย รับพิษภัย ไม่รู้ตัว

ระเร็งร้าย จ่ายสารเพื่อน เสมือนกับ
เซล์ลร่างกาย จึงยอมรับ ไม่ต่อต้าน
กว่ารู้เพลิน เกินแก้ไข ทิ้งไว้นาน
จึงเหมือนกัน กับภัยร้าย ในคราบพระ

ร้ายกว่าเอดส์ เหตุเกินซาร์ส น่าอนาถ
เป็นโรคขาด ธรรมะ รอ "หมอเก่งกล้า"
เพราะไม่ใช่ ให้กิน-ฉีด รีดยาทา
การรักษา ต้องผ่า ตัดอย่างเร็ว

หลังผ่าตัด อาจไม่คล่อง ต้องพักฟื้น
สู้ทนฝืน เจ็บปวดแผล แต่ไม่สาย
ดีกว่าต้อง หมอง-ทุกข์ทน จนถึงตาย
เป็นบทให้ ไฝ่เพียร เรียนรู้ธรรม

วัดอยากให้ ได้เงินมาก จากชาวบ้าน
พิธีการ สารพัด งัดมาใช้
อยากได้บุญ บุญมีขาย ได้ทันใจ
ต่างอยากได้ จึงไม่ห่วง ลวงหลอกกัน

ดึงชาวบ้าน หันหน้า เข้าหาวัด
จึงต้องจัด ให้ถูกใจ ได้สิ่งของ
ทำนุเพลิน เกินบำรุง มุ่งเงินทอง
ธรรมทั้งผอง จึงไม่มี ที่แสดง

บ้างตามใจ ทำนาย ใบ้บอกหวย
ให้ร่ำรวย ด้วยมักง่าย ใช้ยันต์ติด
เสก-เป่า-ไล่ ไข้-ภัย-โศรก โรคทุกชนิด ฯลฯ
ร่วมทุจริต ทำลายศาสน์ ขาดสำนึก

ถ้าเลวร้าย ให้สะเดาะ เคาะทิ้งได้
วัดทั้งหลาย เคราะห์ร้ายต้อง กองสูงใหญ่
ผู้ไปวัด อาจติดเกาะ เคราะห์ร้ายไป
จึงงมงาย มักไม่ยาก อยากตามกัน

วัดจะดี ใช่ที่กว้าง สร้างโบสถ์ใหญ่
สิ่ง-ของใช้ กองพะเนิน เกินควร-เหมาะ
วัตถุมงคล น้ำมนต์ ให้พ้นเคราะห์ ฯลฯ
เป็นที่เกาะ กิน-อยู่-ใช้ รายได้ดี

แม้วัดหลาก มากมาย หลายแสนวัด
แน่นขนัด ใหญ่หรู ดูวิจิตร
แต่ไม่อาจ ปัดทุกข์-ภัย ให้ชีวิต
พระเณรผิด ธรรมวินัย ไกลหลักธรรม

วัดดีงาม ความสว่าง ทางความคิด
วัดถูกผิด บาปบุญ วัดคุณโทษ
มุ่งวัดรวย สวย-เด่นจัด วัด(ผล)ประโยชน์
อาจต้องโทษ วัดดวงพลาด มาตรวัดปลอม

งานบวชใหญ่ ใช้สัตว์เซ่น เป็นอาหาร
เลี้ยงสำราญ ดนตรี-เหล้า เคล้าแสง-สี
หวังบุญปลี่ พิธีกรรม ตามประเพณี
บวชหนีหนี้ บวชหน้าไฟ ได้แก้บน ฯลฯ

ควรฝึกละ สละได้ ให้เป็นก่อน
มีขั้นตอน สอบความพร้อม ยอมรับได้
สละสุข ทุกอย่าง ด้วยตั้งใจ
บวชเรียนไป ใช้เองได้ ให้ธรรมเป็น

บ้างบวชเรียน เพียรฝึกฝน จนคลายทุกข์
ได้เสพสุข ได้เงินทอง ได้ของใช้
ประโยชน์ต่าง หลั่งไหล ใส่มากมาย
กิเลสใหญ่ โตฉลุย ปุ๋ยบ้าบุญ

