อนากุลา จ กมฺมนฺตา (มงคลทีปนีแปล)

ตอบเมื่อ: 28 ก.ค.2006, 11:46 pm

กิร ดังจะได้ยินมา ในกาลล่วงนานแล้ว ยังมีบุรุษหนึ่งเป็นลูกศิษย์ของทิศาปาโมกข์อาจารย์ อยู่ในเมืองตักกศิลามหานคร ลูกศิษย์คนนี้ขี้เกียจคร้าน และมีการง่วงเหงาหาวนอนมาก อยู่มาวันหนึ่ง ลูกศิษย์ผู้นั้นออกไปป่ากับลูกศิษย์ทั้งหลาย เพื่อแสวงหาฟืน ลูกศิษย์นี้ได้เห็นไม้กุ่มต้นหนึ่งซึ่งกำลังผลัดใบ ก็สำคัญในใจว่าเป็นไม้แห้งหารู้ว่าเป็นไม้สดไม่ จึงคิดว่าเราจะนอนให้สบายใจแล้วจึงคอยตื่นขึ้นเก็บฟืนต่อภายหลัง

คิดดังนี้แล้วก็นอนหลับไปจนเย็น ฝ่ายเพื่อนมานพทั้งหลายเที่ยวขวนขวายหาฟืนได้พอสมควรแล้วก็พากันกลับมา เห็นเพื่อนนอนหลับตาอยู่ที่นั้น ก็ยกเท้าถีบเข้าที่หลังมานพนั้นๆ ก็ตื่นลุกขึ้นมาเช็ดตา แต่ยังไม่หายง่วงนอนจึงขึ้นไปบนต้นกุ่มหักกิ่งเฉพาะหน้า กิ่งกุ่มนั้นก็ดีดเอานัยน์ตาให้เสวยทุกขเวทนา เอามือปิดตาวิ่งเข้ามาบ้านของตน ได้รับความเจ็บปวดเหลือทน ก็เพราะตนเป็นคนเกียจคร้านและขี้เซาหาวนอนเป็นเบื้องหน้า

เพราะฉะนั้น เราท่านทั้งหลายที่เกิดมาอย่าได้ทำตนให้เป็นคนเกียจคร้าน จงคิดแสวงหาวิชาและการงานที่จะนำทรัพย์สมบัติมาในชาตินี้ ด้วยสมเด็จพระมหามุนีได้ตรัสว่า

วิริยํ สุขํ ความเพียรจะนำมาซึ่งความสุขแก่สัตว์ทั้งหลายในโลกนี้และโลกหน้า ความเพียรมี ๒ อย่าง คือ ความเพียรเป็นไปด้วยกำลังที่กระทำการงาน ๑ ความเพียรเป็นไปในจิตมีความคิดตรึกตรองมองพิจารณา ๑ ความเพียรทั้ง ๒ อย่างนี้ บุคคลใดทำให้เกิดมีบริบูรณ์ ก็จะมีความสุขผ่องแผ้ว นำมาซึ่งประโยชน์ทั้งชาตินี้และชาติหน้า ให้สำเร็จความปรารถนาทุกประการดังวิสัชนาฉะนี้

ยิ้มแก้มปริ

ตอบเมื่อ: 29 ก.ค.2006, 12:23 am

ผู้เยี่ยมชม

สาธุ