ที่พึ่งให้โทษ

ตอบเมื่อ: 30 ส.ค. 2005, 9:50 am

นิทานชาดก อรรถกถา สกุณชาดก ว่าด้วย ที่พึ่งให้โทษ

นิทานเรื่องนี้มีเหตุจาก...

มีภิกษุผู้หนึ่ง ออกจากเวฬุวัน ไปอยู่ในป่า ในชนบทแห่งหนึ่ง อยู่มาไม่นานก็เกิดไฟไหม้ขึ้น จึงไปบอกชาวบ้านให้มาช่วยสร้างซ่อมแซม ชาวบ้านก็บอกว่า นาของพวกเราแห้ง พวกเราระบายนํ้าเข้านาแล้วจะไปทำให้ เมื่อระบายนํ้าเข้านาแล้วก็หว่านพืช เมื่อหว่านพืชแล้วก็ทำรั้ว เมื่อทำรั้วแล้วก็เก็บเกี่ยวนวด จนเวลาล่วงเลยไป ๓ เดือน

ภิกษุนั้นอยู่อย่างลำบากในที่แจ้งตลอด ๓ เดือน จึงไม่อาจเจริญกรรมฐาน เมื่อออกพรรษาแล้ว ก็กลับไปเวฬุวัน พระพุทธองค์ก็สอบถามความเป็นอยู่ ภิกษุนั้นกราบทูลว่า ไม่ค่อยได้ทำกรรมฐานเลย เพราะว่าไฟไหม้ไม่มีที่พักอันเหมาะ อันควรเลย

พระพุทธองค์จึงตรัสว่า ในกาลก่อน แม้สัตว์เดียรัจฉานทั้งหลาย ก็ยังรู้ที่อันเหมาะอันควรของตน เพราะเหตุไร เธอจึงไม่รู้

แล้วทรงเล่าอดีตนิทาน ดังนี้...

ในอดีตกาลนานแสนนานมาแล้ว........

ในราวป่า มีต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งแตกกิ่งก้านสาขามากมายเป็นที่อยู่อาศัยของฝูงนก ครั้นอยู่มาวันหนึ่งมีมูลฝอยชิ้นเล็กละเอียดตกลงมาบนกิ่งไม้ เสียดสีไปมาก็เกิดควันบางๆ ขึ้น

นกพระโพธิสัตว์เห็นเข้าก็คิดว่ากิ่งไม้นี้เมื่อเสียดสีกันก็จะเกิดไฟ และเมื่อไฟตกลงมาที่ใต้โคนต้นไม้ไปติดกับใบไม้แห้งเข้าก็จะลุกเป็นไฟป่า เผาไหม้ต้นไม้นี้ด้วย จึงเตือนนกทั้งหลายว่า

“ต้นไม้นี้ อีกไม่นานก็จะเกิดไฟไหม้ขึ้น พวกเราหนีไปอยู่ที่อื่นกันเถิด”

นกทั้งหลายที่เชื่อฟังนกพระโพธิสัตว์ ก็พากันบินจากไป แต่มีนกอีกกลุ่มหนึ่งที่ไม่ยอมเชื่อฟังคำตักเตือนกลับหัวเราะเยาะเพราะเห็นว่ามันเป็นแค่ควันบางๆ เท่านั้นจะไหม้ต้นไม้นี้ได้อย่างไรจึงกล่าวว่า

“จรเข้จะอยู่ในน้ำเพียงหยดเดียวได้อย่างไร”

ต่อมาไม่นาน เปลวไฟก็ลุกลามใหญ่โต เผาต้นไม้ใหญ่นั้น นกที่เหลือบินหนีไม่ทัน จึงถูกไฟครอกตาย

http://www.budnet.info/tri/CT_01sakuna.php

ตอบเมื่อ: 30 ส.ค. 2005, 12:31 pm

สาธุด้วยครับ

ยิ้มเห็นฟัน

รูปอะรายครับ ลำตัวคล้ายกล้วย แต่หน้าเป็นจะเข้

ผู้เยี่ยมชม

มีทามไมมายม่ายมีรูป

ตอบเมื่อ: 13 มิ.ย.2008, 3:53 pm

อนุโมทนาครับ

ตอบเมื่อ: 03 ก.ย. 2008, 12:33 am

ขุดกระทู้ ตามท่าน suvitjak ธรรมะสวัสดีจ้า สาธุ

ตอบเมื่อ: 11 ก.ย. 2008, 7:41 pm