the Diary ความรักของคนสองคน แต่อาจจบเพราะสมุดเล่มเดียว

ตอบเมื่อ: 07 ก.ค.2007, 7:52 pm

ก่อนอื่นต้องขอโทษที่นำเว็บ กระทู้ ธรรมะมาตั้งกระทู้นิยาย

แต่เรื่องนี้สนุกมาขอเชิญติดตามอ่าน

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ เสริมมาจากหนังเรื่องนึง

เรื่อง the Diary

ขอขอบคุณต้นฉบับมา ณ ที่นี้ด้วย

และทางอยากชมแบบหนังก็ที่ http://www.samsung.com/th/the%5Fdiary/

เริ่มเลยละกัน(ต้นฉบับเขายังมาไม่เต็ม เราก็ลอกมาได้ไม่เต็มนะครับ)

ยินดีด้วย นะแพน ยินดีด้วยนะแพน

เสียงจากวีดีโอที่อัดมาเพื่อแสดงความยินดีต่อ แพน

ในงานแต่งงานของเธอในครั้งนี้

เออ ลังนี้ไว้ในห้องนอนนะคะ เสียงแพนกำลังสั่งให้คนยกของไปที่ห้องนอนของเธอ

เออ อันนี้ไว้ในห้องครัวคะ เสียงแพนอีกครั้ง

จบไตเติ้ล

เข้าเรื่อง

ติกๆ ติกๆ เสียงพิมพ์งานของนัท สีหน้าของนัทดูเหมือนว่าเขาจะไม่ประสบผลสำเร็จของงานนัก

เฮ่อ............. เสียงถอนหายใจของเขา

ตี้ ติ๊ด เสียงมือถือส่งสัญญาณว่ามีข้อความมา

เดี้ยวแพนเลิกงานแล้ว เราออกไปทานข้าวเย็นกันนะ

หลังจากเขาดูข้อความเสร็จ สีหน้าของนัทก็ดีขึ้น พร้อมยิ้มออกมาอย่างเห็นได้ชัด

นัทได้เดินออกไปดูบรรยากาศเพื่อผ่อนคลายอารมณ์ เขาได้เห็นต้นไม้สีเขียวๆแล้วเขาก็รู้สึกดีขึ้น

หลังจากเลิกงานเขาได้กลับไปที่บ้าน ทำความสะอาดบ้านอย่างเรียบร้อย

และนัทก็ได้พบกับสมุดเล่มนึง มันเป็นสมุดสีน้ำตาล เปรอะฝุ่นนิดหน่อย โดยบังเอิญขณะที่เขา

กำลังเก็บหนังสืออยู่ เขาพบมันที่หลังตู้หนังสือ

เขาปัดฝุ่นที่หนังสือออก เขาสงสัยว่ามันคืออะไร

พร้อมเปิดอ่าน

26 สิงหาคม 2540 ฉันจะเริ่มจากตรงไหนดี วันนี้ฉันตื่นนอนแต่เช้า และก็พบว่ามันเป็นวัน

อาทิตย์ ฉันก็เลยนอนต่อทั้งวัน

28 สิงหาคม วันนี้วันอังคาร ทั้งๆที่ตั้งใจไว้แล้ว แต่เมื่อวานฉันก็ไม่ได้เขียนไดอารี่ ทำไมกันนะ

ไม่รู้สิ

เขาอ่านไปได้นิดนึง เขาก็เริ่มรู้สึก ว่า เขาชอบอ่านมัน

เขาจึงอ่านต่อ

ฉันไม่รู้จะเขียนอะไรดี วันนี้ก็เหมือนกัน

ตกเย็น

ชี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงสตาร์ทรถไม่ติด

ชี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แพนลองบิดกุญแจอีกครั้ง

แต่มันก็ยังไม่ติดเช่นเคย

แพนได้เปิดฝากระโปรงรถให้นัทดูว่าเป็นอะไรถึงสตาร์ทไม่ติด

และแพนก็โทรหา อู่ให้มาลากรถไปซ่อม

เดี้ยวเขาจะเอารถลากไปที่อู่ น่ะ ต้องรออีก 2 วันแน่ะกว่าจะหาอะไหล่ได้ แพนบ่นกับเขาอย่างหัว