แม้ธรรมมะ ประโยชน์มาก หากไม่รู้
บิดเบือนอยู่ นำมาใช้ ไม่ได้ผล
พระสงฆ์-ครู ผู้เรียน เพียรสู้ทน
แพ้ผู้คน ส่วนใหญ่ ไม่ร่วมมือ

ไทยมีบุญ ศูนย์กลาง ทางพุทธศาสน์
โดยประกาศ จากสห ประชาชาติ
ผลเสีย-ดี นี้ใช่ที่ มีโอกาส
ปล่อยประมาท พุทธฯมะลาย คล้ายอินเดีย

พุทธอาจจม ล่มสลาย ได้เพราะเรา
ต่างมัวเมา หลงละโมบ โลภวัตถุ
โกง-หลอก-ตี จี้ปล้นฆ่า บ้ามุทะลุ (ฯลฯ)
มิใช่ยุ แหย่ทำลาย จากใครอื่น

ธรรมทายาท ปราชญ์แพร่ธรรม คำสอนสั่ง
ชาวบ้านฟัง ปัญญามี ทำดีเพิ่ม
บ้านพึ่งวัด วัดพึ่งบ้าน มั่นดังเดิม
ธรรมะเสริม เติมหน้าที่ ดีครบครัน

แม้มีครู รู้วิชา มาช่วยสอน
หน้าที่ทอน แบ่งเบาไป ใช่หมดสิ้น
เก่งและดี มีสุข ทุกท้องถิ่น
มิสุดสิ้น หน้าที่นำ ธรรมมาสร้าง

พุทธศาสน์ อาจมั่นคง ดำรงค์ได้
ต้องรวมใจ ทุกฝ่าย ให้ช่วยสรรค์
เป็นตัวอย่าง สร้างความดี ทุกวี่วัน
พร้อมร่วมต้าน มาร-หมู่ ผู้ทำลาย

เห็นแต่ฝ่าย "ไม้ซีก" ชิ้นปลีกย่อย
ที่เฝ้าคอย แอบปกป้อง กองธรรมไว้
เหมือน"งัดซุง" มุ่งเขาชัน ยันแทบตาย
นานเท่าไร ไม่เคลื่อนแม้ แค่มิลเดียว

เฝ้ารอหา "บารมี" ที่"ศักดิ์สิทธิ์"
และ"คนดี" ทุกชีวิต คิด-ช่วย-หนุน
ไม้ซีกขลัง พลังมี ทวีคูณ
ทำลายสูญ สิ้นซุงชั่ว ทั่วแผ่นดิน

เรื่องเลวร้าย ใหญ่ๆ ให้ทำเล็ก
เรื่องดีเสก เล็กน้อย-ชั่ง สร้างให้ใหญ่
ช่วยกันนำ พุทธธรรมแท้ แพร่กว้างไกล
พ้นทุกข์ภัย ไห้พบสุข ทุกชาติชน

ขอขอบคุณ หนุนร่วมด้วย ช่วยกันอ่าน
ธรรมทาน คำกลอน กระท่อนกระแท่น
ฟัง-เห็นน้อย คอยเรียนรู้(โปรด) อย่าดูแคลน
อยากให้ท่าน ล้านหมื่นแสน มาช่วยกัน

โปรดช่วยคิด ขีดเขียน เรียนพระธรรม
แล้วช่วยนำ พุทธธรรมแท้ แพร่ขยาย
ให้ทุกคน ชนทุกชาติ ปราศทุกข์ภัย
บุญยิ่งใหญ่ ทั้งผู้ให้ และผู้รับ

ขอให้รวย ด้วยปัญญา สง่า-สวย
ขอให้รวย คุณธรรม กรรมใหม่ๆ
ขอให้รวย กุศลดี ที่สร้างไว้
ขอรวยให้ จิตแจ่มใส กายแข็งแรง

กิจศิริ เลิศบุญสุข
12 สิงหาคม พ.ศ. 2547

................................................................

คัดลอกมาจาก
http://www2.manager.co.th/mwebboard/listComment.aspx?QNumber=153147&Mbrowse=8