ให้ขอให้หาที่สุดมาประมาณ

ตอบเมื่อ: 21 เม.ย.2005, 4:29 pm

ทอดสายตามองฟ้าไกลในโลกกว้าง
ม่านเมฆบางเจือหมอกขาวพราวสดใส
ยามราตรีนี้หนานภาไกล
พิศคราใดใจตอบรับซับแทรกซึม

.....

แปลกหนอแปลกแม้นเวลาเนิ่นนานผ่าน
นานกัลป์กาลมิเคยเปลี่ยนฤาแปรผัน
ณ แห่งใดไกลดุจใกล้แนบชิดกัน
มิอาจกั้นจิตมนุษย์สุดบรรยาย

.....

ดุจดั่งเพลิงถาโถมเธอคอยดับ
แปรเปลี่ยนปรับกระแสคลื่นเดียวเกลียวสอง
ธารน้ำไหลธารเดียวมุ่งหมายปอง
นำสู่ร่องสายครรลองมหานที

.....

บัวขอบัวบานแอบอิงแนบชิด
ธารขอธารเคียงสนิทกระแสไหล
เกลียวขอเกลียวคลื่นเดียวตลอดไป
ให้ขอให้หาที่สุดมาประมาณ

.....

สายธารขาวยาวนานผ่านเพียงไหน
รับรู้ในสภาวะธรรมนั้นหนา
รู้แล้วละดำเนินตามแห่งมรรคา
ไม่ติดแม้ในกายาสภาวะธรรม

.....

ที่สุดนั้นหาได้อยู่ ณ แห่งไหน
ดิ่งภายในฐานสัมผัสปฐพีหนา
พักปราณไว้ทะยานพุ่งตามแนวนา
สันหลังพาทะลวงกระหม่อมสหัสราว

.....

มณี ปัทมะ ตารา
11/11/2004-09:14

ตอบเมื่อ: 21 เม.ย.2005, 4:32 pm

กาลเวลากระเพื่อมแล้วมิแคล้วหยุด
จิตมนุษย์ยิ่งเร่งรุดยิ่งแสวงหา
ที่สุดแล้วใดๆ ล้วนมินำพา
หยุดค้นหาเพียงรับรู้เฝ้าดูไป

15/01/2005-23:55

ผู้เยี่ยมชม

ตอบเมื่อ: 18 ก.ย. 2005, 1:44 pm

เมื่อหยุดคิดจึงคิดได้ เมื่อหยุดค้นหาจึงค้นพบ ยิ่งแสวงหายิ่งไม่มีทางได้ ยิ่งจิตส่งออกนอกเท่าใด ใจยิ่งไม่สงบเท่านั้น

ตอบเมื่อ: 18 ก.ย. 2005, 11:15 pm

ธรรมดาจิตมนุษย์สุดสุดคิด
ธรรมดาหยุดคิดจึงรู้ได้
ธรรมดายิ่งค้นหายิ่งหลงไกล
ธรรมดาพบจิตในสงบเลย

ธรรมดาหยุดค้นหาจึงค้นพบ
ธรรมดาครบบรรจบในรอบเฉย
ธรรมดาเฉยแล้วว่างวางดังเปรย
ธรรมดารู้แล้วเอ๋ยก็ละไป

ธรรมะสวัสดีค่ะ คุณ bishunmu

มณี ปัทมะ ตารา
จาร เมื่อ 18 กันยายน 2548 เวลา 11.25 น.

ผู้เยี่ยมชม