เสีย

นั่งแท็กซี่ไปไหม นัทพูดกับแพน

ไม่เอาอะไม่มีอารมณ์จะไปกินข้าวแล้ว แพนบอกกับเขา

งั้นกินอะไรแถวนี้ก็แล้วกัน

ร้านไหน

นัทมองพร้อมนำแพนไป

เอ้าหวัดดีครับ เชิญนั่งเลยครับ

เอา กระเพราไก่ ไข่เจียวครับ

ฉันเอา ข้าวผัดหมูคะ

ขณะที่นัทกับแพน คุยเรื่องต่างๆกันอยู่นั้น

เจ้าของร้านก็เขามาพูดว่า

เออขอโทษครับ

ไม่ทราบจะรังเกียจ หรือเปล่าครับถ้าผมจะขอถ่ายรูป เก็บไว้สักใบหนะครับ

คือแฟนผมชอบถ่ายรูปลูกค้าใหม่ๆหนะครับ

แต่ตอนนี้แฟนผมตายไปแล้วผมก็อยากทำสิ่งที่เขาชอบต่อให้เสร็จ

ได้ค่ะ แพนพูดอย่างเต็มใจ

เป็นแฟนหรือเป็นเพื่อนกันครับเนี่ย เจ้าของร้านถามขณะที่กำลังมองหามุมสวยๆอยู่

แฟนคะ แพนตอบ

ยิ้มนะครับ 1 2 แชะ

ไม่ทราบอยู่แถวนี้หรือครับ

ใช่ครับอยู่อพาทเมนต์ ตรงนี้แหละครับ

อ้อ อพาทเมนต์ ตรงนี้เพิ่งย้ายมาอยู่ใช่ไหมครับเพราะปกติ เราจะถ่ายรูปลูกค้าไว้ทุกคน เลย

แถมเขียนเบอร์ห้องไว้หลังรูปด้วย

วันหลังโทรมาสั่งก็ได้นะครับ

เอ่ออยู่ห้องไหนหรือครับ

0815

ครับ ขอบคุณมากครับ

คลืนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เสียงฝนตก ฟ้าผ่า

ยังไม่นอนอีกเหรอ แพนถามด้วยความเป็นห่วงพร้อมกอดเขา

แพนไปนอนก่อนเลย เดี้ยวผมทำงานอีกนาน

เจ้าของร้านอาหาร ทำอาหารรสชาติแปลกๆนะ แต่ก็อร่อยดี

นั้นนะสิ เขาตอบพร้อมจุบมือแพน

ทำงานมากๆระวังสุขภาพด้วยนะ แพนบอกอย่างเป็นห่วง

อือ

นัทได้พักจากงานและนั่งลง เขาหยิบไดอารี่มาอ่านอีกครั้ง

1 กันยายน

วันนี้ฉันลุกขึ้นตอนเช้าไม่ไหว ลองจับที่หน้าผากดู ฉันก็รู้ว่าฉันตัวร้อนจี๊เลย

ยาแก้ไข้ของฉันหมดแล้ว ฉันอยากลงไปซื้อยาแก้ไข้

แต่ฉันไม่คิดว่าฉันจะมีแรงไปถึงร้านได้ ฉันจึงตัดสินใจนอนต่อ

ฉันอยากรู้จริงว่า ถ้าฉันหลับไปแล้วไม่ตื่นขึ้นมาอีก ใครจะมาพบฉันเป็นคนแรก

แต่สุดท้ายฉันก็ตัดสินใจมีชีวิตอยู่ต่อไป นั้นเป็นเพราะเค้าคนเดียว

เขารู้สึกสนใจในไดอารี่มากขึ้นเขาอยากรู้จัหเจ้าของได้อารี่จึงวิ่งไปที่ร้านขายอาหาร

เฮียๆๆๆๆๆเฮียจำผมได้ไหม

อ้อคุณ 0815

เรียกผมว่านัทก็ได้ครับ

ผมเป็นนักเขียนครับ เออผมอยากรู้ว่าเฮียมีรูปเจ้าของห้องคนเก่าไหมครับ

มีสิครับ ผมถ่ายไว้หมดเป็นลูกค้าประจำผมเอง เป็นผู้หญิงเงียบๆนะชื่อส้มหนะ

จะเอาไปทำไมหรอ

เขาโกหกว่าเจ้าของตึกคิดถึงเข้าเลยอยากจะรู้ว่าหน้าตาเป็นยังไง

และเจ้าของร้านอาหาร ก็เข้าไปหยิบรูปมาให้

เฮียขายให้ได้มะ

เฮ้ยขายได้ไงคนขายข้าวไม่ได้ขายรูป

ถ้าอยากได้ให้ฟรีเลย

เสียจรรยาบรรณคนขายข้าวหมด

ติดตามตอนต่อไป

ตอบเมื่อ: 19 ก.ค.2007, 10:28 am

ตอนต่อไปมาเมื่อไหร่หรอ แล้วนิยายรักเรื่องนี้สอนว่าอะไรละ อยากรู้จิงๆ นะ ซึ้ง